Als je nog eens een keer een boekenbon van 15 euro over hebt, dan raad ik je aan het boek De belofte van Pisa te kopen. Dat is echt een ontzettend leuk boek van een jonge Marokkaan die opgroeit in de beruchte Diamantbuurt in Amsterdam en terechtkomt op het overwegend blanke Hervormd Lyceum.
Wat mij betreft is deze jongen de belofte van Amsterdam, want naast boeken schrijven (oké, hij heeft er nog maar een geschreven, maar het worden er vast meer) en verhalen vertellen, schijnt hij ook fantastisch piano te kunnen spelen. En hij ziet er ook nog eens goed uit met z'n Presleykuif.
Hij is al twee keer bij Pauw en Witteman geweest - zelfs twee keer in een week:
Zijn lievelingsmuziek? Canto Ostinato van Simeon ten Holt.
Zijn ouders hebben liever niet dat hij daar naar luistert.
Iedere keer als ik pianoconcerten op de radio beluister, zeggen ze dat ik dat Korangeleuter moet opzetten. Het zou de ziel reinigen. En als ik het vaak beluister zou ik misschien zelfs het gehoor in mijn linkeroor weer terugkrijgen. Mijn goeie oor begeeft het tijdelijk als ik langs de woonkamer loop en zie dat op televisie een bebaarde man Gods woord aan het voordragen is. Treurig en bekrompen. De teneur van ons huis.
Maar gelukkig deed hij het wel, anders hadden we misschien wel een openhartig, prachtig en grappig boek moeten missen.
