Waait er in Iran een andere wind sinds Rohani?

Met deze vraag in de achterzak gingen Jan Eikelboom en Dennis Hilgers voor Nieuwsuur op pad naar Iran en wel van Teheran naar Isfahan via Qom om een kleine driedelige serie te maken.

Wat een verschillen in de steden! Teheran lijkt het meest verwesterd, Qom (het Iraanse Vaticaan) niet echt en het prachtige Isfahan zo op het oog behoorlijk verdeeld, als je tenminste ook de fanatieke menigte bij het vrijdagsgebed bezoekt.

Mensen geven zonder blikken of blozen hun mening, die overduidelijk meestal niet die van de regering is, voor de camera.

Bekijk hier de verschillende korte video's en oordeel zelf:

Teheran (de strijd om de Amerikaanse gadgets)
Qom (de strijd tussen de conservatieve en progressieve ayatollahs)
Isfahan (sprookjesachtige stad, maar op het oog verdeeld)

Haast je langzaam!

Altijd zo leuk om Festina Lente - afbeeldingen te krijgen van lezers! Deze keer een van een krab en een vlinder uit een boek van Joke Hermsen* uit handen van Katharina.

Voor degenen die het vergeten waren: Festina Lente (haast je langzaam), de naam van mijn weblog en oorspronkelijk de lijfspreuk van keizer Augustus (wiens sterfdag dit jaar trouwens extra herdacht wordt, omdat-ie exact 2.000 jaar geleden was; zo lang gaat deze spreuk dus al mee) wil zeggen dat de beste vooruitgang geboekt wordt als men zowel aandacht heeft voor de snelheid van handelen als het beteugelen daarvan.
De afbeelding bij de spreuk bestaat vaak uit een combinatie van een slak en een haas (mijn twittersymbool) of een schildpad met een zeil.

Maar in dit geval dus uit een fladderende vlinder die vastgehouden wordt door een trage krab.
Op het eerste gezicht krijg je medelijden met de vlinder, omdat hij niet weg kan vliegen. Maar het is wel zo dat de krab de vlinder heel voorzichtig vasthoudt, zodat de vleugels van de vlinder niet beschadigd raken. Het beroeren met de scharen alleen is waarschijnlijk al genoeg om ervoor te zorgen dat deze vlinder geen tweede Ikaros wordt.

Doe rustig aan deze lente (maar niet té)!

* Morgenochtend te gast bij Boeken

Saz

Vorige week was zoals elk jaar het Iraans nieuwjaar. Meestal doen we daar niet veel aan - ja, af en toe een haft sin.

Maar dit jaar waren we uitgenodigd bij Koerdische vrienden. En die weten wel hoe je een feestje moet bouwen: met traditioneel Koerdisch/Turkse instrumenten!

Bijvoorbeeld de saz. Een geweldig instrument, dat ik nu ook eens zelf mocht beroeren. Niet dat ik er veel van kon, maar het klonk meteen al aardig, net zo aardig als onze gastheer en gastvrouw.

En dan vervolmaakt met het geluid van een def (Koerdische trommel). Prachtig!

Trouwens, toen ik een plaatje en een muziekje zocht bij dit bericht, vond ik een opmerkelijk fragment van een Turkse blinde man die Nederlandse liedjes maakt bij de saz en daarmee (bijvoorbeeld in bejaardenhuizen) optreedt:



Zeer de moeite van het bekijken waard, evenals een optreden van een professionele sazspeler (heerlijke muziek om bij in trance te raken):



Hoe zo'n saz gemaakt wordt? Nou, zo:

Vakantiegevoel

Eigenlijk is een vakantiegevoel heel makkelijk op te roepen: je gaat na een zware werkdag op een spinningfiets in het sportcentrum zitten, je laat een videootje van een tocht op de Alpe d'Huez met prachtig weer lopen waarop meer wielrenners ploeteren, maar die je allemaal voorbij kart, want de opname is met een helikopter gemaakt, muziekje erbij en voilà, het vakantiegevoel is er helemaal.

Het muziekje gaat over Afrika, alwaar een collega van je bij wijze van sabbatical een half jaartje doorheenfietst. Je bent even bij haar, terwijl de sportleraar fluistert: súper, súper, ontspan je lichaam, pomp je benen vol. Het zweet gutst langs je rug, je bent er even helemaal uit.

Meer heb je niet nodig.

Op welke Griekse god lijk jij het meest?

Een mooi testje om te doen in de Week van de Klassieken: Op welke Griekse god lijk jij het meest?

Als je daarmee klaar bent, dan kun je als beloning gratis het e-book Keizers sterven niet in bed bij Uitgeverij Athenaeum downloaden. En natuurlijk bezoek je daarna op vrijdag het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden alwaar de NKV-Homerusprijs 2014 wordt uitgereikt.

Fijne week van de klassieken!

Acteren op het web

'Kijk, dat vind ik nou een rare zin: Onze gebruikers acteren op het web', zei een collega mij. En inderdaad, een vreemde zin: alsof onze gebruikers gekleed in maillots shakespearestukken opvoeren op het web. Zo'n beeld doemde tenminste bij mij op, maar zo was het zeker niet bedoeld.

Ik snap het wel, het komt natuurlijk door het steeds veelvuldiger gebruik van interacteren (interactie met elkaar hebben) dat dit soort woorden de Nederlandse taal binnensluipen. Ook aan dat interacteren ben ik nog steeds niet gewend. En pas hoorde ik daar een variant op: interageren. Is dat dan beter Nederlands? Ik weet het niet, het schijnt allebei te mogen en misschien is het wel zuiverder omdat het analogie met reageren vertoont.

Maar raarrr klinkt het wel.

Gild the lily, all the time. That's what managing is about.

FabLab neergestreken bij de UB Nijmegen

En ja, we hadden weer eens een snoeplunch bij de UB: dit keer streek de bus met het Frysklab met Jeroen de Boer erin bij ons neer.

Deze vertelde ons prachtige verhalen over het opzetten van het FabLab in Friesland: wat er allemaal komt kijken bij het opzetten van zo'n FabLab (plannen, samenwerking met allerhande (nieuwe) partners, subsidieaanvragen), hoezeer het FabLab qua doelstellingen bij een bibliotheek thuishoort (opleiden, prikkelen, informatie delen, 21st century skills) en wat het allemaal oplevert voor de regio (werkgelegenheid door interesse in techniek en ontwerpen, tenminste dat is de bedoeling).

En als toetje mochten we zelf even de bus in om een 3D-printer in werking van nabij te beschouwen, te ruiken en te proeven en een stel bananen te stemmen.
Het deed mijn dochter uitroepen: wat doen jullie toch allemaal kekke dingen op je werk!

Tja, je werkt bij een vooruitstrevende organisatie of niet; ik voorspel dat de volgende lunch niet geserveerd maar ge(3D)print gaat worden!

Literaturfest

Toen ik Ernst-Jan Pfauth live tegen het lijf liep bij de opname van Hier is....Adriaan van Dis, heb ik hem - goed van mij hè - even aangesproken om hem te feliciteren met het succes van De Correspondent en te vragen wat hem hiernaartoe gedreven had.

Hij vertrouwde mij toe dat het tripje naar Van Dis' programma een soort studiemiddag voor hem en zijn collega's was om inspiratie op te doen voor hun eigen Literaturfest. Ik moest toegeven dat ik de naam van dat programma wel kende, maar het nooit echt goed bekeken had. Dat heb ik nu, nu ik vakantie heb, even ingehaald.

En ik moet zeggen, de opzet bevalt me wel. Er worden per keer vier bekende schrijvers uitgenodigd om over hun favoriete boek te praten en deze worden geïnterviewd door drie jonge journalisten, die zoals ze zelf zeggen, niet gehinderd worden door enige kennis van zaken.

Nu valt dat laatste best mee, ze stellen prima vragen en laten - heel verfrissend - de gasten vooral zelf aan het woord. En ondertussen zijn er allerhande beelden op powerpoints te zien, waaronder een infographic van het boek. De uitzendingen zijn achteraf in een eigentijdse montage op Vimeo te bekijken.

Eén van de schrijfsters die aan bod kwam om over haar favoriete boek te praten, was Donna Tartt. Zij bleek helemaal weg van Bleak House van Charles Dickens. Prima keuze.

Het deed me er alleen aan herinneren dat ik zelf ook nog een verhaaltje moet schrijven over mijn eigen favoriete boek voor ons intranet en ik beloofd had dat in de vakantie te doen.

Ai.