Going to The Great Gatsby

Ik dacht: 'laat ik me eens een keer als een scholier gedragen', en de film gaan zien in plaats van het boek te lezen, zie ik dat er een nóg kortere (film)versie van het boek bestaat. Ik leer het ook nooit!

Voor straf vind ik dat ik het boek ook nog een keer moet lezen....ooit.....

TEDx RadboudU en het bouwen aan vertrouwen

Het thema van de TEDx die door de RU in deze wederom roerige week georganiseerd was in verband met haar lustrum, was gewijd aan vertrouwen.

Vertrouwen in de (steeds verder gedigitaliseerde) maatschappij, de wetenschap, de politiek, de gezondheidszorg, de rechtspraak, elkaar en ..... jezelf. En ook het verlies daarvan in de huidige tijd en de eventuele bouwstenen om die opnieuw op te bouwen en vorm te geven.

Ruim twintig mensen van binnen en buiten de universiteit waren uitgenodigd om hierover te spreken. Wetenschappers, journalisten en studenten. Allemaal praatjes van een minuut of acht, sommige inspirerender dan andere, maar over het algemeen inspirerend. En tussendoor was er muziek, een goochelshow, een live cartoonist en .... enkele beroemde filmpjes uit het rijke TED-archief. Door één van die filmpjes hebben we toch maar mooi de basisbeginselen van het Chinees geleerd. Ni hao! Het vertrouwen om deze ingewikkelde taal ooit eens te leren is hierdoor bij de toehoorders enorm toegenomen. Kijk, zo werkt dat.

En het spektakel begon mooi! Met een toespraak van Desmund Tutu. Die zou mij elke ochtend wel even toe mogen spreken met z'n warme, vertrouwenwekkende woorden en humor. En de lezing daarop van 'onze' Marc Slors was ook indrukwekkend. Vooral het verhaal van het uitlenen van zijn laptop aan zijn zoon, die hem bij teruggave prompt uit z'n handen liet vallen met als gevolg dat-ie onherstelbaar beschadigd was, deed het goed bij het publiek. En dan met name natuurlijk de opmerking op het eind dat hij hem zijn nieuw aangeschafte meteen wéér zou uitlenen. Kijk, dat is vertrouwen. Daar komt de wereld verder mee.

Wat als rode draad door alle lezingen liep, was dat - misschien verbazingwekkend, maar waar - kwetsbaar durven zijn en risico's durven nemen de basis voor vertrouwen zijn, of er in ieder geval onlosmakelijk meer verbonden zijn, of misschien toch het vruchtbare gevolg ervan zijn. En dat het tegenovergestelde van vertrouwen niet wantrouwen, maar cynisme is. Want met wantrouwen is er nog dialoog mogelijk, met cynisme niet meer. Cynisme is dodelijk. En dat laatste geldt ook voor angst- en controlecultuur.

De beste remedie daartegen is contact en het liefst écht contact, voelen wat een ander voelt of waar-ie heen wil, zelfs zonder woorden, net als in een dans. Kimberley Schelle, RU-studente, pleitte dan ook om een dansleraar aan te stellen op de universiteit, gewoon om dit mechanisme aan te leren. Dat vond ik een mooie gedachte.

Sowieso vond ik de studenten erg goed spreken. Met name Niek Janssen vond ik een uitstekende spreker met een uitmuntend verhaal (over het al dan niet geloven van de verteller, opgehangen aan de mythe van Orpheus en Eurydike). Misschien eigenlijk wel de beste spreker van de dag. Als we het dan toch over vertrouwen hebben: dát boezemt nou vertrouwen in, dat 'de jeugd' zo excelleert. Misschien dat het uiteindelijk nog goed komt met de wereld en zo, denk je op zo'n moment.

Maar ook Robbert Dijkgraaf, hoeder en opvoeder van de jeugd, had een uitstekend praatje. Over vertrouwen in de wetenschap dat (tegenwoordig meer dan ooit) verdíend moet worden, maar het zeker verdient. Een prachtige afsluiting met een prachtige man, die zijn eredoctoraat zelf meer dan verdiend heeft.

Bekijk hier alle video's en lees hier alle liveblogs van de TEDx RadoudU

Radboud Rita

Stel, je viert een lustrum van je universiteit en je wilt er een filmpje over maken; dan nodig je toch ook een van je prominentste alumni uit?

Nou en wie kies je dan? Rita Verdonk natuurlijk! Want die heeft zo veel gedaan voor de verteevisering van Nederland! En je laat haar gezellig babbelen over haar studententijd, haar jacht op zoek naar een kamer (ze ging uiteindelijk - jawel - in Lent wonen!), de waarschuwingen van haar moeder betreffende de mannen in de gevaarlijke stad Nijmegen, haar lidmaatschap van de PSP en haar toekomst in de internetwereld.

Kijk en huiver bij onderstaand filmpje (vanaf min. 20 rockt ze er op los):



Bij het volgende lustrum misschien Geert Wilders uitnodigen? Die heeft vast ook nog wel ergens een band met Nijmegen.

Maar dan geen taalfoutjes meer bij het bericht maken hè? Want anders gaat hij nog klagen dat de studenten van de RU niet voldoende ingeburgerd zijn...

I Love it!

(klik op de afbeelding om 'm te vergroten)

via

Lustrum

Dit jaar bestaat de universiteit van Nijmegen 90 jaar en dat zullen we weten ook! Afgelopen donderdag heb ik me al heerlijk nat laten regenen omdat ik me in een onbezonnen bui had opgegeven voor de mountainbike-race en komende donderdag zal ik me laten benevelen door de sprekers van de TEDx die door de universiteit georganiseerd is.

Wie de sprekers zijn? Te veel om op te noemen, maar in ieder geval Robbert Dijkgraaf, Ian Buruma, Ybo Buruma en Step Vaaesen.

En de dag erop zullen (maar voor een nóg selecter gezelschap dan dat wat voor de TEDx uitgenodigd is) onder andere Robbert Dijkgraaf en Angela Merkel een eredoctoraat uitgereikt krijgen.

O ja, en er was ook nog een muziekfestival met Ilse de Lange.

Of dat allemaal niet te veel kost, vraag je je misschien af. Nou, best wel. Zo'n zeven ton minstens. En boze tongen beweren dat we daarom dit jaar geen kerstpakket hebben gekregen.

Maar wel een lentepakket dus. Al had ik het leuk gevonden als we er íets beter weer bij hadden gekregen, want qua weer lijkt het wel - juist - op een kerstpakket!

Boekenvolger

Al een tijdje niet gehad, dat heerlijke gevoel van een nieuwe volger! En wat voor een!

Een die ik zelf al langere tijd volg via haar prachtige weblog Over lezers, boeken, letters en cijfers, poging tot eenvoudig digitaal museum. Maar nu ik verder kijk - en dat is altijd leuk als een nieuw iemand zich meldt, dan duik ik even in iemands digitale leven - blijkt ze ook nog een ander weblog te hebben: ne obliviscar (opdat ik niet vergeet) met persoonlijkere belevenissen die niet altijd met lezen te maken hebben. En daarmee niet minder leuk zijn. Meteen op geabonneerd natuurlijk!

En nu weet ik onder andere dat Andrea Belgische is, graag reisjes maakt en musea bezoekt.....

Welkom hier, Andrea!

Stanza en inferno

Mijn collega L.S. was altijd al vol lof over de Stanza-app, maar ik zag er nog niet echt veel in (ik had iBooks toch?), totdat hij gisteren via Stanza eventjes gratis en voor niks de nieuwste Dan Brown tevoorschijn toverde op z'n iPhone.

Wow, misschien toch niet zo gek die app.

De truc is wel om bij 'get books' > 'shared' even de url van The ultimate ebook library toe te voegen; dan heb je namelijk in één keer toegang tot 34.000 boeken.

Veel plezier in de hel!

Puberbreinen en regen

Is het je ook wel eens opgevallen dat je zodra het regent bijna geen pubers op de fiets ziet? En als je ze ziet, dat ze dan vrijwel nooit een regenjas en in ieder geval nooit een regenbroek dragen?

Ja? Nou, mijn kinderen vormen daar geen uitzondering op. Ook die laten zich veel liever natregenen dan dat ze een regenbroek dragen. Want anders 'lopen ze voor gek'. En wij zijn weer niet zo gek dat we ze in geval van regen met de auto brengen of met de bus laten gaan.

Dat was toch wel heel anders in onze tijd; toen droeg iedereen gewoon nog een regenpak als het regende. Okay, het is niet de meest sexy kleding, maar come on, je gaat toch niet de hele dag met een natte broek zitten omdat je niet even met een regenbroek in de regen wilt fietsen?

Puberbreinen zijn ondoorgrondelijk en ik word oud.

Geschiedenis van Silicon Valley

Eigenlijk zou ik er met een vriendin heengaan, de opnames voor het DWDD-college van Alexander Klöpping over Silicon Valley, oftewel de ontwikkeling op het gebied van hard- en software en de mensen en bedrijven eromheen daar op dat kleine stukje grondgebied in Amerika.

Maar dat ging op het laatste moment niet door.

Dus ik was blij dat ik de driedelige reeks tenminste thuis kon/kan bekijken. Vanavond is het laatste deel uit de serie: web 3.0, over de toekomst van het web.

De eerdere afleveringen gingen over respectievelijk het verleden en het heden van de PC's, de tablets en het internet en gunden ons een kijkje achter de schermen bij Facebook, Google en What's app.
En een aardige inkijk bovendien in de machtsstrijd tussen IBM, Microsoft en Apple in de begintijd, de fantastische secundaire arbeidsvoorwaarden bij Google, de invloed van de hippiecultuur bij met name Apple en de totale gekte (programmeermarathons tot je er bijna dood bij neervalt!) in de nerdwereld waar Alexander zo gek op is.

Ik zou zeggen: kijken vanavond! Our future is in their hands. En als je toch bezig bent, kijk dan meteen even de aflevering van Tegenlicht over Peter Diamandis (stichter van de Singularity University in - jawel - Silicon Valley) in dat kader; daar krijg je meteen goede zin van, want hij meent dat we alle crises de komende decennia met behulp van techniek gemakkelijk zouden kunnen oplossen. Als we ons best maar doen.

Hieronder de eerste twee afleveringen van de DWDD-colleges:





Update: en hierbij ook het laatste deel:

Interview intranet

Sinds we in @storiesguy een ondersteuner van ons programma Digitale Bibliotheek hebben, wordt er wat afgeïnterviewd bij ons op de UB. Deze keer was ik aan de beurt....

Monique Schoutsen over social media: 'ik ben een echte informatiejunk'

Medewerkers van de Nijmeegse universiteitbibliotheek zijn steeds vaker op social media te vinden. Monique Schoutsen, bijvoorbeeld. Zij is al ruimte tijd actief met bloggen, twitteren en RSS. En nu geeft zij haar digitale geheimen bloot.

P: Als ik collega's vraag om een bloggende UB-medewerker te noemen, dan word jij steevast genoemd. Wat vind je ervan dat men jou ziet als een ambassadeur van social media?

M: Vinden ze dat? Ik zie dat zelf niet zo. Het gaat me niet zozeer om de social media op zich. Ik ben een echte informatiejunk. Ik lees graag. Dankzij social media blijf ik op de hoogte van het laatste nieuws.

P: Hoe ben je met social media begonnen?

M: Een aantal jaren geleden kreeg ik een werkplek op de kamer bij Léon Stapper en Harrie Knippenberg. Zij maakten al gebruik van RSS-readers, een toepassing waarmee je in één oogopslag het nieuws van verschillende websites kunt bijhouden. Dat wilde ik ook!

P: Vanaf dat moment was je verkocht?

M: Wat de RSS-readers betreft wel. Later heb ik mij ook aangemeld op Twitter. Dat deed ik in de eerste plaats om de berichten van mijn kinderen te volgen. Uiteindelijk zag ik er steeds meer de lol van in en ben ik het actiever gaan gebruiken.

Facebook is een apart verhaal. Het was eigenlijk nooit mijn bedoeling geweest om dit sociale netwerk te gebruiken. Een aantal jaren geleden hielp ik mijn moeder met het aanmaken van een Facebook-profiel, zodat ze in contact kan blijven met haar zus in Canada. Daarvoor moest ik eerst een aantal dingen zelf testen. Dus maakte ik een eigen profiel aan. Inmiddels ben ik ook aardig druk met Facebook.

P: Je hebt ook je eigen blog dat Festina Lente heet.

M: Daarmee startte ik zo'n vier jaar geleden. Ik had toen al veel weblogs van anderen gelezen. En ik dacht: dit ga ik ook doen. Het begon heel simpel, hoor. Gewoon stukjes tekst plaatsen. Maar na loop van tijd en veel rondvragen bij andere bloggers ontdekte ik hoe ik het blog kon opleuken met afbeeldingen en linkjes.Een eigen blog is heerlijk. Je bent je eigen baas, je kunt gewoon beginnen en hoeft vooraf geen doelen te stellen. Je kiest je eigen onderwerpen en bepaalt zelf de layout van een artikel.

P: Waarover blog je zoal?

M: Omdat ik voor een universiteitsbibliotheek werk, denken veel mensen dat ik vooral over bibliotheken schrijf. Maar dat is niet zo. Mijn thema's zijn breed. Klassieke talen, mijn woonplaats Lent, grappige situaties en het onderwijs; het komt allemaal aan bod.

P: Zijn er social media waarover je minder enthousiast bent?

M: Natuurlijk. Pinterest, bijvoorbeeld. Dat is een toepassing waarmee je afbeeldingen kunt delen. Dat boeit me niet zo. Geef mij maar verhalen. Vooral als ze een beetje rauw zijn en niet te braaf. Zo schrijft Edwin Mijnsbergen altijd leuke artikelen.

Verder heb ik weinig met de sociale netwerksite Google+. Maar dit is allemaal heel subjectief, hoor. Een ander is er misschien wel blij mee. Je moet social media zien als een menukaart. Ieder kiest zijn eigen gerechten.

P: Tot slot, welke tip geef jij aan collega's die willen beginnen met social media?

M: Dat ze niet bang hoeven te zijn. Toen ik er net mee begon, vond ik het ook eng. Zo blogde ik niet onder mijn eigen naam en durfde ook geen foto van mezelf te plaatsen. Na loop van tijd sleet die angst. Ik merkte dat het niet eng was om gelezen te worden.

Daarnaast: social media doe je met plezier! Ken je die ganzen die ze het eten door hun strot duwen? Zo moet het dus niet, vind ik. Het heeft geen zin om mensen te dwingen met social media te beginnen. Ze moeten zelf ervaren wat het hen brengt.

Social media hebben mij in elk geval veel opgeleverd. Dankzij mijn blog, Twitter en Facebook ken ik nu mensen - ook bibliotheekmedewerkers - uit heel Nederland. Die interactie is leuk. Ik vind het dan ook jammer dat het nieuwe MT-blog zo weggestopt zit op het intranet. Je kunt er bijvoorbeeld niet op reageren. Het lijkt mij beter om zo'n blog op het internet te zetten. Daarmee kun je je als UB ook naar buiten toe profileren.

tekst: Pieter Offermans

Winkelles

Er was een tijd dat wij onze kinderen nog van alles konden leren: leren eten, leren lopen, leren praten. Maar het tij begint te keren. Tegenwoordig leiden onze kinderen ons door ondoorzichtige metrosystemen naar de juiste bezienswaardigheden en vooral..... winkels!

Van tevoren hebben ze namelijk via internet al opgezocht welke winkels er aanwezig zijn in de stad die we willen bezoeken. Dit keer waren de Primark en de Hollister aan de beurt, want we gingen een bezoek brengen aan Londen.

De Oxford Street en de Regent Street, die moesten we hebben. Beide bereikbaar via metrostation Marble Arch, dat nog best ver van het British Museum, de dichtstbijzijnde culturele activiteit, verwijderd is.

Eerst naar de Primark dan, een winkel waar ik zelf nog nooit ben geweest (en eigenlijk ook nooit meer wens te komen). De kleding die ze daar verkopen is behoorlijk hip, maar desalniettemin megagoedkoop. Vandaar dat iedereen daar, zonder ook maar één blik op het prijskaartje te werpen, zijn aldaar verkregen tas propvol met kleding stopt. En ja, ook mijn dochter. Mijn zoon hield het (dat spreekt voor hem) na drie minuten al voor gezien en voegde zich bij zijn vader die zich bij de andere mannen op de bankjes voor de Primark hadden geposteerd en elkaar meewarig aankeken. En ik, ongelukkige, liep daar in die winkel, of beter gezegd gekkenhuis, met stijgende verbazing achter mijn dochter aan.

Passen in de Primark is een onmogelijke opgave, want er staat werkelijk een muur van vrouwen voor de paskamers. Nee, meteen afrekenen en thuis maar zien wat je nou eigenlijk aangeschaft hebt, dat is een veel beter plan. Hoewel....

Er zijn tien kassa's en er staat een enorme slang vrouwen voor. Vóór de rij met kassa's staat een man wiens taak is de kooplustige vrouwen op tijd naar de juiste kassa te dirigeren. Ik zal elke vergelijking met nazi-Duitsland mijden, maar geen van de vrouwen durfde de bevelen van de man te negeren. Die kassa en wel nú!

 

Na even bijgekomen te zijn in een Pret, een verademing van een biologische lunchroom, wachtte ons het volgende avontuur: de Hollister, een modieuze kakwinkel die zich als sportieve surfwinkel afficheert. In tegenstelling tot de Primark was het hier aangenaam rustig en lux. De winkel was zwoel en rook heerlijk. Tegen de muren stonden schermen met ruisende golven. Overal hingen kroonluchters en stonden planten en gemakkelijke fauteuils. Alle kleding was op kleur gesorteerd en er lag geen stapeltje, wat zeg ik, geen kledingstuk scheef. Om dat zo te houden was er veel personeel aanwezig. Gelukkig niet in korte broek en ontbloot bovenlijf, zoals ze ook wel eens net als de Abercrombie klanten proberen te lokken, maar wel netjes en sportief geklede jonge, goed uitziende jongens en meisjes.

Hier wilde mijn zoon zijn al maanden opgespaarde kleedgeld uitgeven. Helaas voor hem zou hij voor een vest dat bij de H en M 20 euro kost, 60 euro moeten neertellen. Maar dat deerde hem niets, hij kocht er ook nog een paar T-shirts bij. Allemaal voorzien van de Hollistervogel. Mijn dochter was verstandiger, zij kocht er alleen een hemdje.

En wij? Wij waren nog verstandiger, wij kochten er niets. Maar waren wel een ervaring rijker.

Londen was calling

And we listened. And yes, we minded the gap and had a view from the Shard.

It was marvellous....

appartementtip