Lentewind in Iran

Zin om een keer de lentewind in Iran op je huid te voelen? Deze video biedt de juiste inspiratie:

Surf en het delen van Open Educational Resources

Afgelopen vrijdag was er een mooi seminar bij SURF, namelijk over het (duurzaam) delen van Open Educational Resources.

Sprekers waren Hans de Four van van het Vlaamse KlasCement, Robert Schuwer over het Nederlandse Wikiwijs, Gráinne Colone (vanuit een Engelse pub) over MOOCs en Nicolai van der Woert over open governance.

Het waren interessante sessies over het hoe en waarom delen van (open) onderwijsmaterialen.
Het waarom lijkt duidelijk: als je als docent iets moois gemaakt hebt, is het prettig als je dat op een platform kunt delen zodat anderen daar ook plezier van hebben, zeker als jij dan weer iets anders moois van iemand anders kunt gebruiken; zo help je elkaar en bespaar je elkaar tijd. Maar het blijkt toch nog moeilijk om mensen ervan overtuigen hun mooie materialen te delen.

Bij KlasCement hangen ze de volgende filosofie aan: mensen gaan vanzelf wel materiaal delen als ze veel van de site afplukken, omdat ze zich anders schuldig voelen. En om ze een handje te helpen hebben ze een puntensysteem gebouwd: als je iets van de site afhaalt, kost het je punten, maar als je op een product reageert of er iets op zet, dan krijg je punten.Bij het behalen van een bepaald aantal punten krijg je een bioscoopbon kado.

Bij Wikiwijs is men niet zo vrijgevig, maar bestrijkt men wel een groter gebied, namelijk primair, secundair en hoger onderwijs. Helaas lukt het overigens maar matig om het hoger onderwijs enthousiast te maken voor deze site; de reden is dat de look and feel als te kinderachtig wordt ervaren door de docenten van het hoger onderwijs. Gemiste kans helaas voor dit door ooit nog door minister Plasterk bedachte sympathieke initiatief. Waarom ze daar niet op doorgepakt hebben is me overigens een raadsel.

Wat beide systemen gemeen met elkaar hebben, is dat ze kwaliteit en vindbaarheid van het materiaal (hoera!) hoog in het vaandel hebben staan. In eerste instantie dacht men bij Wikiwijs dat de kwaliteit van de aangeboden leerobjecten vanzelf gewaarborgd zou zijn omdat leerkrachten zich zouden schamen om baggermateriaal op de site te zetten, maar dat bleek helaas niet het geval, vandaar dat er nu een redactie is ingesteld die onder andere controleert op spelling en en juiste (dat wil zeggen niet dode) links. De metadatering wordt nu nog door de docenten zelf verzorgd, maar Schuwer suggereerde dat de bibliotheek daar ook een hele goede rol in zou kunnen spelen (om de kwaliteit van de metadata te verhogen en de docenten te ontzorgen). Bij KlasCement is daar een team (geen bibliothecarissen!) voor aangesteld. Dat team let er ook op of er geen auteursrecht op de afbeeldingen rust.

Van der Woert (onder andere mede-initiator van NeuroBlend) vergeleek het onderwijssysteem (en dus ook de al dan niet open aangeboden leermaterialen) met een ecosysteem: niet statisch, maar dynamisch, met steeds veranderende omstandigheden, bedreigingen, kansen en wederzijdse afhankelijkheden. Zelf hadden ze bijvoorbeeld op een gegeven moment last van de steeds populairder wordende MOOCs en moesten ze zich met hun materiaal steeds meer aanpassen aan de islamitische gebruiken.

Hiernaast legde hij het onderwijssysteem (hij is bezig met een promotieonderzoek) ook nog naast de lat van de complexity theory (er zijn meerdere variabelen) en het open business model.

Uit het vorige week gepresenteerde onderzoeksrapport van Schuwer over Open Educational Resources bleek overigens dat docenten hun extra onderwijsmateriaal voornamelijk via YouTube zoeken en het ook voornamelijk video's zijn die ze hergebruiken. Nog een hoop werk aan de winkel dus!

Macho

Sinds enkele dagen hebben we een logeerhond, Macho genaamd. Een nogal ambitieuze naam in verhouding tot de grootte van het beest: het is namelijk een chihuahua. Grapje van de baasjes.

Maar de grap werkt wel: mensen kijken nogal vreemd op als je hem roept en ze vervolgens het object van het geroepene zien. Ondanks deze fun ben ik blij dat het maar voor een paar weken is.

Denk ik. Want je schijnt zo'n beestje van alles te kunnen leren. Yoga om mee te beginnen; héél macho:

Oorlogskoningen op valentijnsdag

We hadden een afspraak, Katharina en ik. Op 14 februari zouden we naar de Kings of War in Amsterdam gaan, dat prijkte al maanden op mijn kalender.

Pas de dag ervoor ging ik kijken wat voor een stuk het eigenlijk was (ik wist eigenlijk alleen dat Ramsey Nasr er in mee zou spelen - we zijn beiden fan) en wat bleek: het was een Shakespearemarathon van maar liefst vier en een half uur. Wááát? Vier en een half uur naar een toneelstuk kijken plus nog een pauze van een half uur, da's best heftig. En dan zo ver van huis.

Maar het was goed en als goede dingen lang duren maakt dat niet uit, dat verdiept de beleving alleen maar. Het is echt geen straf om vier en een half uur naar Ramsey Nasr als Henry V en Eelco Smits als Henry VI te kijken, en al helemaal niet naar Hans Kesting als Richard III.

Nee, het was een goede besteding van Valentijnsdag; er kwamen zelfs ook nog liefdesscènes in voor, al waren ze wat stroef, formeel en bloederig. Het waren eenmaal niet van die romantici, die Henry's en Richards....

Tallinn-reünie

De aloude kop van Constantijn in de Nieuwe Kerk

Soms kun je tijdens een congres zo verknocht aan elkaar raken, dat je elkaar na een congres nóg eens wilt ontmoeten. Dat was het geval met ons, de Nederlandse en Vlaamse deelnemers aan de ECIL-conferentie 2015, in Tallinn.

Met z'n zevenen waren we, vijf Nederlanders en twee Vlamingen. We spraken zo centraal mogelijk af: in Utrecht. Voor een etentje. De Vlaamse dames hadden het gecombineerd met een werkbezoek aan de Medische Bibliotheek in die stad, de anderen moesten gewoon werken en ik had een dagje vrij genomen. Verschil moet er immers zijn.

Dat vrije dagje heb ik overigens heel goed besteed: in Amsterdam bij twee musea. Nou ja, als je de Nieuwe Kerk tenminste een museum wilt noemen. Er was in ieder geval een indrukwekkende tentoonstelling over keizer Constantijn. In het Allard Pierson Museum was trouwens ook al iets bijzonders aan de gang: voor de tweede keer een Pop-Up museum van DWDD; niet alleen maar oude knarren dus in dit oudheidkundig museum - afgezien van het publiek dan.

Het leukst vond ik de bijdrage van Wim T. Schippers, die zijn beelden en objecten uit het Groninger Universiteitsmuseum tussen de gewone collectie van het museum had geplaatst, wat verrassende combinaties opleverde, zoals een anatomisch model tussen oude klassieke beelden:

En de zaal van Daan Roosegaarde, die zijn ruimte gevuld had met schilderijen uit het scheepsvaartmuseum en zó heeft opgehangen dat de horizonlijnen van alle schilderijen op één hoogte terechtkomen. Het enige licht in de zaal is afkomstig van een vuurtoren in het midden. De bezoekers draaien met het licht mee. De hele zaal is zo een kunstwerk geworden.

Verder was de autiotour van Sander van de Pavert als Willy ontzettend grappig, evenals de teksten bij de ´geishatentoonstelling´ van Paulien Cornelisse.

En dan als kers op de taart dus het afsluitende etentje in Utrecht. In een tapasrestaurant beneden aan de Oude Gracht, dat door onze Vlaamse collega´s maar moeilijk gevonden werd. Een te Nederlands concept waarschijnlijk, zo´n plek. Daarom zal ons volgende treffen in Gent zijn. Allez! Ik geloof dat ze daar ook mooie musea hebben.

Echo en de nostalgie

Gisteravond was de ene helft van de bezoekers van Tilburg van boven de 40 zich alvast luidruchtig aan het voorbereiden op het komende carnaval, de andere helft vermaakte zich nostalgisch in trance met Echo and the Bunnymen.

Jij mag raden tot welke groep ik behoorde.

Het was een mooi, uitgebalanceerd carnaval concert in 013 met veel klassiekers als The Killing Moon, Seven Seas en Lips like Sugar. Plus wat covers (The Doors, Lou Reed). Zanger Ian McCulloch was wat hees op het eind, maar dat droeg alleen maar bij aan zijn stoere, sexy uitstraling, een uitstraling die het publiek gedeeltelijk verloren was in de loop van de tijd (bierbuikjes en kale hoofden in plaats van zwart, perfect getoupeerd haar en ruige zwarte kleding, lange en leren jassen et cetera). Rook kwam alleen uit de rookmachines op het podium, dat er daardoor overigens heerlijk mysterieus uitzag. En zo hoort dat bij zo'n band.

Het leuke van de tegenwoordige tijd is dat er meteen een setlist beschikbaar is en er beelden van het optreden online staan. Kom, en geniet mee:

Verspilling

Terwijl er vaak wordt gezegd dat de universiteiten hun programma's moeten aanpassen aan de eisen van de moderne tijd en 'de markt', zou je het eigenlijk moeten omdraaien, zouden werkgevers meer gebruik moeten maken van de talenten van universitair geschoolden.

Deze moeten nu vaak vooral opdrachten uitvoeren en in strakke hiërarchische structuren werken, terwijl ze opgeleid zijn om dat nou juist niet volgzaam te doen en breder en analytischer (mee) te denken om de organisatie/ het bedrijf beter te maken. Managers vinden dat echter eng.

Dat beweert overigens niet zomaar iemand, maar een vooraanstaand LSE-econoom. Interessante kost, ook gezien de voorgenomen onderwijshervormingen in ons land.

Hence, the real skills gap resides in the types of employment available to workers created by the structural conditions under which work occurs. Much work that is currently available for college graduates is rather mundane and requires few skills beyond those delivered in elementary school or those that can be easily obtained on the job—“move that here,” “punch these buttons,” “fill out this form,” etc. The true gap here is not one of skills, which are in abundance, but one of underutilization of talent or underemployment.In other words, the skills gap actually runs the other way. It is employers who have not kept up with the improved skills and knowledge of university graduates over the decades. The managerially imposed hierarchy of jobs, the shrinking of the public sphere and the draconian features of a fast style of capitalism that disposes of workers at will means that workers in most places are not able to adequately utilize their knowledge for the betterment of the organisation they work for or society as a whole. They are merely hands to move and manipulate and minds to take and follow orders. They can be easily replaced as things shift about and can then be forced to join the precariat reserve labor force “making do” and waiting for a never arriving well-paying and stable job to come down the pike.

Gooi maar lekker weg, dat talent...

via