Mocht je ooit onder de huid van iemand met een postpartumdepressie willen kruipen, dan is het boek de Tulpen van pake een aanrader. Het is het eerste boek van mijn achternichtje (oftewel nichtje, zoals we elkaar altijd noemen) en het is aangrijpend en lichtvoetig tegelijk.
De samenvatting luidt als volgt:
Een normaal mens kan dit verhaal eigenlijk niet aan. Het hartverscheurende verdriet... Het onbegrip...
Ester van Steekelenburg heeft met dit boek een formule gevonden om het onbeschrijfelijke van een postpartumdepressie met psychotische kenmerken te beschrijven. Verhalend neemt ze je mee in het leven van het opgroeiende, zachtaardige meisje Jennifer. In de loop van het verhaal wordt het je als lezer te veel. Maar dat weet de auteur ook. En dan zorgt ze steeds - net op tijd - voor verluchtiging, door de in- en intrieste episode waar Jennifer begin deze eeuw doorheen ging te verweven met recente, terugblikkende e-mails aan haar dierbare vriend Rodion. Het zijn die e-mails die voor de lezer de deur godzijdank op een kier houden naar de goede afloop.
Van Steekelenburg spreekt je via haar personage Jennifer persoonlijk, onverbloemd en in al haar naaktheid aan. Je bent met haar in gesprek. Je hoort haar stem. Je kruipt in haar hoofd, in haar hart, in haar hele wezen.
Depressie, psychose, ongrijpbaar? Ja. Maar je kunt het bijna pakken.
Wil je op de hoogte blijven? Volg Esters weblog: bestelezer.blogspot.com en haar YouTube-kanaal.
Het is pas een week uit, maar ik had de eer het al eerder te mogen lezen (ik kom er namelijk ook een heel klein beetje in voor) en ik kan zeggen dat het een aangrijpend, maar tóch prettig leesbaar boek is. En het heeft nog een happy end ook! Of verklap ik nu te veel?
Enfin, oordeel zelf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten