De telefoongids

telefoongids in actie

Ik had jullie al verteld over de gids, die ons een dagje mee op sleeptouw had genomen in Marrakesh, toch? Nou, dat was een prima gids, die behoorlijk wat talen sprak en veel van de geschiedenis van zijn stad wist.

Dat was fijn, en hij was ook een leuke gesprekspartner en probeerde ons het een en ander bij te brengen over de islam en de animositeit tussen het zuiden en het noorden van Marokko. Verder vertelde hij het een en ander over zijn thuissituatie, dat hij vier kinderen had en zijn zus twee honden (een unicum in Marokko). En hij vond dat ik leek op Lalla Salma, de vrouw van koning Mohammed. Zoals je hier kunt zien, klopt daar geen hout van, maar hij stond erop om een selfie met mij te maken. Ter verdediging van hem kan worden aangevoerd dat hij nog nooit buiten Marokko was geweest, dus misschien dat hij iedere vrouw die er niet typisch Marokkaans uitziet, op Lalla Salma vindt lijken.

So far so good.

Maar hij was ook irritant, want hij kreeg om de haverklap telefoon. Eerst grapten we nog dat het vast Mohammed VI was om te vragen waar zijn vrouw was, maar na een tijdje vonden zelfs wij dat geen leuke grap meer. De gebouwen waar hij ons langs leidde waren evenwel schitterend, met name het Bahiapaleis. Dus heel erg stoorden we ons er ook niet aan, want we keken onze ogen uit; daar maakte hij dankbaar gebruik van. Zaken gaan immers voor de meisjes.

Rond lunchtijd zeiden we dat we honger hadden. Nee, jullie moeten eerst naar de Majorelletuin, want ik heb al een auto geregeld. Was hij daar de hele tijd over aan het bellen? Gelukkig hadden we een paar crackers bij ons om de ergste honger te stillen en was het tripje aangenaam.

Maar nu dus de lunch. We hadden gelezen dat het Alhambracafeetje op het El Fnaplein goed en goedkoop was. Nee, dat was te toeristisch. Hij wist een veel beter restaurant. Vreetschuur bedoelde hij zeker? En goed en goedkoop was het er ook niet. We zagen wel veel mannen met bruin-wit gestreepte djellaba's rondlopen: zijn collega's! 'Ik laat jullie even alleen, dan kan ik mijn gebed inhalen, het is immers vrijdag.' Sure, zagen we een kwartier later, toen we naar het toilet moesten en hem gezellig met zijn vrienden zagen kletsen. Daar had hij ook tijd genoeg voor, want echt snel was de bediening niet in het restaurant; men had veel toeristen gevangen die dag. Heel veel.

Door zijn (telefonische) gebeden?