Trapveldje (11) en stormschade

De enige stormschade die ik in Lent heb kunnen vaststellen is....bij het trapveldje. Want daar fiets ik eenmaal elke dag voorbij op weg naar mijn werk.
Zonde van de boom, maar wel mooi doorkijkje naar de nieuwe huizen bij het veldje.

Niets is meer heilig

Zelfs de Romeinse cijfers in Rome niet meer. Die willen ze zo veel mogelijk vervangen door geschreven tekst (of Arabische (!) cijfers). Want de Romeinse cijfers zijn te moeilijk.

Dus alles wat te moeilijk is moet maar verdwijnen. Mensen, er zijn toch omrekentabellen! Techniek maakt moeilijke dingen zo makkelijk tegenwoordig.

De keerzijde van dat laatste is overigens misschien wel dat we lui worden. Te lui om na te denken en de waarde van de (eigen) cultuur in te zien? Een gevaarlijke ontwikkeling.

Innovatief?

Van de week had ik een discussie met collega's over innovatie. Wanneer noem je iets innovatief? Zij vonden bijvoorbeeld ons e-learningproject niet innovatief. Ik was het daar niet mee eens; ik vind dat alle projectleden die daar keihard aan gewerkt hebben daar flink tekort mee worden gedaan. Alle onderwijsvernieuwers in het land ook trouwens.

Want wat is innovatie precies? Wikipedia zegt er het volgende over:

Innovatie heeft altijd met verandering te maken. Maar het is meer dan verandering die we dagelijks ervaren, zoals de weersverandering. Het is meer dan een oppervlakkige verandering, zoals de nieuwe mode in kleding. Het is meer dan een mutatie die - per (on)geluk - optreedt, zoals biologische mutaties. Het is een door de mens geïnitieerde en gerichte, doelbewuste verandering.

En ik ben blij dat er in het onderwijs flink geïnnoveerd wordt; dat is hard nodig. Ook mijn kinderen snakken daarnaar. Dus ik ga daar gewoon mee door. Maar ineens twijfel ik sinds dat gesprek ook wel een beetje. Ben ik mijn voelspriet voor innovatieve ontwikkelingen kwijt? Denk ik te snel dat iets een behoorlijke innovatie is? Ben ik met andere woorden een oude mevrouw geworden?

Wat denken jullie? Laat alsjeblieft je reactie achter voor ik me definitief een bejaarde voel....

Nostalgie

Dat was even een nostalgisch momentje, toen ik van de week weer eens een stuk van de zolder aan het opruimen was. Vond ik zomaar een afscheidsposter van 15 jaar geleden van de leerlingen van 3 gym van het Titus Brandsma Lyceum in Oss.
Mooie poster ontworpen door de begaafde Emy (toen nog Marjolein) Koopman uit die klas voor een voorlichtingsavond van de gymnasiumbrugklas die ik ooit samen met de conrector heb mogen oprichten.

Wat een hartelijke gelukswensen en wat jammer eigenlijk dat ik niet nog 3 jaar langer ben gebleven, zodat ik ze tot het eindexamen had kunnen begeleiden! Maar ja, thuis riep ook....en een klein jaar later de bibliotheek ook....

Haha, leuke tekst van Sander (ik was vooral beroemd om het voorlezen van Griekse mythes)

Ach ja, Lilian, toen al sociaal bewogen...

Amon, pas nog ontmoet naar aanleiding van een vraag van hem over een Latijnse tekst, is nu anesthesist (i.o)

Wat was het eigenlijk een leuke tijd!

Toch geen lekker strandje in Lent?

Een paar maanden geleden werd er nog vrolijk geprotesteerd tegen het storten van verontreinigd slib in de Lentse plas. Er hadden zich tientallen mensen met badlakens, parasols, zwembandjes, schepjes en emmertjes en opblaasbeesten op het nieuwe strandje gemeld. Want ze wilden vooral een beachlife en niet slechts een boatlife aan de plas.

Maar als ik zie hoe een en ander er nu bij ligt, vrees ik dat er van een ontspannend strandleven in de toekomst - verontreinigd slib of niet - geen sprake zal kunnen zijn in verband met het verrijzen van een enorme bioscoop net achter het strandje. Het strandje zal zo te zien in het gunstigste geval een uitloper van het terras van de megabios (die onder andere een zaal met het grootste 3D scherm in Nederland zal krijgen) worden.

Met daarnaast - het nieuwste snode plan - een hotel/wellness-resort, gecombineerd met vakantiewoningen.

Dag, groen!

Hitte en Iran

Wat een hitte, de afgelopen dagen! Het voerde me terug naar zomers in Toscane, Griekenland en Iran. Eigenlijk nog het meest naar Iran, omdat het daar ´s nachts ook zo warm is. Ik weet nog dat we op een van onze reizen daarnaartoe ´s avonds om een uur of elf aankwamen op het vliegveld in Teheran en de warmte als een warme deken in m´n gezicht sloeg. Mijn zoon kreeg er prompt een bloedneus van.

Maar ook aan de Kaspische Zee was het warm en verkoeling zoeken voor vrouwen is lastig; je kunt niet even lekker in je bikini gaan zwemmen of zo. Maar goed, ook mét chador is een duik in het water verkoelend....

Eén keer zijn we naar zo'n door stukken zeil afgeschermd stuk strand en zee gegaan, maar echt ontspannend was het daar niet in verband met de in groten getale aanwezige vrouwelijke zedenpolitie. Het was er vooral druk. Dan maar liever met chador en al het water in.

Tijdens datzelfde verblijf ben ik ook een keer meegegaan met het nichtje van mijn man naar de Engelse les in de stad. Het was een meisjesschool, maar desalniettemin moesten we ons geheel bedekken. Dat werd met name vervelend toen de stroom en dus de airco uitviel, iets was om de haverklap gebeurt in Iran. Het was desalniettemin een leuke, geanimeerde les, maar ik merkte dat ik op een gegeven moment niet meer kon denken: mijn hersenen waren overgekookt. De juf en de meisjes gingen gewoon door met de les; ze waren het gewend.

Petje af! Ik bedoel: hoofddoek af! O nee, not allowed....

Helaas, de specialist zegt van niet...

Toen ik pas in 'mijn' co-bomentuintje liep (ik ben inmiddels opgeklommen tot beheerder van een van de vier boomgaarden in Nijmegen-Noord), zag ik een grote scherf liggen.

'Hij lijkt wel Romeins', dacht ik.

En ik stuurde een foto van de scherf op naar Ester, een bevriende archeologe met de juiste specialisatie: aardewerk. 'Ja, dat zou wel eens Romeins kunnen zijn, qua kleur en barbotine zou het in ieder geval kunnen kloppen, alleen de vorm kan ik niet plaatsen.'

Maar helaas, toen ze de andere kant van de scherf zag, moest ze mij teleurstellen: het was gewoon een moderne baksteen.

Jammer, het zou een mooie kroon op 'mijn' tuintje geweest zijn, als-ie Romeinse roots had gehad!

Maar, eerlijk is eerlijk, ook zonder die roots beleven we er een hoop plezier aan; opgraven doen we een andere keer wel weer; het is daar ook veel te warm voor!