Deegroller

Voor het eerst in m'n leven ging ik vandaag naar de fysiotherapeut. Klacht: een slijmbeursontsteking in de heup. Dat schijnt een typische klacht voor vrouwen boven de veertig te zijn. Tja, en tot die categorie behoor ik nu eenmaal.

De fysiotherapeut trok, duwde, draaide en voelde wat aan mijn heupen, benen en rug en het was hem duidelijk: het euvel zat 'm vooral in de linker dijbeenspier. Die moest ik gaan masseren. Met massageolie. En als ik er lastig bijkwam (alsof mijn man dat niet zou kunnen doen), dan moest ik dat maar met een deegroller doen. Pardon? Juist, een deegroller.

Of daar dan ook massageolie op moet? Nee, dat hoefde niet.

Tjonge, ik had nog gehoopt dat ik er met een paar oefeningetjes af zou komen, maar nee. Geen pizza's bakken de komende tijd! Een verrassende wending.

Achilleshiel

Ik had al enkele weken een klein beetje last van mijn hiel, maar ach, dat was maar een klein beetje en kon dus verwaarloosd worden.

Niet dus.

Tijdens de tennisles schoot het naar mijn achillespees en had ik een echte blessure. Een weekje rust en ibuprofen, zei een van mijn tennispartners, die naast tennispartner toevallig ook huisarts is. Dat hielp inderdaad, de blessure aan de achillespees verdween, maar die aan de hiel bleef.

En nu kan ik dus al een maand niet tennissen. En niet spinnen. En niet lunchwandelen (vijf minuten strompelen kan prima, maar een half uur lukt echt niet). Dat stemt me droef, want normaal kan ik daar goed m'n hoofd mee leegmaken.
Wat ik nog wel kan? Recreatief fietsen (thank god), yoga, slenteren door de Ikea (slenteren doet geen pijn) en ...... een oude, voor de gelegenheid maar weer opgepakte hobby: zwemmen.

Het probleem is niet de achillespees, maar de aanhechting van de achillespees aan de hiel en dat is heel moeilijk te behandelen, zei de dokter, pardon, de sportarts, pardon, de sportarts in opleiding, die de receptioniste 'de sportarts' noemde, en die mijn bezoek met mijn toestemming op film vastgelegd heeft.

Ellende alom.