Eus en de gevangenisbibliotheek

Maandagavond was Ozcan Akyol op bezoek bij DWDD. Hij vertelde daar hoe hij in het verleden volkomen terecht in de gevangenis terecht was gekomen en daar had leren lezen, dat wil zeggen: lezen kon hij al wel maar bóeken lezen, daar had hij nog nooit tijd voor gehad. Een cipier bracht hem in aanraking met de gevangenisbibliotheek waar hij eerst de kast met Baantjers leeglas en vervolgens de kast met klassiekers uit de wereldliteratuur. De woorden die hij niet kende zocht hij op en schreef hij in een schriftje.

En nu, nu hij weer vrij is, is hij zelfs een boek gaan schrijven. Prachtig hoe bibliotheken mensenlevens kunnen redden.

Camerons lezing

Afgelopen dinsdag was het dan zo ver: de lezing over Open Access van Cameron Neylon op de RU in samenwerking met het Soeterbeeckprogramma.

Het idee om als UB iets met het Soeterbeeckprogramma te gaan doen stamt al uit februari; we zochten toen een gemeenschappelijk en actueel thema dat tevens als scholing voor het personeel zou kunnen dienen. En voila, die opzet slaagde: we kwamen uit op het thema Open Access.

Voor de lezing zochten we een aansprekende figuur, liefst een beetje swingend, een die ook jongere mensen zou aanspreken, net zoiets als Rob Wijnberg die een half jaar eerder door het Soeterbeeckprogramma was uitgenodigd, wat een groot succes werd. We kwamen uit op Alexander Klöpping. Die bleek echter niet zo enthousiast en bovendien te duur. Dat viel ons even vies tegen.

Maar niet getreurd; een stukje verder op de zoektocht kwam de Britse biofysicus Cameron Neylon op ons pad. Misschien niet zo hip als Alexander, maar wel een internationaal befaamd spreker als het om Open Access gaat; de eis dat we per se iemand in het Nederlands wilden hebben, hebben we for his sake maar laten varen.

Nu we de lecturer hadden, was het programma eromheen niet meer zo moeilijk: om de lezing meer cachet te geven, hebben we een lid van het College van Bestuur en de bibliothecaris uitgenodigd en voor de vrolijke en feestelijke noot hebben we de première en de prijsuitreiking van de studentenfilmpjes rondom het thema Open Access laten plaatsvinden. Tevens hebben we twee van de 'ru4openaccess' ambassadeurs bereid gevonden in een forumdiscussie plaats te nemen, wat de zaak nog verder verlevendigde. En de jongens van de tekeningen uit Delft uitgenodigd voor een ter plekke gemaakte visuele presentatie. En natuurlijk was er een borrel achteraf en gingen we met een klein groepje achteraf wat eten.

Al met al was het een groot succes, al hadden we wel iets meer publiek verwacht voor zo'n belangrijk onderwerp. Maar ja, je weet het hè, de wetenschappers van tegenwoordig hebben het vooral DRUK!
De samenwerking met het Soeterbeeckprogramma is in ieder geval heel goed bevallen. Zelfs foto's en verslag hebben we niet zelf hoeven te maken; die staan gewoon (open access) op hun site!

*leunt achterover*

Feel loved....

...in these cold days. Nieuwe aanwinst op de fietsbrug in het kader van meer liefde in Nijmegen.

Byzantium: de oplossing

Tijdens mijn studie was ik al hevig geïnteresseerd in Byzantium, dat toch een soort east meets west is, maar echt veel wilde men er mij niet over vertellen, het viel een beetje buiten het curriculum.

Maar nu kan ik m'n schade inhalen, want er is een nieuwe hoogleraar Byzantinologie aangetrokken in Nijmegen en deze hield vrijdag zijn inaugurele rede.

En die was echt heel interessant. De lezing, de entourage, de man, maar ook de gasten: tout Byzantijns Nederland was aanwezig, inclusief mensen uit Rusland. Ik had het geluk om bij de receptie in de rij te staan naast de directrice van de A.A.Brediusstichting, die ik daarvoor niet eens kende, maar dicht bij Nijmegen gehuisvest is. In een kasteel, zoals dat hoort.

En je zult het geloven of niet, maar ik krijg gewoon weer zin om colleges te volgen. Of eens naar Hernen af te reizen. Tweedekansonderwijs zogezegd.

Romeinse keizers en Facebook

Altijd leuk om te zien hoe de oudheid in een nieuw jasje gestoken kan worden.

Hoe zouden de Romeinse keizers bijvoorbeeld hun Facebookpagina hebben ingericht als ze in deze tijd geleefd zouden hebben? Dat vraagt Olivier Hekster zich af in bovenstaand filmpje.

Zie hier meer afleveringen van Radbot

Bosbeek rules

Wie denkt te zijn in een hotel
die kere terug en wel snel
Wij kennen geen rangen of standen
geen arm, geen rijk,
alleen maar vriendschapsbanden.
Wij zijn allemaal gelijk!

Bij binnenkomst in het natuurvriendenhuis de Bosbeek wordt eenieder er meteen aan herinnerd om zich niet arrogant op te stellen naar de medehuurders toe.

En toch hebben wij het bijna voor elkaar gekregen om ruzie te krijgen over een pakje ham, een pakje kaas en een paar bananen.

'Zijn jullie zo aso dan?', vraag je je misschien af.

Nee hoor, maar de pubers van ons gezelschap snapten niet helemaal dat ze niet zo maar alles konden pakken wat in de gezamenlijke koelkast stond (voor wie het niet kent: het systeem werkt met mandjes met kamernummers) en dat niet alle fruitmanden bij ons gezelschap hoorden.

En dus kwam er een bejaarde vrouw hevig verontwaardigd (zeg maar gerust agressief) op ons af. Dat het maar eens afgelopen moest zijn met dat stelen van hun spullen, want dat ze nu geen lekker, met zorg ingekocht beleg meer hadden en de kleinkinderen nu geen banaan bij hun ontbijt zouden krijgen, kortom dat hun hele vakantie eigenlijk vergald was.

Oeps, dit soort Bosbekers waren we niet gewend!

Dus we hebben ze snel verwend met uit onze voorraad uit te kiezen lekkernijen. Dat hielp. En de volgende dag hebben we nieuwe bananen voor ze gekocht. Dat hielp nog meer.

En om de goede vrede niet weer in de waagschaal te stellen, hebben we maar niet gemeld dat wij ook wat misten: vier Magnums uit de vriezer en natuurlijk de lekkerste: de witte.

Berg vrij!

GPS-schoenen

Kijk, dat is nou eens een uitvinding waar een mens zoals ik wat aan heeft: GPS-schoenen. Een in de schoenen ingebouwd systeem zorgt ervoor dat je automatisch goed naar je plaats van bestemming loopt. Het enige wat je hoeft te doen is je plaats van bestemming in te voeren en onderweg op de knipperlichtjes op je schoenen te letten.

Echt veel handiger dan kaarten, paaltjes en richtingaanwijzers; heerlijk voor bos- en stadswandelingen!

Kijk hieronder hoe het werkt:



via

Sine Petro

Vakspecialistenoverleg van de eigen discipline is altijd inspirerend en zo ook gisteren het landelijk vakreferentenoverleg oude talen in Amsterdam bij onze fantastische gastheer Peter.

En omdat het de laatste keer was dat Peter bij ons overleg was (hij gaat met pensioen), was het een vergadering met veel traktaties en cadeautjes heen en weer en prachtige speeches met een lach en een traan. De grootste traan was dat Peter niet vervangen gaat worden; de faculteit moet nu zelf maar wat boekjes gaan bestellen. Nou, dat zal een evenwichtige collectie gaan opleveren! (not). En verder kwamen er ook dieptrieste berichten uit Middelburg.

Maar gelukkig zijn bibliothecarissen niet van het slag dat bij de pakken neer gaat zitten en dus werden er veel nieuwtjes en ideeën uitgewisseld met betrekking tot Patron Driven Acquisition, Virtuele Kenniscentra, libguides, klassieke weken, overplaatsingen en deselectie (ehhh, van boeken of van mensen?). En eindelijk, eindelijk heb ik Hans IRL ontmoet.

O zo, we eindigen positief.

Hora est (of toch: hora finita?)

foto's

Nijmegen in de mist

English course

'Mamma, heb je je huiswerk al af'? Nee, zal ik dan alvast even een eitje voor je bakken dan?....Het lijkt nu net of ik jouw moeder ben in plaats van andersom!'

Ja mensen, ik ben weer aan het studeren en wel Engels. Om weer op m'n oude niveau te komen, want er komen steeds meer Engelstalige profs aan onze universiteit en ik merkte dat ik - zeker op het gebied van het spreken - wel weer wat oefening kon gebruiken.

En nu zit ik dus weer in de collegebanken op dinsdagavond. En omdat het al om 18 uur begint, eet ik ook weer in de mensa.

Old days are back again!

Verschil is wel dat de colleges Provinciaal Romeinse Archeologie in mijn studententijd wat minder interactief waren dan de colleges Engels van nu. Destijds had ik dan ook meer last van de after dinner dip dan tegenwoordig. De variatie bestond er toen uit dat we de ene week les kregen van de ene helft van het illustere professorenduo Bogaers (favoriete uitspraak 'mijn god') en de andere week van de andere helft (Haalebos). Hoewel de eerste af en toe best smakelijke verhalen kon vertellen, vond ik met name de stage achteraf te gek: drie weken lang opgraven op het terrein van het voormalig Canisiuscollege.

Sorry, ik geloof dat ik een beetje afgedwaald ben. Net een leerling. Zie je wel....

Meer liefde

Meer liefde: een hartenkreet die de laatste tijd meer en meer in Nijmegen in de vorm van graffiti opduikt. Zou dat in andere steden en dorpen ook zo zijn? En wie zit daar achter?

In ieder geval komen er bij de 'meer liefde' boodschappen steeds meer subboodschappen als 'meer wellust' en 'meer trots'. Of dit er door de spuiters van dezelfde groep is bijgezet, betwijfel ik.

Maar ja, meer wellust en meer trots dragen natuurlijk bij tot dat éne hogere doel: MEER LIEFDE!

Of niet? Mooie denkopdracht voor onderweg.