Ik zit nog maar een paar dagen grieperig thuis, maar ben het nu al beu. Er is zoveel leuks te doen en ik lig maar een beetje apatisch op de bank zielig te wezen. Het enige wat nog een beetje lukt is een beetje lezen (niet te moeilijk, niet te veel, liefst met veel plaatjes) en een beetje tv kijken, voor de afleiding. Dat laatste blijkt nog de minste energie te kosten, mits het programma leuk is en het apparaat niet te hard staat. Ik kijk nu programma's die ik normaal misschien niet zou kijken, omdat ik de energie niet heb om door te zappen of de televisiegids nauwkeurig door te bladeren.
Zo stuitte ik zaterdag op tegen beter weten in van Theo Maassen. Dat programma heb ik al drie keer gezien, dus ik zou er niet voor gekozen hebben het nog een keer te zien. Maar zelfs in deze apatische toestand en voor de vierde keer was het weer magistraal.
En verder zondag nog even Kunststof TV (lekker rustig programma met dit keer o.a. Henny Vrienten als bloemlezer van gedichten; met bril op leek hij zowaar wel een beetje op een jonge versie van Gerrit Komrij) voorafgegaan door Margreet Dolman (yes, she's back), en daarna The Young Ones. Die laatste serie was in mijn middelbare schooltijd mateloos populair en tijdens de eindexamenstunt was ik er trots op Vivyan te mogen spelen (hoewel ik liever Niel was, want dan hoefde ik me niet te verkleden, maar die wou iedereen al zijn). En nu kwam de chaos van het studentenhuis aardig overeen met de chaos in mijn lichaam.
En dan nog gisterenavond een item van Tegenlicht over Jon Favreau, de jonge speechschrijver van Obama. Normaal mis ik Tegenlicht meestal, omdat ik dan naar yoga ben. Maar gisteren had ik zelfs voor yoga geen energie. Nee, ik sliep liever thuis, tussen de bacillen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten