U

Ik ben goed (?) opgevoed, dus zeg nog u tegen mijn vader en moeder. Zij staan daar namelijk op. Tegen andere mensen zeg ik eigenlijk altijd jij, ook als ze ouder zijn dan mijn ouders. Misschien komt dat ook wel omdat ik tot nu toe gewerkt heb in omgevingen waarbij het grootste deel van het personeel ouder was dan mijn ouders en ik dus bij oudere mensen niet direct een 'u-gevoel' kreeg. En vaak zijn/ waren ze ook nog jonger van hart dan mijn leeftijdsgenoten (tja, jaren zestig, he).
Toen ik van de week een van mijn tantes zag, hadden we het er nog even over. Van mijn ooms en tantes van mijn moeders kant mocht, nee moest ik altijd 'je' zeggen. Als kind voelde ik me daar bijzonder onprettig bij, want tegen oudere mensen moest je toch altijd u zeggen? Nu snap ik hen wel en ben ik blij dat ik altijd 'je' tegen hen gezegd heb. Wat een zo'n lettertje toch een impact kan hebben. Zouden er meer van die krengerige lettertjes zijn, vroeg ik me af? Het antwoord vond ik uiteraard bij Onze Taal; die hebben zelfs een heel boekje (achter de letter) in de aanbieding van eenletterwoorden. Misschien toch maar eens kopen. Kan ik m'n ouders misschien een keer met een andere letter aanspreken. O of zo.