De schrijver/dichter/recensent Ilja Leonard Pfeijffer was nieuwsgierig geworden naar die steeds maar groeiende virtuele tweede wereld en dompelde zich er enkele maanden in onder. Hij schreef er een alleraardigst boekje over. Ik was nieuwsgierig geworden naar dat boekje toen ik hem er over hoorde praten bij het programma Boeken en zo. Vooral het verhaal van het meisje dat in het echte leven in een rolstoel zat en als ik het me goed kan herinneren ongeneeslijk ziek was en in Second Life ook rondreed met een rolstoel, maar dan een veel betere, met veel minder beperkingen en met veel meer plezier dan in het echte leven, sprak mij aan.
In het echt is Ilja niet zo'n heel aantrekkelijke man, maar in Second Life is hij een uitermate sexy vrouw met de naam Lilith Lunardi. Hij loopt er met z'n onwaarschijnlijk lange benen en veel te grote borsten wat rond in korte rokjes, doorschijnende lingerie, bikini's en kruippakjes. Maar zo zien bijna alle vrouwen er uit in Second Life. Geld verdienen doen ze bij de escortservice of als (paal)danseres. Zijn ze niet aan het werk, dan lopen (of vliegen) ze wat rond en babbelen wat met elkaar. Er ging een wereld voor Ilja open, want hij was nu vrouw onder de vrouwen en kon dus delen in al hun geheimen. Hij vergelijkt het zelf met Flaubert die op unieke wijze de kans krijgt zich te vereenzelvigen met Madame Bovary. Juist. Je bent romancier of niet.
Zijn klassieke achtergrond (Pfeijffer is jarenlang docent en onderzoeker Oudgrieks aan de Universiteit van Leiden geweest) ontlokt hem ook enkele rake vergelijkingen met de Griekse godenwereld. Ook de Griekse goden - neem maar het voorbeeld van Athena die in volle wapenrusting uit het hoofd van Zeus werd geboren - hebben vaak hun kindertijd overgeslagen en komen bam als volwassenen ter wereld, eeuwig jong en zo mooi als ze zelf maar wilden (behalve Hefaistos denk ik dan, maar die MAAKTE weer heel erg mooie dingen).
Citaat: 'Zo gaat hij als de goden door de wereld: in een permanente staat van zorgeloze verveling. Hij kan offline zijn, maar hij heeft het eeuwige leven. Als degene uit wiens hoofd hij is ontsproten dood is, zal hij nog steeds bestaan, al kan hij misschien zijn eigen password niet intypen. In Second Life is duidelijk dat Plato gelijk had. De ziel is onsterfelijk.'
Dit laatste schrijft hij naar aanleiding van een virtueel park dat is aangelegd voor een meisje dat in het echte leven gestorven is en op deze manier in Second Life nog een tweede leven heeft. Best aangrijpend.
Citaat: "Volgens een informatiebord was ik terechtgekomen in Lydia Rose Memorial Park. Het bord legde uit wie zij was. Ze is geboren op 6 juli 1995 en gestorven op 26 april 1998. Naaast de tekst stond haar fotootje. Ze zat te lachen met een papieren kroontje op. Ze leed aan metachromatische leukodystrofie, een genetishe aandoening die de ontwikkeling van myelin verhindert. Daaraan was ze gestorven. Haar vader heeft het park waar ik was ter harer nagedachtenis gebouwd. 'Ze was het dapperste meisje dat ik ooit heb gekend en ik zal het moment koesteren dat ze heeft gelopen en het moment dat ze pappa tegen me zei. Mijn bedoeling met dit park is niet alleen om informatie te verschaffen over haar en haar ziekte, maar vooral om bezoekers de kans te bieden zich weer kind te voelen'. Onlangs heben de familieleden ier haar elfde verjaardag gevierd." Kijk, dat is natuurlijk een prachtige manier van rouwverwerking.
Mooi is ook de beschrijving van de bruiloft van een getrouwde vrouw met een man die ze kende in Second Life. Haar eigen man wist hier niets van, maar was toevallig eerder thuisgekomen op de dag van de bruiloft waar ze zich zo op had verheugd en die veel (Linden)dollars had gekost. Woest was die man. Ze mocht nooit meer op Second Life.
En Pfeijffer? Die heeft zijn Lilith uiteindelijk maar verkocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten