Ik zit nu twee weken op LinkedIn, maar mijn leven is er nog nauwelijks door veranderd. Het heeft me wat van de straat gehouden, ik heb een nieuwe wereld ontdekt waarvan ik nu al weet en eigenlijk al wist dat het niet de mijne was.
Plezier heb ik er wel om en mee gehad, maar ik weet niet of dat de bedoeling van het programma is. Het schijnt dat inmiddels 25% van de Nederlandse beroepsbevolking opLinkedIn is aangesloten. Een vriendin van mij (met veel zakelijke contacten) zei dat het wel handig is om weer met iemand in contact te komen als die inmiddels bij een ander bedrijf werkt en je hem/ haar weer nodig hebt. Ja, dat geloof ik ook wel. En soms is het ook wel leuk om te zien wie wie nou eigenlijk kent; dat kan wel eens een strategisch voordeeltje zijn.
Wat ik wel merk, is dat het verzamelen van al die contacten een soort postzegels verzamelen wordt, zo van o, die heeft al 100 contacten, daar moet ik toch overheen kunnen. En ook het jagen op zeldzame postzegels hoort daar natuurlijk ook bij. Wie wil nou niet Barack Obama als contact? Een Volkskrantjournalist heeft dat geprobeerd, maar kreeg helaas nul op het rekest. Zo had ik een poosje geleden ook al eens Martin Bril geprobeerd te contacten. Nou staat er wel een Martin Bril op LinkedIn, zelfs een die werkt bij de Volkskrant, maar het is niet MIJN Martin Bril.
O.k., en verder ik heb ontdekt dat Jeanet, een oude studievriendin van mij nu een eigen blad heeft. Allemaal gaan lezen, hoor!
En nu schijnt er al weer een ander netwerk te bestaan, voor academische contacten dit keer, Academia, dat nog beter opgebouwd is dan LinkedIn. Een collega van mij wees mij daar pas maar eens fijntjes op. Hij staat daar zelf eenzaam als enig lid van onze bibliotheek. Zal ik hem gaan vergezellen? Ik twijfel nog. Aan de ene kant denk ik: wie a zegt, moet ook b zeggen, maar aan de andere kant moet ik misschien ook weer eens wat meer de straat op. Echte dingen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten