On strike

 

Na de landelijke staking in Den Haag vorig jaar november waren er deze week weer stakingen tegen de ondoordachte monsterbezuinigingen op het onderwijs en wel in estafettevorm: iedere dag een andere studentenstad. Donderdag was Nijmegen aan de beurt. En ik was erbij (zoals je links op de foto bij het pijltje ziet, in een - jawel! - rode jurk).

Natuurlijk was ik erbij! De sloop van het onderwijs door dit onzalige kabinet is niet te verteren. Ze willen alles oplossen met innovatie, maar zijn voor het gemak even vergeten waar die innovatie ook alweer vandaan komt. Van de wetenschap, de kip met de goeden eieren die ze maar even de nek om willen draaien. Want studenten en docenten zijn weke, woke vogels die aan waarheidsvinding doen en hun leugens doorprikken en daar zijn ze niet van gediend. Boeten zullen ze voor die kritische houding!

De dag begon 'gezellig' met het volgen van lezingen over de geschiedenis van protest en het maken van protestborden en de vakbonden hadden gezorgd voor een heuse frietkraam op het protestplein. Ook Marcel van Roosmalen was present, maar die nam genoegen met een lullig krentenbolletje in de hand.

En natuurlijk was de altijd parmantige Alexandra van Huffelen, onze nieuwe collegevoorzitter, present. Met witte jas, maar daarna in een rode jurk op de zeepkist. Langzaam stroomde het plein vol.

En begonnen de toespraken. Van de vakbonden, studentenverenigingen, collegevoorzitters en andere prominenten, waaronder Bas Bloem. Daarna togen we in een lange, indrukwekkende mars naar de stad.

Met Alexandra, Willem Halffman en Sijbrand de Jong in de frontlinie:

En ook daar weer toespraken, van onder andere Jimmy Dijk en Paul van Meenen. Tja, als je het doet, moet je het goed doen!

En natuurlijk waren er ook wat bibliotheekcollega's present; noblesse oblige!

Of ik de volgende keer weer mee zou doen? Jazeker, en dan nog feller, langer en luider. Maandag wordt Amsterdam op z'n kop gezet. Zet 'm op daar, jongens en meiden!

2 euro yoga

Soms denk je: wat zijn die sociale media toch geweldig! Een maandje geleden bijvoorbeeld: toen poste een vrouw (naar later bleek uit mijn straat, ik kende haar voordien niet) een oproep op Nextdoor: of mensen zin hadden om yoga te doen. En dan niet officieel, maar gewoon met z'n allen een zaaltje huren en iemand zoeken die op vrijwillige basis de lessen zou kunnen geven. Dan zouden we met z'n allen lekker de edele kunst van yoga kunnen beoefenen zonder dat dat ons veel geld zou gaan kosten.

Topidee, dacht ik, ik meld me aan! Maar of zoiets zou gaan lukken, daar had ik mijn twijfels over, want wie gaat er nou gratis yogales geven? Maar je zult het geloven of niet: twee yogadocenten meldden zich spontaan aan.

En inmiddels hebben we de eerste lessen al gehad, voor 2 euro per persoon per keer. Eigenlijk zou er de ene week op de woensdagavond en de andere week op de zaterdagochtend lesgegeven worden, maar nu blijkt dat de yogadocenten het zo leuk vinden, dat er toch élke woensdagavond en zaterdagochtend een les is (en soms nog een extra les in de week). En de lessen zijn goed en professioneel!

Het enige probleem is, dat zo'n dertig procent van de deelnemers niet komt opdagen als ze zich hebben opgegeven voor een les. Soms met (late) afmelding, en soms zelfs zonder afmelding. 

Alsof (bijna) gratis betekent dat je je ook niet aan de basisfatsoensregels hoeft te houden. Hoe WERKEN deze breinen? Sowieso gaan we daar straks de oorlog niet mee winnen vrees ik.....

Ondankbare hondhoudingdames!

Songpop

SongPop speel ik inmiddels al zo'n dertien jaar. Ja, daar schrok ik ook van! Het is een leuk tijdverdrijf voor een minuut of vijf per dag, even een paar liedjes raden. Met sommige mensen (meest collega's) speel ik al heel lang, ondanks dat er velen gestopt zijn. 

Er komen altijd weer mensen bij die me uitdagen. Dat zijn meestal volstrekte vreemden. Soms leukerds, en soms ook echt vervelende, opdringerige mannen. Vaak weet je al van tevoren dat ze vervelend gaan worden als ze alleen vrouwen bij hun contacten hebben staan. 

Dan krijg je na een aantal keer tegen (niet met!) elkaar gespeeld te hebben dit soort berichten - er zit een chatfunctie bij SongPop:

Wat een romanticus zeg! Gelukkig maken deze gasten al gauw een einde aan de wedstrijd als ik niet reageer. Maar wat me intrigeert: denken ze nu echt dat ze op deze manier een vrouw kunnen versieren? Dan ben je echt een sneu mannetje...

Dus je bent gewaarschuwd, ik trap er niet in!

Papyri in de Nijmeegse UB

Eens in de zoveel tijd organiseren onze conservatoren een erfgoedsalon. Meestal stellen ze fraai geïllustreerde of anderszins interessante oude boeken tentoon, maar deze keer waren het stukjes papyri die ons getoond werden. En dat is best bijzonder, want niet alle universiteitsbibliotheken zijn in het bezit van dit soort materialen uit Egypte. De onze dus wel. Weliswaar eerlijk aangekocht, maar hoe ethisch is eerlijk in dit soort aangelegenheden?

Enfin, de universiteitsbibliotheek heeft ze (al een behoorlijke tijd) in bezit en mag zich verheugen in de belangstelling hiervoor van graecus en papyroloog Mark de Kreij. Hij zorgt voor de zeven fragmentjes als waren het zijn eigen kinderen en kan er ook ontzettend enthousiast en boeiend over vertellen: hoe het papyrus gemaakt wordt, hoe fragmenten het best geconserveerd kunnen worden (in glas, en niet op zijde geplakt, zoals goedbedoelende zusters dat in de jaren zestig hadden gedaan). 

Boeiend om te zien hoe de kwaliteit van het papyrus per fragment verschilt, als ook de inhoud en de wijze van schrijven - met schrijfstift of kwastje.

Luister zelf naar hem in de podcastserie Science Snacks of bekijk dit fragment uit OVT over het ontcijferen van papyrusrollen uit Herculaneum met behulp van AI.

Dromen en lunchen met de rector maginficus

Het Teaching and Learning Centre van onze universiteit bestaat deze maand vijf jaar en had ter ere daarvan onder andere een prijsvraag uitgeschreven. Je mocht je onderwijsdroom opsturen en de vijftien beste inzendingen zouden beloond worden met een lunch met de rector. En yeah, ik was een van de gelukkigen!

Mijn pitch - iedereen kreeg 30 seconden om zijn of haar droom voor het voetlicht te brengen - luidde als volgt:

Stel je voor dat iedereen op deze campus zijn onderwijsmateriaal met elkaar zou delen? En stel je voor dat iedereen dat in heel Nederland zou doen? Of misschien wel heel Europa?

Zou dat iedereen niet heel veel tijd besparen? En zouden we niet enorm geïnspireerd raken door elkaar? 

En hoe mooi zou het zijn als de docenten de studenten zouden uitnodigen hun onderwijsmaterialen samen met hen nog beter te maken? Voor studiepunten of edubadges? Hoe trots zouden ze niet zijn dat ze écht zouden kunnen bijdragen aan de kwaliteit van ons onderwijs?

En dat dit goede onderwijs ook gedeeld zou worden met landen die het minder goed hebben? In plaats van het te verstoppen op Brightspace?

Zou dat niet eerlijker, inspirerender, efficiënter en duurzamer zijn?

Een robuust, herbruikbaar en open materiaal (en hierbij toonde ik een herbruikbare beker) in plaats van een plastic wegwerponderwijsflesje? (die had ik er ter vergelijking naast gezet). 

En natuurlijk kreeg iedereen van mij een boekenlegger uit onze GO-Open campagne.

Ik voelde me heel bevoorrecht om daar aan tafel te zitten. Het was een feestelijk gedekte tafel en de rector was scherp, humoristisch en empathisch - ik was meteen fan van haar! 

Het was ook heel inspirerend om de andere dromen te horen: pleidooien over beter luisteren naar de student (bijvoorbeeld als deze mantelzorger of eenzaam is en dat niet durft te uiten), meer kansen voor ondersteuners om aan onze eigen universiteit te studeren, meer harmonie in het orkest van ondersteunende technieken in het onderwijs, vaker naar buiten gaan met de studenten, meer duurzaamheid en kunst in de colleges, meer oog voor diversiteit, vaker online sessies of collegereeksen met andere, verre universiteiten met andere culturen, kortom, wat vaker over je eigen muurtje heen kijken. 

Al deze dingen ondanks de aanstormende bezuinigingen? Ja, daar waren we het met z'n allen over eens: ondanks en misschien wel juist gedurende de tijd van gure bezuinigingen: elkaar niet loslaten, maar nóg steviger vasthouden, waarderen, stimuleren en voor het goede gaan.

We can do it! 💪

De nieuwe bank

We hadden een nieuwe bank besteld. En als je een nieuwe bank bestelt, moet je van de oude af, 'm naar de stort brengen. Maar het was een enorme hoekbank en we zouden een busje moeten huren om hem af te voeren. De DAR maar laten langskomen dan, dat mag één keer per jaar als je grof-afvalpakket niet groter dan twee kubieke meter is. En beng, geregeld na twintig formulieren!

Hij zou vrijdag opgehaald worden, maar eigenlijk hadden we daar steeds minder zin in, want we zouden er voor thuis moeten blijven en de bank zou weggegooid in plaats van hergebruikt worden. Een gratis-op-te-halen-advertentie op Nextdoor had al een no show opgeleverd, dan nog maar een advertentie op Marktplaats erachteraan. En zowaar, er was belangstelling voor de bank.

Sven zou de bank komen ophalen. Woensdag om tien uur, precies op de dag dat de nieuwe zou komen. Betere timing was niet mogelijk! En daar kwam Sven. Sven had z'n soldatenpak aan, net als zijn sjouwmaatje. 'Ja, we doen dit gewoon in diensttijd, want we mochten de kantine opknappen en dachten, een hangbank zou daar niet misstaan.'

Ze hadden een (niet militair) busje bij zich en vaardig laadden ze de drie stukken waaruit de hoekbank bestond in het voertuig. Ik was trots op ons leger, dat ze dit zo handig aanpakten. Hier gingen we de oorlog wel mee winnen!'

De DAR had ik inmiddels afgebeld, voor het afbellen hoefde je gelukkig geen formulier in te vullen. Een waarschuwing dat de bank om 7.30 uur 's ochtends aan de weg moest staan en geen spatje regen mocht bevatten, omdat-ie anders niet meegenomen zou worden en je per se de hele dag thuis zou moeten blijven om te tekenen voor overgave aan de afvaldienst, zou ik nog wel ontvangen, dat konden ze niet meer uitzetten.

Nee, dan liever Sven. Formulieren waren bij hem niet nodig en spatjes regen kon hij ook wel hebben. We waren uit hetzelfde hout gesneden, Sven en ik. En ik had wat goeds gedaan met mijn oude bank: ik had het leger geholpen, ze hadden nu tenminste een plek om te chillen na hun zware gevechtsoefeningen. Wat voelde het goed om daar aan bijgedragen te hebben, dit zou misschien wel een voordeel in de oorlog kunnen zijn, een nog grotere daad dan Arie Temmes, die ijskoud de Duitse soldaat de verkeerde kant op wees, toen deze vroeg waar het station was.

Kom maar op met dat lintje!

Wereldkampioen dammen

Dammen is - volgens kenners - minstens even moeilijk als schaken of Go, maar heeft absoluut niet dezelfde status. Vandaar dat het ook weinig opzien baarde dat de Nederlandse Jan Groenendijk onlangs wereldkampioen is geworden in deze discipline, terwijl dat een enorm knappe prestatie is.

Gelukkig maakte de NOS er nog even melding van, maar verder bleef het vrij stil. Totdat de Vox, het universiteitsblad, er deze week eindelijk een artikel aan wijdde. Ik dacht al 'waar blijven ze nou?' Want Jan studeert toch al een aantal jaren aan onze universiteit. Hoe anders zou dat zijn geweest als hij wereldkampioen schaken of Formule 1 zou zijn geworden!

En dat terwijl dat dammen zo'n mooi spel is. Ik kan hier nu ook best verklappen dat ik wel eens tegen Jan gespeeld heb; hij was toen 11 jaar oud en al een grote belofte in de damwereld. Mijn dochter trouwens ook - zij was net als hij in Polen voor de Europese jeugdkampioenschappen en ik mocht toen mee om haar te begeleiden.

Jan nodigde mij daar uit voor een potje sneldammen. Na 1 minuut stond ik al dik achter. 'Zullen we van plaats ruilen', stelde hij voor. 'Nou, prima, dan maak ik misschien nog een kans.' Niet dus, want na 1 minuut stond hij vanuit die achterstand weer flink voor.

En ik had nog wel m'n speciale damsokken aangetrokken....