Nu de scholen en het werk weer begonnen zijn, begint ook het nieuwe televisieseizoen weer. De mensen kunnen zich niet meer zo makkelijk buiten vermaken en de avonden worden weer langer, dus er kan weer gewoon televisie worden gekeken, hoewel we dat sinds Het Virus met z'n allen blijkbaar sowieso al meer zijn gaan doen.
Momenteel zijn er twee programma's waar ik echt naar uit kijk: het tweede seizoen van De geniale vriendin (naar het boek van Elena Ferante) op de vrijdag en de documentairereeks Paradijs Canada op de zondag.
Moet ik nog iets zeggen over De geniale vriendin, behalve dan dat het de perfecte boekverfilming is: fantastische acteurs, subliem getroffen en authentieke sfeer, mooi verfilmd en eigenlijk gewoon beter dan het boek - en dat gebeurt niet vaak. Keek ik altijd al naar het weekend uit, nu helemaal!
En dan op de laatste dag van het weekend als toetje Paradijs Canada met oud-leerling Emy Koopman, waar ik al eerder over geschreven heb ten tijde van het verschijnen van haar eerste roman (ze heeft inmiddels al een tweede roman gepubliceerd, niet bij te houden, die jonge en getalenteerde vrouw!). Zeer geëngageerde televisie, met thema's als onderdrukking, feminisme, verwoestende olie-industrie en ga zo maar door. Het zien van alleen al de eerste twee afleveringen heeft m'n beeld van Canada zeer gekanteld. Ik had, net als de titel suggereert, een soort uitgestrekt natuurgebied met enkele progressieve steden, een door- en door gelukkige en welvarende bevolking met een ideale premier in gedachten, maar onder de oppervlakte broeit er toch van alles en is het land niet zo perfect als het lijkt….
Wat een uitstekende televisie, en natuurlijk allebei door de VPRO uitgezonden. Wat hadden we zonder deze omroep gemoeten? We zouden de herfst en winter niet overleefd hebben.
