Toen ik vandaag die schildpad, die in dat net verstrikt zat met dat hoge I-want-to-break-free-gehalte, in duizendvoud zag langskomen vanwege de campagne, dacht ik: ‘Ja wat goed dat wij als universiteit duurzaamheid in al onze curricula een belangrijke plaats laten innemen’. Om te voorkomen dat we straks verstrikt in een net onder de zeespiegel staan les te geven.
Maar hoe zit het met de duurzaamheid van onze eigen onderwijsmaterialen? Zijn die over een decennium of vijf nog te raadplegen?
Onze wetenschappelijke output wordt netjes verzameld in repository’s, maar hoe zit het met onze onderwijsoutput? Is die over een eeuw nog bekijken of moeten we ons er maar tevreden mee stellen dat dat vluchtig materiaal is, onder het mom van verba volant scripta manent?
Ja, het materiaal dat op Blackboard en Brightspace staat wordt netjes zeven jaar bewaard, want daar moet de visitatiecommissie nog iets van kunnen vinden, maar daarna? Verdwijnt het daarna op de digitale schroothoop? Of kunnen we er nog iemand blij mee maken? Toekomstige generaties bijvoorbeeld, als ze – ik noem maar wat - onderzoek willen doen naar de evolutie van hoorcolleges?
Wat heerlijk zou het voor ze zijn als ze daarvoor in ons goed doorzoekbare weblecture-archief zouden kunnen grasduinen! Of kennnisclips die in coronatijd gemaakt zijn zouden kunnen bekijken. Als je denkt dat daar niemand in geïnteresseerd zou zijn dan hoef je je alleen maar te bedenken wat een gejuich er opsteekt als er toevallig weer een aflevering van ‘Ja zuster nee zuster’ opduikt. Of hoe blij we zijn met een Instituut voor Beeld en Geluid.
Gemakkelijk zal dat niet zijn, dat bewaren. Maar we zullen er wel duurzaam impact mee hebben.
En waarom zouden we er nu al niet over na beginnen te denken welke vorm dat zou kunnen hebben? Of wat we er meteen al aan zouden kunnen hebben? Want als we het nu overzichtelijk bewaren, waarom zouden we daar al niet zelf gebruik van kunnen maken?
Docenten zouden bijvoorbeeld elkaars kennisclips of modules over duurzaamheid, ethiek, statistiek of privacy (in al dan niet gewijzigde vorm) kunnen hergebruiken. Scheelt ook weer in de werkdruk zodat docenten wat duurzamer ingezet kunnen worden. En ook studenten zouden eens over de muurtje van hun eigen opleiding kunnen kijken.
Maar ja, wie zet daarvoor de eerste stap? Want eenvoudig zal het niet zijn om al die silo’s met divers materiaal duurzaam te bewaren en liefst nog toegankelijk ook.
Gelukkig bestaat er een nationale organisatie voor wie dit soort zeeën niet hoog genoeg zijn en die zich daar al ruim 30 jaar lenig op beweegt. Zij heeft een voor iedereen toegankelijk en goed doorzoekbaar systeem gemaakt waarop al het onderwijsmateriaal van het hoger onderwijs dat de moeite waard is om te delen en/of te bewaren. Wat een vooruitziende blik!
Natuurlijk is het nog niet ideaal, maar ik zou zeggen: typ maar eens wat zoektermen in op Edusources (want zo heet dat in potentie paradijselijke platform) en bedenk welke impact het zal hebben als jij als docent je materiaal daar op zet. En hoeveel mensen je daar blij mee zult maken. Een typisch gevalletje van win-win lijkt me. Ik zou zeggen break free en mail me gerust als je hier iets op wilt zetten. Dan zal ik je door de mazen van het net door leiden.
Hoe ik daar als UB-ert expert in geworden ben? Typ maar eens ‘informatievaardigheden’ in de zoekbalk in en je zult zien waarom.
Edusources, het online onderwijsparadijs
Deze blog verscheen in november 2021 op de nieuwssite van het TLC en wordt nu via dit webblog duurzaam bewaard
