Hij lag me al weken aan te staren, die paarse plastic envelop en ik kon me er maar niet toe zetten 'm te openen. Ik wist wel wat er in zat, want er stond 'bevolkingsonderzoek' op en ik kende 'm al van mijn man. Ook die had er tegenaan gehikt de eerste keer.
En na de eerste aanmaning moest het er toch eindelijk maar eens van komen. Na weer een paar weken uitstel. Want ik zag er als een berg tegenop om een deel van mijn ontlasting op te vangen en daar vervolgens met een geribbeld stokje gaatjes in te prikken en dat staafje vervolgens met de vloeistof in het in het erbij geleverde plastic buisje te vermengen. Wie verzint zoiets?
En dan ben je nog niet klaar, nee, je moet dat buisje ook nog in een ander plastic zakje met beugeltje zien te frotten en daarna opsturen. Binnen 24 uur welteverstaan. Okay, dacht ik, als het dan toch moet: ik ben het liever kwijt dan rijk.
Dus hup, die plastic envelop onder de snelbinders (niet in de hand, want hoe gênant zou het zijn als mensen deze poeppost zouden herkennen) en als de wiederweerga naar de dichtstbijzijnde brievenbus.
Plop!
De opluchting na deze ontlastingssessie was de grootste die ik ooit gehad heb. Twee jaar lang geen paarse envelop meer! En ik maar denken dat een mammografie een ding was. What's next?
2 opmerkingen:
Ik heb het nooit ingestuurd, ook nooit een mammografie laten maken in een bus ergens. Bij klachten naar de huisarts kan ook, en het genetische profiel vd familie nagaan
Dat is ook een manier ja. Ik ben gewoon te braaf....
Een reactie posten