Lila

De afgelopen week was er een van vijftig kleuren lila voor mij. Ten eerste omdat ik voor het eerst in m'n leven de LILAC-conferentie bezocht heb. Ten tweede omdat ik daar met een paarsgekleurd vliegtuig heen gevlogen ben en ten derde omdat de seringen op de campus van de universiteit van Nottingham prachtig in bloei stonden. En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan.

Het belangrijkste is echter dat de conferentie geslaagd was en de twee presentaties die ik gegeven heb ook. Verder heb ik Robin Hood ontmoet. Of die echt bestaat? Ja, in Nottingham wel en hij leidt je rond in de stad die ooit de trotse bezitter van de naam Snottingham was. Poor them.

Een volgende keer zal ik je er meer over vertellen, maar eerst even bijkomen van de reis die een onvermoed lange terugreis kende.

Stay tuned!

Kunst in de klas

Ja hoor, weer een televisietip van mij! Het programma De klas deze keer. Een uur lang krijgen de leerlingen van een klas een uurtje les van een BN'er. Matthijsje van Nieuwkerk mocht voor deze eerste aflevering van het jaar een klas middelbare scholieren (van het Montessori College in Nijmegen) een uur lang vertellen en laten discussiëren over kunst. Hij vertelde over schilder-, foto- en beeldhouwkunst en liet de kinderen kiezen welke van de afbeeldingen die hij bij zich had nou kunst waren en welke niet. Dat leverde mooie discussies van voor- en tegenstanders op.

Daarna ging het over literatuur en muziek. Vooral de muziek deed het goed uiteraard. Muziek is zeer belangrijk in een scholierenleven; veel belangrijker dan literatuur. In muziek vinden ze troost en afleiding en met het bespreken van de liedjes en zinnen daaruit kwamen de verhalen van de leerlingen los. Van het meisje dat anorexia overwonnen had, het meisje dat vroeger gepest was en de jongen die een arm met een stomp aan zijn arm.

Matthijs van Nieuwkerk deed het goed als leraar. En Özcan Alyol en Erben Wennemars waarschijnlijk ook, maar die afleveringen moet ik nog bekijken, die zijn vorig jaar uitgezonden.

Wat me wel opviel, is dat de klas uit slechts zestien leerlingen bestond. Ik weet niet of dat dat voor het programma was, of dat men in het Montessori College standaard kleine klassen heeft; ik vrees dat dat laatste niet het geval is. En dat valt me wel vaker op als er programma's of series zijn met schoolklassen. In werkelijkheid zitten er namelijk meestal 30 of 32 kinderen in een klas en dat geeft natuurlijk een heel ander beeld van de praktijk van het leraarschap dan dit geïdealiseerde plaatje....(hoewel ik als docent klassieke talen ook niet altijd te klagen had :-)

Samenvatting op YouTube:

Brieven met Eus

Özcan Akyol is wel van de originele aanpak. Zo heeft hij bijvoorbeeld een documentaire-serie gemaakt over Turkije, waarbij hij bij zijn eigen neven, nichten, ooms en tantes interviewt. De meesten van hen zijn behoorlijk kritisch over het regime, wat niet helemaal zonder gevaar is. Ter plekke is hij dan ook bijna in elkaar geslagen en ook bij terugkomst is hij flink bedreigd geweest. Gelukkig is het geen bange jongen....

Ook heeft hij een (live) radioprogramma op de zaterdagnacht, dat niet in de studio, maar bij hem thuis in Deventer wordt opgenomen, terwijl zijn vrouw en kinderen daar gewoon boven slapen. Scheelt hem weer reistijd, hoeft hij niet naar Hilversum. Deventer is toch het centrum van de wereld, nietwaar? En anders moet het dat maar even zijn. De geluidsman en de gasten komen naar hém toe in plaats van andersom.

Akyol ('eikel', zoals een keurige, goed bedoelende vrouw het uitsprak toen ze hem aankondigde) is ook columnist bij het AD en in die hoedanigheid krijgt hij heel wat zeik over zich heen. Op Twitter, maar ook via ouderwetse brieven naar de krant. Op een gegeven moment dacht hij 'ik ga die brievenschrijvers eens opzoeken, kijken wat er voor de camera van hun commentaar heel blijft'. En gewapend met cameraman ging hij op weg.

Bijvoorbeeld naar de gepensioneerde huisarts, die vindt dat allochtonen van de tweede of derde generatie die zich niet in Nederland begraven willen laten worden, niet goed geïntegreerd zijn, en ook degenen die het Nederlandse volkslied niet kennen niet. Eus daagt de man uit om het volkslied samen te zingen en de man loopt na een paar woorden al vast. Schitterend opgezet, dit interview.

Ook het interview met de brievenschrijver die vindt dat Akyol ontslagen moet worden is een juweeltje, evenals dat met de mevrouw die vindt dat de maatschappij veel te soft is geworden ("een zachte-witte-broodjes-maatschappij"). Eus weet de geïnterviewden allemaal te pareren en charmeren.

Je ziet ze hier allemaal op een rijtje. Schitterende 'televiesie'.

Escaperoom

We hadden al een tijdje plannen om voor onze instructies informatievaardigheden wellicht een escaperoom op te gaan zetten; net even iets cooler dan een normale instructie.

Nu worden die plannen langzaam iets serieuzer; afgelopen maandag zijn we er zelfs een gaan bezoeken in Amsterdam, bij hogeschool InHolland. Niet van een bibliotheek, maar bij de opleiding Life Sciences.

Heel vet, en waarschijnlijk zo cool dat het een brug te ver is voor ons. Ik bedoel, wie kan er nou tegen de ontmanteling van een drugslab op?

Aan de andere kant, wij hebben boeken! En de Naam van de roos en Dan Brown en  als inspiratiebron....

Stay tuned!