Leerlijnen bij LOOWI

Leerlijnen. Toen ik die term voor het eerst hoorde, moest ik meteen aan een camping denken. Maar leerlijnen hebben natuurlijk niets te maken met scheerlijnen, ondanks dat ze de informatievaardighedententen verstevigen.

Ze zorgen voor structuur en voorkomen dat de instructies informatievaardigheden los zand zijn: je werkt namelijk ergens naar toe en je bent je er bewust van waar je mee bezig bent, hoe ver je in het proces zit.

Een aantal collega's vertelde bij de LOOWI-bijeenkomst hoe ze een leerlijnenstructuur hebben opgezet bij hun instelling en hoe veel voeten dat in de aarde had. Je moet namelijk alle eindtermen, stappen daarnaartoe en beoordelingen daarvan in een matrix weten te vangen. En dat in alle opleidingen weten te implementeren. Zie daar de handen maar eens voor op elkaar te krijgen. En vast te houden, want soms zakt de hele tent weer in elkaar als de opleiding of het opleidingsbestuur verandert. Sta je daar met je scheerlijnen leerlijnen.

Geen reden om het niet te proberen natuurlijk.

Met name bij de bachelor Voeding en Gezondheid in Wageningen is men hier voortvarend mee aan de slag gegaan. Niet alleen de bibliotheek, maar alle docenten in de bachelor hebben hier aan meegewerkt. Dat laatste is voornamelijk de verdienste één alerte docent/ bachelorcoördinator. Zij heeft namelijk alle bachelorvakken eens onder de loep genomen en zag dat er her en der veel overlap en los zand bij zat. 'Dat moet anders en beter', dacht ze en ze stelde een groep van vak- en vaardigheidsdocenten samen om tijdens de bacheloropleiding 4 basisvaardigheden vast te stellen en die gedurende de gehele opleiding systematisch aan te bieden en te toetsen.

Vaardigheden waar je naast je vakkennis veel aan hebt tijdens je werkzame (en waarschijnlijk ook privé-) leven.

Welke dat dan zijn? Houd je vast, hier komen ze: presenteren, schrijven, informatie verzamelen en beoordelen (informatievaardigheden dus!) en samenwerking. De studenten maken hier gedurende hun bacheloropleiding een aantal gerichte opdrachten over en houden middels een portfoliosysteem hun vorderingen op dit gebied bij. Ze geven elkaar ook feedback. 'Je non-verbale communicatie tijdens je presentatie ging deze keer wél heel goed'.

Mooi om het raamwerk te zien (die van de bibliotheek vind je hier) en nu maar hopen dat het aanslaat!

Overigens werkt men in Groningen nu met een 'leerlijncompressor' door van de (dure) werkcolleges bij psychologie af te stappen en (weer?) over te gaan op uitstekend voorbereide hoorcolleges voor 300 man tegelijk. Uit de toetsen blijkt dat het kwaliteitsverlies ten opzichte van het werkcollegemodel nihil is en de besparing in personeel significant. Men wil dit nieuwe model hoorcollege verder uitbreiden naar de andere vakgebieden.

Ook iets om over na te denken!

Data's

Ik heb er al een keer eerder over geblogd: mijn ergernis (en die van meer mensen) over het gebruik van een enkelvoudig werkwoord bij het woord data. Data is namelijk het meervoud van datum, dus behoeft een derde persoon meervoud, geen enkelvoud.
Okay, in het Engels denken ze daar anders over; daar zeggen ze 'the data is...', maar daar zeggen ze ook the police are. Die moet je dus gewoon in hun eilandsop laten gaar koken.

Het kwalijke van het koppelen van data aan een enkelvoudig werkwoord is dat men denkt dat data een enkelvoudig woord is: 'de data is verzameld' waar het behoort te zijn 'de data zijn verzameld'. Taalverloedering!
Waar dat toe leidt kon men vrijdag bij DWDD waarnemen. Daar had Matthijs het over data's. Die dacht natuurlijk ook dat data een enkelvoudig woord was. Door die mensen die die rare Engelsen naäpen.

Zouden daar ook data over te verzamelen zijn?

Voor Matthijs' data('s) zie hieronder (op 1:46):

Bosu

Je moet alles in je leven een keertje uitgeprobeerd hebben. Dus ook de bosu. Een bosu, wat is dat nu weer? Nou, een soort halve skyppiebal waar je oefeningen op kunt doen. Die extra zwaar zijn, omdat je een instabiele ondergrond hebt op de grote smurfenborst. Volgens mijn zoon, sportkundige, worden ze onder andere gebruikt om oude mensen hun balans te laten trainen.

Maar bij deze bosules waren geen oude mensen, nee, alleen jonge, fitte studentes. Allemaal? Nee, ook een niet-fitte studente (die haakte na tien minuten al af) en ik. En een instructrice die allerlei snode oefeningen bedacht had om het ons extra zwaar te maken.

En nu? Ja, spierpijn natuurlijk.

Kijk, zo werkt het; dan ben je alvast voorbereid voor als je het ook een keer wilt proberen:

Lijnzaadadvies

Ik stond van de week in de reformafdeling van onze plaatselijke supermarkt, want ik wilde lijnzaad kopen. Ik pakte een zakje van de bruine zaadjes van het schap en deed ze in mijn mandje.

'Je moet gebroken lijnzaad kopen, deze lijnzaad doet helemaal niets voor je lichaam, dat poep je zo weer uit', zei een reformachtige, doch vlotte jonge vrouw achter me. Hmmm, dat klinkt op zich wel logisch, dacht ik. Maar tegelijkertijd: wel gek eigenlijk, dat iemand zo staat te adviseren in de supermarkt. Waar is onze winkelmandjesprivacy gebleven? Waar bemoeit ze zich mee? Of is ze echt specialist en werkelijk begaan met de gezondheid van de mensen die ze tegenkomt? Heeft ze er haar levensdoel van gemaakt om mythes door te prikken? Of ontvangt ze commissie van de gebroken-lijnzaad-fabrikant?

Enfin, suggestiegevoelig als ik ben koos ik voor de gebroken lijnzaad.En las later op internet dat het een goed advies was. Pfew. Maar dat het gebruik van lijnzaadolie nog beter is, dat had ze me ook wel even kunnen zeggen. De amateuradviseur!

Latijnfontein

Afgelopen week was ik voor een landelijk overleg voor mijn werk naar de culturele hoofdstad (Leeuwarden). Het was zoals altijd een nuttig overleg. Vakreferenten klassieke talen deze keer.

Eén van de sprekers was iemand uit onze gelederen, namelijk Jacob van der Sluis. Hij was betrokken bij de samenstelling van de tentoonstelling Land van Latijn in Franeker en vertelde onder andere een boeiend verhaal over de positie van het Latijn op de universiteit tot een eeuw of anderhalf geleden, waar hij onderzoek naar had gedaan. Was daar ook kritiek op, net als op het Engels als academische taal op de universiteiten tegenwoordig?, vroeg hij zich af. Dat bleek niet zo te zijn, het Latijn had lange tijd een stevige positie op de universiteiten en het was ook een mooie manier om je te onderscheiden van het gewone volk.

Wel werd het door alle nationaliteiten die de universiteit bezochten, op een andere manier uitgesproken: je had Nederlands Latijn, Engels Latijn, Hongaars Latijn et cetera. Net als dat je nu Frans en Duits Engels hebt.

Om dat te illustreren was men bij het museum op het lumineuze idee gekomen om voor de tentoonstelling een zogenaamde Latijnfontein te maken. Een prachtige uitvinding: als je op een knopje op deze 'fontein' drukt, krijg je het Latijn uitgesproken door verschillende nationaliteiten te horen.

Geweldige vondst! Jammer dat de tentoonstelling al voorbij is, want die had ik best in het echt willen zien en horen. Maar, zo werd ons beloofd, wie weet gaat de Latijnfontein nog op tournee.

Jacobo volente dan.