Enfin, een paar weken terug was het weer eens zo ver dat ik me liet verleiden tot het lezen van een dik boek. Een collega had namelijk vernomen dat ik naar een lezing van Van der Heijden was geweest en bood me aan Tonio van haar te lenen.
Tonio! Meer dan 600 pagina's! Waar ging ik aan beginnen? Maar, eerlijk is eerlijk, het is een mooi boek: een liefdevol portret van de tragisch om het leven gekomen Tonio door vader Van der Heijden, die overduidelijk stuk is van verdriet en probeert stukje bij beetje het leven van zijn zoon te reconstrueren, alle herinneringen bij elkaar te vegen en op zoek te gaan naar de gebeurtenissen in de laatste uren voor zijn dood.
En gek genoeg maakt dat laatste het boek ook nog een beetje spannend, vooral omdat het meisje, waar hij het laatst mee gesignaleerd was, en er op die avond bij geweest zou zijn, maar niet opgespoord kon worden.
Het aller-, aller-, allerliefst zou Van der Heijden, steevast Adri genoemd door zijn zoon, letterlijk álle stapjes van zijn oogappel opgetekend hebben, plus alle gedachten die hij erbij had. Dat kon hij natuurlijk niet maken, want dan zou hij nog langer bezig zijn geweest dan de 21 jaar die zijn zoon geleefd heeft, maar dat heeft hij gecompenseerd door helemaal terug te gaan tot de verwekking van zijn zoon en zelfs daarvoor, de discussies met zijn vrouw over zijn kinderwens. En nog dáárvoor: de ontmoeting met zijn vrouw.
Het mooist zijn de passages waarin hij zichzelf herkent in zijn zoon; hoe hij Tonio onverantwoordelijk pubergedrag verwijt, maar moet toegeven dat hij zelf als adolescent nauwelijks een haar beter was. En de passages waarin hij echt trots op Tonio is, bijvoorbeeld bij het halen van zijn eindexamen: zijn hele leven nog voor zich......
En ach, het feit dat hij probeert troost uit de literatuur te vinden; de teleurstelling dat dat niet echt lukt. Met muziek lukt het soms beter. Maar het verdriet van A.F.Th. blijft immens, evenals dat van zijn vrouw. Alcohol is een tijd lang hun beste vriend. Het verdriet laat zich echter niet wegspoelen. Schrijven is het enige dat helpt. En dan nog. Soms willen ze de pijn ook gewoon voelen, omdat hij dan het dichtst bij hen is. Jarenlang zijn ze de deur nauwelijks uit geweest. Maar intussen durven ze het mondjesmaat weer aan.
Ondertussen wacht ik overigens nog steeds op het boekje met de tijdens de Kellendonklezing door Van der Heijden uitgesproken voordracht. Het gerucht gaat inmiddels dat hij het niet kan laten ook die lezing uit te werken tot een vuistdikke roman......
2 opmerkingen:
Toevallig heb ik tot twee keer toe het interview met het echtpaar gezien, ik geloofd bij 'College Tour'. Ik vond het enorm aangrijpend welk diepe wond het overlijden van je kind kan slaan in je leven. Echt hartverscheurend. Zo hartverscheurend, dat ik het bijna niet aandurf om het boek te gaan lezen. Of moet ik het daarom juist wel doen???????
Er zijn mensen (vooral die kinderen hebben!) die het niet durven lezen. Maar het is erg mooi (wel dik) en jij zou het wellicht als professional moeten lezen?
Een reactie posten