Als je de deur bij het Nivonhuis in de bossen bij Bennekom na het overwinnen van enkele zandpaden binnenkomt, loop je meteen tegen een gedicht aan, waarvan de eerste regels luiden: Hij, die denkt te zijn aangekomen bij een hotel, laat hem omkeren - en snel. En dan nog iets over dat vriendschapsbanden bij Nivon belangrijker zijn dan verschillen tussen arm en rijk.
Ik ben niet zo'n lid dat al dat soort verzen/ liederen/ strijdkreten uit z'n hoofd kent. Ik zou eigenlijk ook bij God niet weten wat Berg vrij (bekende Nivonkreet) betekent of waar die kreet vandaan komt. Zo lang ben ik zelfs nog niet eens lid. En ook niet actief in de organisatie, die inmiddels qua bestuur niet meer zo stevig in z'n schoenen schijnt te staan. Raar eigenlijk, in deze tijd van revival van de duurzaamheid. Dan zou zo'n organisatie toch juist moeten groeien? Maar ja, die goedkope vliegtickets hè?
Het is duidelijk dat ook het Nivon mee moet gaan met de moderne tijd en er is discussie over hoe ver men daar in moet gaan. De bezoekersaantallen zijn in ieder geval flink teruggelopen de laatste tijd en financieel staat het Nivon er niet goed voor. Huiswachten zijn ook steeds moeilijker te krijgen. Er zijn al veel concessies gedaan. Tot mijn verbazing was zelfs de corvee afgeschaft! Niet meer eigenhandig de plees poetsen! De werkkast hoef je alleen nog maar in om je eigen kamer schoon achter te laten.
Ook de vlag wordt al jaren niet meer gehesen bij de Nivonhuizen. En het nuttigen alcoholische drank is allang niet meer verboden.
Maar wat gebleven is en mij het meeste aantrekt in de Nivonhuizen is de geweldige rust die er heerst. Iedereen is lief voor elkaar, gunt elkaar de vrijheid, praat gedempt.
En dat in een prachtige omgeving. Het is eigenlijk een soort ideale samenleving. Dat er 100 mensen bij elkaar zijn, merk je eigenlijk niet eens. Het terras bij een Nivonhuis is de enige plek in Nederland waar ik m'n tas met waardevolle spullen onbeheeerd achter durf te laten.
Bij het de Bosbeek hoort ook een eigen bos, waar een vuurplaats is aangelegd. Als je het even meldt bij de beheerder, kun je zo met een paar mensen een vuurtje maken met hout dat daar door vrijwilligers is neergelegd. Verder zijn er verantwoorde klimtoestellen, pingpongtafels en natuurlijk een voetbalveldje. De kinderen hebben we dus hele dagdelen niet gezien. Slow parenting schijnt dat te heten. In ons geval betekende dat in goed gezelschap op het terras hangen met een boekje, een hapje en een drankje. Heerlijk.
4 opmerkingen:
Ha Festina,
Ik begin bijna te denken dat ik het met de opvoeding zo slecht nog niet heb gedaan. Ik ben lui van aard en werd daardoor vanzelf een luie ouder. Ik vond opvoeden vooral vermoeiend en liet veel op zijn beloop. (Al zullen mijn kinderen dat wel weer anders ervaren hebben.) Ik vond het gesjouw naar zwemles, piano- en vioolles wel genoeg. En spelen ze nog piano of viool? Nee! Dus die moeite had ik me ook kunnen besparen...
Groet, schrvrdzs
Je weet het niet! Misschien pakken ze het op latere leeftijd wel weer op! Wij hebben ze niet eens op muziekles gedaan, dat is pas een schande!
Ha Festina,
Een van mijn dochters (de oudste, dus bij haar waren we het fanatiekst) zegt dat die pianoles haar hele jeugd verpest heeft.
Groet, schrvrdzs
p.s. En ze was best goed.
Tjonge, dat klinkt heftig! Ik geloof dat Kraijcek ook wel eens behoorlijk gefrustreerd over zijn vader heeft gesproken, maar hij heeft toch mooi het een en ander bereikt!
Ik zelf ben overigens ook niet zo'n dwingeland....
Een reactie posten