Gisteren was een ideale dag om te werken. Veel mensen hadden namelijk een vrije dag genomen, dus dan kun je lekker opschieten, scheelt zeker zo'n 20 mailtjes. In een tijd van een vloek en een zucht had ik de maandrapportages en de powerpointpresentatie af en mijn deel van het intranet gevuld.Eindelijk tijd om na het verorberen van een door een collega meegenomen allerminst droge eierkoek even naar de tijdschriftenzaal te lopen om een artikel op te zoeken; nog niet alles is immers online beschikbaar. Vrolijk fluitend (nou ja, in mezelf dan) liep ik door de KDC-ruimte naar de tijdschriftenzaal.
Maar ineens moest ik toch even blijven staan, want ik zag een bekende zitten: professor Blosjes. Bij hem ben ik ooit afgestudeerd en hij had mij ook gezien. Ik vroeg hem of hij soms met iets katholieks bezig was, dat hij in de leeszaal van het KDC zat te werken. Nee, zei hij, allerminst, maar het is hier zo lekker rustig! Hij was bezig met het overschrijven van een gedeelte van een artikel, dat hij in een noot van zijn eigen artikel wilde verwerken.
Ik vroeg hem of hij dat niet beter kon kopieëren of (laten) scannen of dat het artikel ook niet elektronisch beschikbaar was. Hmm, dat geloofde hij niet, want het was uit 1997. Ik vroeg hem of hij dan niet bang was dat er fouten in zijn noot zouden verschijnen. Nee hoor, zei hij met een sluw lachje. Ha, dat sluwe lachje kende ik nog goed! Gelukkig vroeg hij mij deze keer niet of ik er toch nog eens over na wilde denken of ik toch nog wilde promoveren, iets wat-ie normaal altijd wel doet, als hij mij ziet.
Hij zal de hoop wel hebben opgegeven.
6 opmerkingen:
Herken je je in Maarten Koning m.b.t. dat promoveren?
Een van mijn kinderen is ook 'classica' (heet dat zo?) en de prof. bij wie zij afstudeerde vond ook dat ze maar moest gaan promoveren en probeerde mij in het complot te betrekken, wat niet lukte. (Al zou ik natuurlijk best trots zijn als ze het deed...)
Ha, mijn moeder heeft hij nog niet proberen te benaderen! Ik had geen zin om 4 jaar in een kamertje te zitten zwoegen, ging liever lesgeven. Geen moment spijt gehad!
En in Maarten Koning herken ik me in meerdere opzichten!
Voor dat lesgeven voelt ze ook al weinig...
Wat mij o.a. erg voor Maarten Koning inneemt is dat hij de enige romanfiguur die ik ken is die auto's haat.
Dat bedoel ik nou!
Er is er nog een, ergens bij Mariët Meester volgens mij, maar vraag me niet naar de titel.
Een reactie posten