Het voelt al bijna als thuiskomen: 'ons' huisje in Epen.Het is namelijk traditie sinds 3 jaar dat wij daar met een stel studiegenoten en aanhang en kinderen een weekendje in september vertoeven. Niet dat we elkaar door het jaar heen niet zien, maar zo zien we elkaar in ieder geval allemaal tegelijk. En dan is Enig over uit Ierland.
Dit jaar hebben we voor het eerst iets klassieks bezocht - eigenlijk hebben we afgesproken dat er het hele weekend geen Grieks of Latijn gesproken mag worden, omdat anders ofwel de partners ofwel de kinderen voorgoed afgeschrikt worden. Natuurlijk lukt dat nooit helemaal, maar we doen er wel ons best voor. Echt waar.
Het klassieke uitje was een bezoek aan de Romeinse katakomben in Valkenburg. Niet dat die uit de vroegste eeuwen van onze jaartelling stammen of zo; ze zijn pas een eeuw geleden gemaakt, of liever gezegd nagemaakt door een rijke familie uit Limburg in een door hen gekochte mergelgroeve. Eigenlijk nep dus, maar wel mooie nep. En we hadden een fantastische gids, van wie we gaandeweg te weten kwamen dat hij op de zeevaartschool gezeten had. Nou, en als je op zee de weg kunt vinden, dan kun je dat in de grotten ook wel.
Absoluut een bijzondere ervaring om daar met kaarsjes door de met fresco's bezaaide grotten te dwalen. We mochten geen stukken uit de heilige mis zingen, daar was hij heel duidelijk in, maar de neiging was eigenlijk onontkoombaar. Volgens ons vond hij het wel leuk om ons rond te leiden; een welkome afwisseling met de groepen middelbare scholieren die hij normaal voornamelijk door de grotten moet loodsen (en van wie hij er soms wel een paar wilde achterlaten in de grafnissen, ook daar was hij heel duidelijk in).
Verder hebben we de kabel- en rodelbaan in Valkenburg even aangedaan (nu we er toch waren) en voortreffelijk gegeten in België, voor het Bourgondische tintje.
Voor de laatste dag hebben we de traditionele wandeling door het Geuldal bewaard. Tja, want frisse lucht heb je nodig na zo'n weekend ouderwets doorzakken met z'n allen. Ter geruststelling: de kinderen hebben hier niets van gemerkt, die lagen al in bed. Voordat we hier boze mailtjes over krijgen.
Ik kijk nu al uit naar volgend jaar septembeR en ben benieuwd wat het toekomstige organiserend comité (Lambertus en Stella) voor ons in petto heeft. Toch maar weer afsluiten met high tea in de Engelse tuin in Margraten of misschien toch een complete verrassing?
7 opmerkingen:
Wat een leuk huis! En de rest klinkt ook erg leuk. Ik geloof dat ik ook maar weer 's een dagje (of misschien zelfs een weekend) naar het Geuldal moet. Maar ja, tussen droom en daad enz.
Gewoon DOEN! Het is er heerlijk!
Het is daar inderdaad prachtig. Heb er vorig jaar twee keer gewandeld; één keer in november toen het dik onder de sneeuw lag. Dat was dan weer geen pretje, maar wel bijzonder.
Ik ken het wel, ben twee keer in Vaals met vakantie geweest en er ook wel 's een dag gaan wandelen (gaat goed met de trein vanuit R'dam). Maar toch...
@ LeWi: het lijkt me daar ook prachtig in de sneeuw. Maar wel gevaarlijk als het glad is met al die haarspeldbochten....
@ schrijver: met de trein naar Limburg: lekker veel lezen!
Inderdaad, maar dan heb je wel de rest van de dag een boek op je rug.
Pieter Steinz (recensent NRC) schreef eens dat hij, als hij een boek moest recenseren, de intercity van Haarlem naar Maastricht nam, dan ik Maastricht net tijd had om een vlaai te kopen en dan weer terugging. Helaas was de dienstregeling nu veranderd en kon dat niet meer. Dat vond hij erg jammer.
Ach, wat een heerlijk verhaal! Ik wil ook recensent worden!
Maar: dat boek op je rug hoeft niet: je boekt gewoon een hotel!
Een reactie posten