Een prestatie, al zeg ik het zelf: de godsformule (550 pagina's) is uit. Aardig boek met leuke invalshoek: een Portugese ouheidkundige wordt verzocht enkele formules uit een naar Iran ontvoerd manuscript van Einstein te ontcijferen. In Iran denkt men dat het om een formule voor het ontwikkelen van een atoombom gaat, terwijl het in werkelijkheid een formule is om het bestaan van God te bewijzen.Het is een beetje Dan Browny en James Bondy (CIA, mooie dame) opgezet, maar toch vermakelijk om te lezen. En de uitleg van de natuurkundige processen zijn ongelooflijk helder. De schrijver kan zo voor het Klokhuis gaan werken, want zelfs ik snapte het! Nou ja, min of meer dan.
De reis voert van Egypte (waar een schone Iraanse dame de ouheidkundige overhaalt om naar Iran te komen), naar Portugal (waar een vader, hoogleraar wiskunde, op sterven ligt), naar Iran, terug naar Porgtugal, naar Tibet en dan weer Portugal (het mooie Coimbra).
Uiteraard (zou ik bijna willen zeggen) zitten er als je kritisch leest wat onlogische eindjes aan het plot: zo vind ik het onbegrijpelijk dat dat een cryptoanalist niet op de mogelijkheid komt van het anagram om de formule op te lossen (daar moet de mooie Iraanse dame op komen), vervolgens gaat hij aan de Iraanse, die aan de Sorbonne in Parijs gestudeerd heeft uitleggen dat 'fin' 'einde' betekent. En bij het tweede deel van de formule komt hij alwéér niet op de mogelijkheid van het anagram.
En natuurlijk volgt de ene toevalligheid op de andere, maar dat is inherent aan het genre.
Aanrader? Voor de liefhebber van spannende zoektochten en kosmosspeculaties!
3 opmerkingen:
In die laatste regel zit het hem. Ik geloof dat ik geen liefhebber van de beide dingen die je noemt ben, maar hoe weet je zoiets eigenlijk zolang je het nog niet geprobeerd heb?
Er zitten absoluut mooie en spannende momenten in. Daar moet je het voor doen!
Ik was natuurlijk vooral gegrepen door ouheidkunde en Iran.
Ja, dat begrijp ik. Dat geeft beslist 'toegevoegde waarde'.
Een reactie posten