De Nederlandse Alkibiades

Als je de Arbeiderspers iets kunt nageven, dan is het wel dat ze alles uit de kast gehaald hebben om het nieuwe boek van Ilja Leonard Pfeijffer aan de man te brengen. Een persreis, minicolleges, optredens bij televisie en radio (hier en hier) en natuurlijk een rondgang langs de boekhandels.

En gelukkig (ja, ik ben ondanks al zijn ijdeltuiterij nog steeds fan van hem; hij schrijft gewoon prachtige boeken) deed hij bij zijn tour ook Nijmegen aan. Ik bezocht de lezing samen met mijn echtgenoot, wiens voorouders (aka de Perzen) ook in het boek voorkomen.

We hebben genoten, niet alleen van de man en z'n verhalen, maar ook van het publiek. In verband met mijn traagheid ter been ten gevolge van de operatie waren we er vroeg, zodat we een mooie plek (aan tafel) met goede stoelen konden bemachtigen. De plekken op de eerste rij (ook goede stoelen) waren al bezet door de grootste gretigaards. Dat gold ook voor de tweede en derde rij. De rijen daarachter bestonden uit dicht achter elkaar opgestelde klapstoeltjes, wat een vrouw de opmerking 'het lijkt wel Ryan Air hier zeg!' ontlokte.

Naast ons nam een vrouw plaats. Uit haar tas haalde ze een blocnote en pen tevoorschijn; 'ik kan me altijd beter op een lezing concentreren als ik aantekeningen maak'. Zij en haar man, die wat dichter bij de voorste rij op een gemakkelijke stoel zat, waren lid van een leesclub. Ik vermoed dat zij niet de enigen waren.

Anders dan bij andere lezingen was het een redelijk gemêleerd publiek, zowel qua man/vrouw als jong/oud. Eén jonge vrouw viel op door haar korte rok en netkousen. Eerst zat ze op de vierde rij, maar zodra ze de kans kreeg, wurmde ze zich samen met haar vriendin op de eerste rij. Vermakelijk om dit schouwspel vanaf een afstandje te bekijken. 

Om vijf over acht begon het geroezemoes en kwam de schrijver aangeschreden, in het gezelschap van de interviewster (Annemarie Haverkamp). Het was een leuk en openhartig gesprek en Ilja heeft ook nog wat voorgelezen. Een feit dat nieuw was voor mij was dat Pfeijffer in z'n jeugd klarinet heeft gespeeld en daar onlangs weer mee begonnen is. Het ontlokte aan Haverkamp de vraag of Alkibiades ook een instrument bespeelde. 'Hè?', dacht ik, 'dat staat toch (redelijk vooraan) in het boek?'. Oei, betrapt, ze had het boek dus niet (zorgvuldig) gelezen, terwijl ze net verteld had dat ze het al geruime tijd van tevoren in pdf-vorm gekregen had en in bed had gelezen. 

Mijn andere held, Nick Cave, zou het interview op zo'n moment meteen stopgezet hebben, maar Ilja deed of er niets aan de hand was en vertelde geduldig en bloemrijk het verhaal over de weigering van Alkibiades om de dubbele fluit te bespelen; dat was niet goed voor z'n mooie wangetjes. De lier was geen probleem, dus die bespeelde hij gewoon. Bij de boeklancering in Den Haag had de gelauwerde schrijver ter illustratie daarvan zelfs een echte Griekse lierspeler meegenomen; daar had ik graag bij willen zijn!

Maar ja, een mens kan niet alles hebben. Een (op verzoek) in het Grieks gesigneerd exemplaar is al heel wat, nietwaar?

Voor degenen die een indruk willen krijgen van het boek en de man: bekijk hieronder het fragment uit de uitzending van Buitenhof van afgelopen zondag en geniet!

Als je de beste collega's ter wereld hebt

 Als je de beste collega's ter wereld hebt, weten ze waar je van houdt. 'Logisch', zul je misschien zeggen, 'je zit de hele dag met ze op een kamer.' 

Dat is misschien waar, maar het is geen enkele garantie natuurlijk. De collega's hadden aan kunnen komen met bloemen (houd ik van), plantjes (houd ik ook van), boeken en boekjes, daar houd ik zeker van. En dat weten ze. Maar het gaat om het specifieke, het scherpe, het precíes in de roos schieten.

Dinsdag kwamen ze op bezoek en dinsdag verscheen ook de nieuwste roman van Ilja Leonard Pfeijffer. Mijn collega's zouden mijn collega's niet zijn als ze niet precies dáár mee aankwamen. En ze moesten moeite doen; toen de eerste collega op het station aankwam, was de zending nog niet binnen. Meteen appte ze de tweede collega (de meeste van de collega's van mijn team komen met de trein), dat hij het boek moest proberen te bemachtigen; deze collega is van de iets latere shift, ook dat soort dingen weten we van elkaar. En ja, het was gelukt. Maar daar bleef het niet bij; ze hadden ook nog bier (Oedipus natuurlijk), nootjes en chocolade voor onder het lezen meegenomen.

Ik verlang ernaar weer aan het werk te gaan. Met zulke collega's heb je geen ziektereces nodig. Dat is gewoon familie, daar wil je je de hele dag mee omringen.

Maar goed, eerst nog even het boek lezen. De eerste zin beloofde al veel goeds: die besloeg meteen al een alinea met een stuk of tien bijzinnen. Heerlijk! Collega's bedankt!

Mag ik je wond zien?

 'Mag ik je wond zien?', vroeg de fysiotherapeut die ik nu wekelijks aan huis ontvang. 

'Pardon?'

'Ja, de pleister is er nu toch af?'

'Uhm ja, maar dan moet ik wel even de gordijnen dicht doen, voordat de hele straat mee kan kijken.'

Ik wist niet dat fysiotherapeuten tegenwoordig ook verstand van wonden hebben, maar het is wel efficiënt natuurlijk dat niet én de huisarts én de fysiotherapeut na de operatie aan huis hoeven te komen.

'Over een halve week zouden de hechtingen opgelost moeten zijn, en anders kun je ze ook zelf verwijderen met een pincet'. 

WÁÁÁT?

Ik hoop dat de hechtingen vanzelf oplossen, anders denk ik dat ik tegen die tijd toch maar even richting huisarts loop. Zelfwerkzaamheid heeft zo z'n grenzen.....

Verschillende behandelingen

 

Nou, het zit erop, ik heb een nieuwe heup. Been en prothese moeten nog wel een beetje aan elkaar wennen en de wond trekt nog behoorlijk, maar ik mag niet klagen.

En gelukkig ben ik uit het ziekenhuis en kan ik gewoon thuis en in de tuin uitrusten. Zelfs even op de laptop schrijven zoals ik nu doe, wat een verademing!

Of het zo vervelend was in het ziekenhuis? Nou eigenlijk helemaal niet; het was er zelfs gezellig. Soms was ik zo diep in gesprek met mijn buurvrouw aldaar dat we helemaal vergaten dat we ook nog een prikje of fotootje moesten en keken we verstoord op als zoiets moest. Zo van 'hé, we waren net lekker in gesprek, zie je dat niet?'.

Wat ons opviel, was dat de behandeling zo verschillend was. Tenminste, daar wees mijn 81-jarige buurvrouw mij op. Niet zozeer vanwege het leeftijdsverschil, maar door de verpleegkundige die je toevallig net trof. Zelf mocht ik bijvoorbeeld meteen de eerste nacht op de postoel, terwijl zij het had moeten doen met een soort bedpo waar de niets op 'gedaan' kreeg. Zij bleef met haar infuusje waar de slangen uitgehaald waren steeds haken, terwijl ik er meteen een kousje over kreeg om te voorkomen dat ik overal aan bleef haken.

Of zou het toch de persoon zelf zijn die dat afdwingt? Dat ze bijvoorbeeld meteen aan mij zagen dat ik - potdomme - wel even als een koningin behandeld wil worden en bovendien zo onhandig ben dat ik overal aan zou blijven haken als ik geen kousje over mijn infuus zou krijgen en ze dus een bloedbad wilden voorkomen?

CWZ only knows...