Als je de Arbeiderspers iets kunt nageven, dan is het wel dat ze alles uit de kast gehaald hebben om het nieuwe boek van Ilja Leonard Pfeijffer aan de man te brengen. Een persreis, minicolleges, optredens bij televisie en radio (hier en hier) en natuurlijk een rondgang langs de boekhandels.
En gelukkig (ja, ik ben ondanks al zijn ijdeltuiterij nog steeds fan van hem; hij schrijft gewoon prachtige boeken) deed hij bij zijn tour ook Nijmegen aan. Ik bezocht de lezing samen met mijn echtgenoot, wiens voorouders (aka de Perzen) ook in het boek voorkomen.
We hebben genoten, niet alleen van de man en z'n verhalen, maar ook van het publiek. In verband met mijn traagheid ter been ten gevolge van de operatie waren we er vroeg, zodat we een mooie plek (aan tafel) met goede stoelen konden bemachtigen. De plekken op de eerste rij (ook goede stoelen) waren al bezet door de grootste gretigaards. Dat gold ook voor de tweede en derde rij. De rijen daarachter bestonden uit dicht achter elkaar opgestelde klapstoeltjes, wat een vrouw de opmerking 'het lijkt wel Ryan Air hier zeg!' ontlokte.
Naast ons nam een vrouw plaats. Uit haar tas haalde ze een blocnote en pen tevoorschijn; 'ik kan me altijd beter op een lezing concentreren als ik aantekeningen maak'. Zij en haar man, die wat dichter bij de voorste rij op een gemakkelijke stoel zat, waren lid van een leesclub. Ik vermoed dat zij niet de enigen waren.
Anders dan bij andere lezingen was het een redelijk gemêleerd publiek, zowel qua man/vrouw als jong/oud. Eén jonge vrouw viel op door haar korte rok en netkousen. Eerst zat ze op de vierde rij, maar zodra ze de kans kreeg, wurmde ze zich samen met haar vriendin op de eerste rij. Vermakelijk om dit schouwspel vanaf een afstandje te bekijken.
Om vijf over acht begon het geroezemoes en kwam de schrijver aangeschreden, in het gezelschap van de interviewster (Annemarie Haverkamp). Het was een leuk en openhartig gesprek en Ilja heeft ook nog wat voorgelezen. Een feit dat nieuw was voor mij was dat Pfeijffer in z'n jeugd klarinet heeft gespeeld en daar onlangs weer mee begonnen is. Het ontlokte aan Haverkamp de vraag of Alkibiades ook een instrument bespeelde. 'Hè?', dacht ik, 'dat staat toch (redelijk vooraan) in het boek?'. Oei, betrapt, ze had het boek dus niet (zorgvuldig) gelezen, terwijl ze net verteld had dat ze het al geruime tijd van tevoren in pdf-vorm gekregen had en in bed had gelezen.
Mijn andere held, Nick Cave, zou het interview op zo'n moment meteen stopgezet hebben, maar Ilja deed of er niets aan de hand was en vertelde geduldig en bloemrijk het verhaal over de weigering van Alkibiades om de dubbele fluit te bespelen; dat was niet goed voor z'n mooie wangetjes. De lier was geen probleem, dus die bespeelde hij gewoon. Bij de boeklancering in Den Haag had de gelauwerde schrijver ter illustratie daarvan zelfs een echte Griekse lierspeler meegenomen; daar had ik graag bij willen zijn!
Maar ja, een mens kan niet alles hebben. Een (op verzoek) in het Grieks gesigneerd exemplaar is al heel wat, nietwaar?
Voor degenen die een indruk willen krijgen van het boek en de man: bekijk hieronder het fragment uit de uitzending van Buitenhof van afgelopen zondag en geniet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten