Samenwerkingssymposium Radboud en Valkhof

Soms is je baan gewoon leuk. Neem bijvoorbeeld afgelopen donderdag. Toen was er een symposium in museum het Valkhof ter ere van de ondertekening van de intentieverklaring tussen het museum en de universiteit (inclusief onze UB) ter verdere samenwerking.

Want samenwerken, dat is in het verleden wel gebeurd, denk aan de tentoonstelling Ik, Maria van Gelre, maar zal nu niet meer afhankelijk zijn van personen die onderling een toevallige verbintenis hebben. De samenwerkingsintentie is nu contractueel vastgelegd: zowel de universiteit als het museum kan er niet meer omheen.

En om de ondertekening van deze intentieverklaring door de directeur van het Valkhofmuseum en de rector magnificus van de universiteit luister bij te zetten was er dus een symposium georganiseerd, met niet de minste sprekers, namelijk Dolly Verhoeven, Mirjam Moll, Wim Huppertz en Erwin Olaf. Erwin Olaf? Ja, die heeft ook een aantal werken in het Valkhofmuseum hangen en doet ook wel eens wat dingetjes samen met de wetenschap of vanuit wetenschappelijke belangstelling. Vandaar. En hij had een leuke lezing. De anderen ook, al mochten die wat korter dan Olaf.

Professor Dolly Verhoeven vertelde over twee mooie projecten waarbij de universiteit samenwerkt met partners in de stad en andere steden en de provincie, namelijk het 024 geschiedenisproject en het Hanzeproject.

Mirjam Moll benadrukte dat zowel de wetenschappers die op de universiteit werken als degenen die musea bezoeken (en de kunstenaars uiteraard) vooral werken vanuit nieuwsgierigheid en verwondering en alleen daarom al samen zouden moeten werken - omdat ze dezelfde grondhouding hebben. En daardoor mooie bruggen naar elkaar en de samenleving zouden kunnen slaan.

Wim Huppertz, directeur van het Allard Piersonmuseum, vertelde over het steeds verder openen van zijn museum (backoffice wordt wat hem betreft frontoffice) en de hechte samenwerking van zijn museum met de universiteit ('een januskopachtige benadering': het museum kijkt beide kanten op, die van de wetenschap en die van het publiek).

Leuk, al die enthousiaste mensen bij elkaar. En misschien de kans eens aangrijpen om iets samen met het Valkhofmuseum rondom de week van de klassieken te doen. Erwin Olaf leek (tijdens de borrel achteraf) in ieder geval geïnteresseerd....

Zie hier voor het eerste heuglijke resultaat van de samenwerking: de studenten van de Radboud mogen voortaan gratis naar het Valkhofmuseum

DuoLingo: Latijn

Ooit heb ik mezelf Italiaans geleerd via Duolingo, maar daarna heb ik de app een jaar of vijf links laten liggen. Geen zin in een nieuwe taal, of beter gezegd: daar geen tijd voor vrijgemaakt. En het Italiaans ben ik ook grotendeels weer vergeten.
Maar pas bereikte me het bericht dat je nu ook Latijn kunt leren leren via duoLingo. Helemaal gratis! Wie wil dat nou niet?

Ik kon me niet bedwingen, dus heb me weer aangemeld. Er bleek veel veranderd bij de app. Men wil nu bijvoorbeeld eerst je beginniveau vaststellen, voordat men je indeelt in een bepaalde moeilijkheidsgraad. En qua Latijn is dat lastig: ik heb het namelijk nooit actief leren spreken, dus weet echt niet uit m'n hoofd wat papegaai in het Latijn is. Legertermen en begrippen uit de filosofie, dat zou nog wel lukken, maar huis-, tuin en keukenlatijn? Hmmm.

Enfin, ik krijg nu weer de vertrouwde dagelijkse aanmoedigingsmailtjes van het groene vogeltje in m'n mailbox. Some things never change, of hoe zeg je dat in het Latijn?

Classici in Woold

Nog steeds vaste prik het tweede weekend in september: het weekendje uit met de oud-studiegenoten in...nee, niet Epen dit jaar, maar Woold (bij Winterswijk). In een mooie herenboerderij met fantastische fiets- en wandelmogelijkheden in een heerlijk landelijk en leeg gebied. Nederland vol? Nou, hier niet!

En wat de eigenaar van de accommodatie betreft was er dus ook nog wel plaats voor een bruidje uit Indonesië, Nina genaamd. Vol trots vertelde hij over haar, hoe goed ze kon koken en masseren. Ze kennen elkaar nu vijf jaar en volgende maand is de bruiloft, vertrouwde hij ons toe. Het scheelde niet veel, of we waren uitgenodigd voor deze feestelijke bijeenkomst. Háár hebben we echter niet gezien het hele weekend. Of ze echt bestaat weten we dus niet.

Wat wel echt bestond was de après-ski escaperoom in Winterswijk. Bij aankomst aldaar na een afmattende fietstocht werden we dus echt in twee groepen gedeeld die echt tegen elkaar moesten strijden. Dat werd een hard gevecht, dat in schril contrast stond met de warme gastvrijheid die we op de boerderij hadden ontvangen.

Het uitje hadden we dan ook zelf verzonnen. Wisten wij veel. Hadden we maar netjes op de boerderij moeten blijven en ons (door Nina) moeten laten masseren. Dan hadden we ook niet zoveel hoeven drinken om de vijandelijkheden weer te vergeten.

Met andere woorden: een geslaagd weekend weer!

Lange zinnen

Lange zinnen gebruiken: het schijnt niet meer te mogen tegenwoordig. Maar ik houd juist van lange zinnen! Dat je niet meteen snapt wat de bedoeling van de zin is, maar dat je al lezend een beetje moet puzzelen voordat je begrijpt wat er staat.

Het schijnt allemaal niet te werken als je op een scherm leest. Zinnen van meer dan tien woorden zijn in deze snelle tijd volledig uit den boze. Maar leg dat een classicus maar eens uit. Die is zinnen van meer dan tien regels gewend! Sla er Livius of Cicero maar eens op na en je weet wat ik bedoel.

Of herlees De naam van de roos eens! Ach ja, nostalgie....

Hoewel, schrijvers als Ilja Leonard Pfeijffer trekken zich er ook geen moer van aan. Zie hier het begin van zijn artikel voor HP/De Tijd van 22 augustus jongstleden maar eens, en dan met name de tweede alinea. Prachtig proza toch, juist door de lange zin, die bijna de hele alinea beslaat?

Afgelopen dinsdag, 20 augustus, kwam de Italiaanse regering ten val. Dit was geen verrassing. Eén van de beide coalitiepartners, de Lega Nord van Matteo Salvini, had al eerder het vertrouwen in de samenwerking opgezegd, met als doel om aan te sturen op vervroegde verkiezingen waarbij de winst in de opiniepeilingen zou kunnen worden verzilverd, en het openbare debat in de Senaat van afgelopen dinsdag was de rituele voltrekking van deze aangekondigde broedermoord. Het was vanaf drie uur ’s middags live te volgen op RAI 1 en ik heb ademloos gekeken. Die Italianen hebben er, zoals het cliché wil, misschien een beetje moeite mee om hun land te besturen, maar ze weten wel hoe ze daarmee moeten ophouden. Daar kunnen wij nog heel wat van leren.

​Het was een spektakelstuk in de beste theatrale traditie van Italiaanse opera. Het gebrek aan noemenswaardige handeling werd ruimschoots gecompenseerd door het spectaculaire decor van de grote vergaderzaal van Palazzo Madama en de bravoure van de primadonna’s in hun opeenvolgende aria’s, waarbij de overige senatoren de rol speelden van het koor van een Griekse tragedie en met gebaren, gezichtsuitdrukkingen en het roepen van snedig commentaar elk woord en elke stembuiging van de protagonisten van de door hen gewenste interpretatie voorzagen.

​De voorstelling werd geopend door de zittende premier Giuseppe Conte met een toespraak van vijftig minuten. Hij is een van de weinige overgebleven mannen die weet hoe hij een pochet moet dragen en zijn betoog was een meesterwerk van elegantie, waarin hij in sierlijke bewoordingen de vloer aanveegde met zijn zittend vicepremier, zijn minister van Binnenlandse Zaken en leider van zijn coalitiepartners, Matteo Salvini. Rechtsstatelelijk secuur en zuiver brandde hij hem af tot op zijn sokken. In diplomatieke volzinnen harkte hij zijn tuintje met hem aan. In stijlvol geformuleerde redeneringen liet hij geen spaan van hem heel. Hij verweet hem gebrek aan loyaliteit, onconstitutioneel gedrag en een autoritaire instelling. Hij noemde hem een verrader, een crimineel, een lafaard, een gevaar voor de rechtsstaat en nog net geen fascist.

En zo gaat het nog een tijdje door. Heerlijk!