Langzamerhand kwamen we te weten dat hij vlak bij huis was, maar echt niet verder kon; het was te warm, hij was uitgedroogd en hij had een lekke band; dat was ook de reden dat hij met fiets en al gevallen was. Op het moment dat hij die lekke band kreeg had hij namelijk verder moeten lopen en de heuvel op was net te ver. Toen hij nog fietste had hij wat verkoeling door de wind, maar toen hij moest lopen niet meer.
Z'n telefoon ging, maar hij kon 'm niet opnemen; dat deed het meisje voor hem. Het was z'n vriendin (die hij daarvoor misschien had proberen te sms'en?), die samen met hem in de flat dichtbij woonde. Ze zou naar hem toekomen.
Intussen was er nog een jongen bij komen staan. Die kon eigenlijk ook niet veel doen, maar stelde voor de jongen te verplaatsen naar een schaduwplek. Dat leek wel een goed idee. Dat zijn vriendin eraan zou komen was ook een prettig idee. 'Eh, ik moet een trein halen, dus kan ik hem bij jullie achterlaten?', vroeg het meisje. 'Eh, ik moet ook een trein halen, dus vind jij het goed om voor hem te zorgen?', vroeg de jongen. Eh, ja, prima.
Dus ik ondersteunde de jongen op zoek naar een schaduwplek. 'Nee, laat je fiets maar staan, die pak ik zo wel'.
Gelukkig kwam z'n vriendin eraan, haar gezicht hoogrood, want ze had ook net gesport. Ze bleek verpleegkundige te zijn en wilde een ambulance bellen; dat wilde hij niet. Ik mocht gaan, gebaarde het meisje.
Mijn taak zat erop. Fietsen zonder EPO in die enorme hitte was niet zo'n goed idee, besloot ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten