Vervolgens

Hoe zou het toch met Velocitas zijn? Zijn naam betekent dan wel snelheid, maar ik voel me nauwelijks door hem achtervolgd of ingehaald. Het doet me een beetje denken aan het verhaal van de schildpad en de haas.
Pas kreeg ik wel op andere wijze bericht van Velocitas; een van mijn onzichtbare volgers, laten we haar Katebee noemen, had een reactie willen plaatsen en kwam uiteindelijk op zijn e-mailadres uit. Snel (jawel) stuurde Velocitas het bericht naar mij door. Maar van Katebee hebben we - ondanks mijn uitgebreide uitleg over het plaatsen van reacties - niets meer vernomen. Blogspot heeft ook wel een enorm veiligheidscordon om het reactiegebeuren opgetrokken. Daar voel ik me aan de ene kant veilig bij, maar aan de andere kant frustreert het mensen die willen reageren. En dan gaat natuurlijk het hele web 2.0-gedachtegoed verloren; het wordt meer 2.niks op deze manier. Soms voel ik me ook wel een pastoor die voor een lege kerk preekt. Maar - toegegeven - zelfs dat is leuk.
Onze man in Teheran (http://onzemaninteheran.com/), een van de blogs die ik volg, heeft duidelijk meer reageerders. Maar die schrijft natuurlijk vanuit een VEEL interessante plaats en heeft inmiddels landelijke bekendheid. Wat ik leuk vind van 'onze man' is dat hij van de woorden die je moet overtypen om aan de tonen dat je een mens en geen spamcomputer bent, echt iets gemaakt heeft. Het zijn allemaal woorden met betekenis in de Perzische cultuur, bijvoorbeeld 'siasi' (politiek) of Hafez of Khayam (beroemde Perzische dichters). Zou het daar misschien aan liggen?

WOW

De laatste weken had mijn zoon het steeds over WOW. Ik dacht: 'is hij nu ineens geïnteresseerd geraakt in de nieuwste web 2.0 - toepassingen in de bibliotheek en leest hij het weblog van mijn collega Wouter Gerritsma uit Wageningen (http://www.wowter.nl/blog/)? Of zoekt hij tegenwoordig zijn vriendjes op wie o wie (http://www.wieowie.nl/)? Nee, niets van dat alles; in bibliotheken is hij niet geïnteresseerd en met zijn vriendejes heeft hij contact via RuneScape (http://nl.wikipedia.org/wiki/RuneScape): 'daar kun je ook chatten, dan hoef ik niet op Hyves'; ben benieuwd of hij dat volgend jaar nog zegt, als hij naar de middelbare school gaat. Pas vroeg hij aan mij waar Welles lag; bleek na lang doorvragen dat hij via RuneScape een vriend uit Wales had.
Maar over Runescape heeft hij het niet zo vaak meer de laatste weken; het is WOW voor en WOW na. En eindelijk kwam ik er vandaag achter: WOW staat voor World of Warcraft, een 3D online oorlogsspelletje waar je voor moet betalen. O, daarom ging hij zo vaak naar vriendje D. Die heeft namelijk een abonnement. Tja, en dan sta je als ouder voor de vraag of hij ook een abonnement mag. Ik weet het zo net nog niet; ik ben eigenlijk tegen oorlog, maar dat zijn de ouders van zijn vriendje volgens mij ook, maar bij hen ligt het anders, want de vader van D. vindt het ook leuk om WOW te spelen. Toch maar eens met mijn man overleggen of we onze zoon (en hemzelf) hier aan bloot willen stellen.......
Bij http://nl.wikipedia.org/wiki/World_of_Warcraft lees ik in ieder geval onheilspellende berichten over de verslavende werking van de game:
"World of Warcraft staat bekend als een verslavende game. Een grote factor hierbij is het feit dat er geen punt is waarop de speler het spel "wint".
In de media is al vaak aandacht besteed aan gevallen van gameverslaving, soms zelfs gamers die in een afkick kliniek belanden. Er is een geval bekend waarbij een 4 maanden oude baby overleden is door toedoen van een echtpaar uit Zuid-Korea, die door 't vergeten van de tijd tijdens het spelen van World of Warcraft in een internetcafé, hun baby na thuiskomst liggend op haar buik aantroffen, overleden door verstikking.
Onderzoekspsycholoog Dr. Orzack stelt dat bij gemiddeld 40% van de spelers van World of Warcraft een gameverslaving optreedt, hij wil dan ook dat men een waarschuwing op de verpakkingen verplicht stelt."

Familiefoto's

Familiefoto's, moet je daar iets mee hebben? De familiefoto die in ons gezin het meest getoond werd, is die van opa (de stiefvader van mijn vader), die gemaakt werd op het moment dat hij 72 (!) kleinkinderen had (mijn broertje was de jongste). Dat was natuurlijk een monument, maar voor de rest heb ik er niet zo veel mee; ze moeten er wel zijn, natuurlijk, maar liever niet in groten getale.

Vandaag hielden we op het werk een kleine inventarisatie met betrekking tot foto's van gezin/ partner/ kinderen op onze burelen. Dat kwam doordat een collega van ons een foto van een jonge vrouw op zijn bureau had staan, waar wij het bestaan niet van kenden. Het bleek echter om een voorbeeldplaatje te gaan. Toch zag het er wel stoer uit en wij hadden ons al een compleet secret life voorgesteld. Ach ja, waarom zou je zoiets niet in stand houden?
Ikzelf heb 2 schattige kleine fotootjes van mijn kinderen op mijn bureau, want ik vond het zonde om ze op de rommelmarkt te verkopen. Mijn kinderen hadden ze namelijk zelf gemaakt.

Maar: wie heeft er nou ECHT een grote foto van z'n gezin/partner/kinderen op zijn bureau staan? In Amerikaanse films zie je dat namelijk wel heel veel, evenals Amerikaanse vlaggen, te pas en te onpas. En daar gaan ze ook de straat op als er een nieuwe president is gekozen. Uitbundig volkje.
Bij ons op het werk niet. Wij gingen ook niet de straat op toen we een nieuwe baas kregen of zo. Een klein beetje logisch is dat wel, van die foto's dan, omdat veel collega's aan balies werken en aan een balie zou het enigszins misplaatst zijn een foto van je gezin/partner/kinderen op je werkplek te plaatsen. Dat leidt maar af van de hulpvraag. Maar op de bureau's zie je er ook niet veel. Zijn wij in Nederland soms niet familiottistisch genoeg? Of misschien te egocentrisch? Niet trots op onze familie? Of juist professioneel, zelfstandig en wars van kinderachtig gedoe met fotootjes van kijk-mij-het-nou-eens-goed-voor-elkaar-hebben-met-de vruchtbaarheid-of-de-aantrekkingskracht? Wie het weet mag het zeggen. Het kan natuurlijk ook gewoon calvinisme zijn. Dat maakt mij weer een klein beetje katholiek.

Yogafatwa

Yoga Fatwa
Yogae Fatwae
Yogae Fatwae
Yogam Fatwam
Yoga Fatwa

Die woorden horen niet echt bij elkaar, of wel? Toch is het zo dat in Maleisië een fatwa is afgekondigd tegen het beoefenen van yoga: de moslims zouden maar te veel in contact komen met boeddhistische ideeën en zo. Oh, wat is het fijn om een christen te zijn! Hoewel....toen ik afgelopen zomer in Iran was, heb ik meerdere yogacentra gezien; voor de Iraniërs hoop ik dat de fatwa niet voor Iran geldt!

P.S. Ik heb nu 3x geprobeerd de rijtjes te scheiden, maar (de software van) het blog haalt iedere keer de spaties weg; erg brutaal, want tabs kent-ie ook al niet. Of zou blogspot z'n roots soms in Maleisië hebben?

Pepernotenhaar

Festina Lente was druk, dus had geen tijd om aan het weblog te werken. Nu, na het kappersbezoek, het pepernoten bakken, het spelen van gezelschapsspelletjes met de kinderen die een dagje thuis waren omdat de juffen een studiedag hadden, is er weer tijd voor reflectie over deze activiteiten.
Het kappersbezoek - laten we het daar eens over hebben - viel mee; het was op de een of andere manier zelfs een beetje surrealistisch (en festina lente houdt van surrealisme), want terwijl de kapster mijn haar stond te verven, stonden er een paar schilders de kapperszaak te schilderen. Het was mooi om te zien hoe kapster en schilder elkaar observeerden qua schilderkunst. De schilders werkten zonder handschoenen, de kapster met. De schilders hadden een emmer verf, de kapster een klein bakje. De kleur verf die de schilders gebruikten, behield dezelfde kleur op het te verven object, namelijk wit; de verf die op mijn hoofd gesmeerd ging worden, zag er ook wit uit, maar zou zich op mijn hoofd hopelijk transformeren tot een andere kleur. En ik, ik dacht alleen maar: 'oh, als de kapster ook nog maar een beetje op mij let, en niet alleen op de schilders'....Maar gelukkig werden mijn haren even bruin als de pepernoten die we die middag zouden gaan bakken. Dat liep weer even mooi af als alle andere verhalen in het Sinterklaasjournaal. Want de waarheid, die is net als de Zwarte Pieten maar gekleurd.

Kerstgevoel

Sneeuw heeft zo veel charme; ik krijg er altijd prompt een kerstgevoel van. Ik ging vandaag naar buiten en kreeg meteen al de neiging een kerstboom gaan versieren; helaas, er waren geen glimmende bolletjes in de buurt. Gelukkig zag ik in de schuur wel mezenbollen liggen. Ach, wat een win-win situatie: ik kon even kerstboompje spelen en de vogeltjes hadden ook wat te eten. En het leuke van die mezenbollen is dat ze weliswaar niet glimmen, maar jou zelf doen glimmen als er 20 koolmeesjes op afkomen.
En dan wordt dat kerstgevoel nog versterkt door de warmte in huis, het grote aanbod aan kunst en cultuur op televisie, de enorme hoeveelheid onontkoombare reclame voor leuke cadeautjes en goede doelen op de televisie, kinderen die na het maken van een sneeuwpop ineens zin hebben in gezelschapsspelletjes; kortom, het zal niet meevallen om morgen gewoon op de fiets te stappen en naar het werk te gaan; ik geloof dat ik maar een kerstboompje meeneem.....

Damned

Jaaaa, weer een beetje experimenteren met een plaatje; even iets anders dan de hele middag achter de bar helpen bij de damclub, omdat je kinderen daar op zitten en er vandaag een damdag was. Ik mocht ook nog de foto's maken! Helaas vielen mijn eigen kinderen buiten de prijzen (zul je altijd zien). Danmed!

Berichten sturen

Soms stuur je berichten, maar soms sturen berichten jou. Dat was bijvoorbeeld gisteren het geval. Eigenlijk wilde ik schrijven over de interessante bibliotheekbijeenkomst in Utrecht, waar we ondanks het serieuze onderwerp heel wat afgelachen hebben - goede sprekers zijn soms ECHT een genot - en veel nieuwe termen hebben bijgeleerd (accreditatie, libqaul +, competitie estafette, om er maar een paar te noemen; voor de rest van het jaar genoeg, lijkt me).
De treinreis was ook relaxed; van ons werk mogen we voortaan alleen nog maar 1e klas reizen. Ik heb altijd het gevoel dat mensen mij aankijken van 'hoor jij eigenlijk niet in de 2e klas', omdat ik geen mantelpakje draag, noch een moderne veelkleurige bril, noch op een interessante laptop interessante dingen aan het uitwerken ben. Maar misschien zagen ze nu wel aan mij dat ik wel 3 nieuwe, interessante woorden had geleerd waardoor ik toch een van hen was. Wat kan geluk soms toch in een klein hoekje zitten.
Maar ik geloof dat ik een beetje afgedwaald ben. Het berichtje dat mij gisteren stuurde, was dat rond gisteren de miljoenste bezoeker van het Valkhofmuseum verwacht werd en dat die een cultuurreis en een Romeinse boekrol cadeau zou krijgen. Dat ik mijn hoofd nu weer vrij heb, is te danken aan het feit dat die miljoenste bezoeker gisteren al geweest was en mijn kans op een prijs dus verkeken. Snif. http://www.gelderlander.nl/voorpagina/nijmegen/4072113/Valkhof-ontvangt-miljoenste-bezoeker.ece Daar helpen geen 3 interessante woorden tegen.

Read it and weep

Het begint eigenlijk een beetje te gek te worden, maar morgen ga ik WEER naar de tentoonstelling 'luxe en decadentie' in het Valkhof. Eigenlijk ga ik gewoon voor het Romeinse eten, maar dat moet je maar niet doorvertellen. Bovendien is er een reden bijgekomen, maar waarschijnlijk is die al vervlogen (http://spqr.web-log.nl/spqr/2008/11/1-miljoen-bezoe.html).

Mijn museumjaarkaart is inmiddels verplaatst van een duister hoekje achter in de kast naar mijn portemonnee, zodat ik 'm altijd bij me draag. Ik begin van 'm te houden!
Het plaatje is trouwens van Netream. Volgens mij is hij ook vaker geweest.....

Mijn hobby zijn

Bij de school van onze kinderen wordt aan Sinterklaas gedaan. Aan surprises wel te verstaan. Ja, daar zien we naar uit: gezellig knutselen met de kinderen!
Maar dan: de briefjes waarmee dit gebeuren gepaard gaat en met name de taalfouten die gemaakt worden! Op het door de kinderen in te vullen briefje begon het al goed:
MIJN HOBBY ZIJN:
Hoe verwacht je dan dat de kinderen foutloos leren schrijven? Het meisje dat mijn dochter getrokken had, wilde graag 'schijfspullen'. Wij vroegen ons al af wat dat zou moeten zijn: spullen voor de computer, leuke spulletjes die je op de damschijven zou kunnen plaatsen? Weten wij veel. Nee, schrijfspullen natuurlijk, zei mijn dochter. Kinderen kunnen nu eenmaal beter decoderen dan volwassenen. Iets in mij zegt dat ze deze vaardigheid nog heel hard nodig zullen hebben en in sterke mate zullen ontwikkelen in de rest van hun leven als het zo doorgaat met het taalonderwijs. Elk nadeel hep z'n voordeel.

Ook hier commercie

Je zult het niet geloven: ik had mijn bericht (met het woord marketing erin) nog niet gepubliceerd of er kwam al een pop-upje met de volgende tekst: genereer omzet met je blog met relevante advertenties van Google AdSense. Nou vraag ik je! Is dat nou niet brutaal?
Verder lezend kwam ik erachter dat Google je per klik uitbetaalt. Ja, ik ga me hier een beetje in het zweet zitten werken voor de advertentieclub van Google. Mooi niet.......

lange berichten of korte berichten?

Wel een lang bericht zeg, dat van gisteren. Zou er eigenlijk een etiquette bestaan wat betreft de lengte van weblogberichten? Korte, bondige en leuke berichten zijn natuurljik leuker om te lezen, vooral als er een foto bij staat. Bij mij komt dat nog wel, voorlopig houd ik het bij tekst. Dat is vast een beetje ouderwets. Maar mensen moeten zich daar gewoon doorheen ploegen, vind ik. Later worden ze dan beloond met foto's.
En - om terug te komen op de lengte - als je nou zou proberen om een roman te schrijven op zo'n weblog, zou dat ook zo maar kunnen? Dat wordt dan wel doorwerken, want het moet er in 1 dag op staan; het wordt een beetje lelijk als er iedere keer een datum tussen verschijnt.
Kort, puntig en met afbeelding, dat is vast het best voor het lezersplezier. Maar ja, ik verafschuw nu eenmaal marketing en marketingideeën, dus ik HOUD ME ER LEKKER NIET AAN.

lux en decadent

Drie keer naar dezelfde tentoonstelling gaan, dat is pas lux en decadent! Zo voelt het tenminste, maar als ik er goed over nadenk, was het eigenlijk niet drie keer dezelfde tentoonstelling, noch Heracleitisch gezien, noch qua vorm.
Dat klinkt misschien wat raadselachtig, maar het is eenvoudig: de afgelopen tijd ben ik drie ker naar de tentoonstelling luxe en decadentie in het Valkhofmuseum in Nijmegen geweest. Niet dat het speciaal zo'n mooie tentoonstelling was (dat was het wel, maar een keer goed bekijken zou voldoende geweest zijn); het kwam echter toevallig zo uit. De eerste keer dat ik ging, was met man en kinderen tijdens - of liever gezegd na een kermisbezoek op het aangrenzende plein. De stilte van het museum trok ons na het kermislawaai ontzettend aan. Het was bovendien niet druk en we hadden de museumjaarkaarten bij ons. De audiotoer hebben we overgeslagen; er staat voldoende tekst op de bordjes om te tekst goed te kunnen volgen. Een voordeel van de audiotoer vind ik overigens wel dat het heerlijk rustig is in de zalen; iedereen staat daar naar die koptelefoontjes te luisteren in plaats van onzinnige opmerkingen te plaatsen. Mijn dochter ontpopte zich tijdens de rondgang door het museum als een echte feministe: ze vond dat er te veel mannelijke beelden stonden. De sieraden vond ze echter prachtig. Zou ze zo willen dragen.
De tweede keer dat ik ging was als hulpouder tijdens een schoolexcursie. Voor deze excursie hadden zich opvallend veel ouders aangemeld (normaal moeten ze smeken om voldoende ouders mee te krijgen); het was weliswaar de bedoeling om alleen de kinderen met de fiets veilig van Lent naar Nijmegen te begeleiden, maar in het museum deden ze er niet moeilijk over als de ouders ook de rondleiding mee volgden.Volgens mij was dat niet de bedoeling van de school, want er werd iets gemompeld over bijschrijven op de rekening, maar het was een erg leuke en professionele rondleiding. Met name het verhaal over de met een pastei van nachtegaaltongetjes gevulde muizen die na het roosteren met huid en haar als snacks werden gegeten door de Romeinen, dat verteld werd bij een 'muizenvetmestpot' deed het goed. Er was maar een meisje dat bleek wegtrok (ze heeft zelf muisjes als huisdieren, vertelde ze me later).
De derde keer dat ik de tentoonstelling bezocht, was gisteravond. Om het spannend te maken, is er namelijk een aantal vrijdagavondopenstellingen georganiseerd door het museum. We zouden naar de lezing over gladiatoren gaan en voorafgaand in het museumcafé een hapje Romeins eten. De kaartjes voor de lezing hebben we moeten omruilen voor een later tijdstip, want het eten duurde langer dan we van tevoren verwacht hadden - een catering voor zoveel personen was men duidelijk niet gewend in het museumcafé - maar de ervaring was er een om nooit te vergeten: de gladiatoren hadden namelijk ook honger en zaten in gladiatorenkleding aan het tafeltje naast ons. Sine Cerere et Libero friget Venus stond er op de plaid; sine gladiatore non, zou ik er aan toe willen voegen! Luxer en decadenter kon het niet worden!

Enigs verjaardag

Gisteren was een vriendin van mij jarig. Ze woont in Ierland; laten we haar voor het gemak Enig noemen. Eigenlijk had ik Enig al een paar dagen geleden een brief moeten sturen. Zij is namelijk postbode en vindt het prachtig als er busladingen vol brieven (kaarten mag eventueel ook, maar liever echte brieven) op haar verjaardag binnenkomen, terwijl zij de post aan het sorteren is. Want alleen dan is ze echt jarig. Moderne digitale zaken verafschuwt ze ten zeerste, maar dan vooral wanneer het brieven of boeken betreft. Met TV's en DVD's is ze zelfs heel technisch. Ik was nog vergeten te vertellen dat ze ook in de bibliotheek werkt. Ze heeft daar een e-mailadres, maar dat weigert ze te gebruiken. Als er echt belangrijke berichten zijn, dan moet men maar de moeite nemen om haar die mondeling of in briefvorm te doen toekomen. E-mailberichten ondermijnen het contact, verspreiden virussen en zijn vooral onnodig bewerkelijk en nutteloos. Wat is er mis met een brief, waarom is die nieuwlichterij nodig? Mensen, word wakker en steun Enig. Want kijk nou eens, ik typ hier dit stukje voor mijn weblog (wat is dat nou weer, daar is het DAGBOEK toch voor uitgevonden?), terwijl ik in die tijd natuurlijk gewoon een brief had kunnen schrijven. Kan niet meer, ik moet zo gaan slapen. Weet je wat, ik print gewoon de stukjes weblog uit en bundel ze tot een boekje. SSSStt, niets zeggen......
Enig, gefeliciteerd!

Onder dezelfde sterrenhemel

Ik heb gisteren zo veel geschreven, dat ik me vandaag maar eens inhoud. Sorry, bloggie! Ik ben ook met zo'n spannend boek bezig (Onder dezelfde sterrenhemel, een verhaal over een Iraanse vrouw wier dochter ontvoerd is naar Iran, maar die ze uiteindelijk weer terugkrijgt; nee, niet Betty Mahmoudi, maar een andere) Op aanraden van mijn moeder, dus moet stichtelijk zijn ;-).

definitief afscheid - of toch niet?

Mijn man had het van het weekend weer eens gedaan: de Volkskrant gekocht. Een groot pak onhandig papier en onze papierbak zat al bijna vol! We hadden al een tijd geen krant meer gekocht, juist omdat we sinds we verhuisd zijn al enorm veel plaatselijke krantjes krijgen. Niet dat we die ooit lezen, maar ze moeten wel de papierbak in. Tegen reclameblaadjes hebben we so wie so al een megasticker op onze deur geplakt. Het is hopeloos.
Wie mij een jaar geleden had gezegd dat ik niet meer dagelijks de Volkskrant wilde ontvangen, zou ik voor gek verklaard hebben; ik was verknocht aan elke pagina en elke rubriek van die krant. Wie kan zich nou een leven voorstellen zonder dagelijkse Sigmund, Gorilla, Martin Bril, de U-pagina, de sudoku's en natuurljik de spectaculaire, menselijke berichtgeving en mooie foto's, al die pittige colomns? Ik niet in ieder geval.
Maar op een gegeven moment was het onhoudbaar; het papier slurpte ons hele huis op en we lazen door tijdgebrek met name door de week toch de krant niet altijd of hoogstens alleen de voorpagina. Met pijn in het hart: opzeggen dan maar! Het plan was eigenlijk om in het weekend wel een krant te kopen (en daar dan de hele week mee te doen) plus af en toe een tijdschrift als Elsevier. NIETS is daar van terecht gekomen! In de eerste weekendvolkskrant stond meteen een paginagroot artikel over Marco Borsato. Mijn man en ik keken elkaar aan: nee.... dat was niet wat wij gewend waren. We dachten 'laten we volgend weekend eens een andere krant uitproberen, men zegt altijd dat Trouw zo goed is'; nou, zelden zo'n zoutloze krant gezien. Al met al werkte het: binnen twee weken waren we zo goed als afgekickt! We luisterden naar de radio (die ging voorheen niet aan, want wij LAZEN), we schuimden teletekst af en bekeken de Volkskrant ONLINE. Na enig zoeken waren al de vertrouwde rubrieken weer teruggevonden. Sigmund bleek zelfs een eigen site te hebben http://www.sigmund.nl/?d=-1. Afgelopen zaterdag had ik niet eens meer zin om 'm in de ECHTE Volkskrant op te zoeken. Dat beschouw ik toch wel als het definitieve afscheid. Van de papieren versie wel te verstaan, want ik ben nog steeds verknocht aan de Volkskrant, vooral nu ze good old dominee Gremdaat iedere week aan het woord laten: http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/1868. Prachtig!

yoga gaat voor

Vandaag geen tijd voor de blog: yoga gaat voor! Ik zou na de yogales (= een potje slapen volgens mijn man) nog wat kunnen melden, maar meestal heb ik geen zin om de door yoga verkregen innerlijke rust te verstoren en zeker niet met digitale perikelen.
Morgen zal ik wat schrijven over de Volkskrant.

Nagekomen bericht:
We hebben weer in de meest onmogelijke kronkels gelegen bij yoga; we werden honden, katten, vogels, vliegen, kamelen en weet ik wat niet meer; en last but not least moesten we ook nog cobra's worden; dat deed me denken aan het stukje video dat ik dezelfde dag in de Gelderlander online had gezien over de reptielenbeurs (zo'n beurs waar Marianne Thieme beter niet voor uitgenodigd kan worden) http://www.gelderlander.nl/video/regionieuws/article4009536.ece (zie met name het voedsel)

Alice in blogland

Ik voel me net Alice in Wonderland; verwonder me over de blogmogelijkheden. Ik weet inmiddels dat een volger geen stalker is en ben zelfs zelf volger geworden van een aantal blogs. Iedereen kan zien welke blogs ik volg (tenminste als ik dat wil, want ik kan me ook anoniem als volger aanmelden; vooralsnog vind ik dat te voyeuristisch, dus ik maak mezelf gewoon bekend bij de blogbeheerders).
De reactie van mijn zoon op mijn volger was teleurstellend: zijn profiel was te mager. Ik heb hem uitgelegd dat geduld een schone zaak is en dat ik pas een week in de lucht ben. Je krijgt dan niet meteen de meest geprofileerde volgers Je moet je volgers bovendien een beetje paaien, legde ik hem uit. Soms kan het een tijdje duren voordat de volger meer van zichzelf prijsgeeft. Hier een berichtje van SPQR, dat de volger zal plezieren: http://spqr.web-log.nl/spqr/2008/11/romeinse-politi.html

Een volger!

Yes, het ongelooflijke is gebeurd! Ik heb een volger, en nog een snelle ook! Wat een volger precies inhoudt of wat-ie kan is mij nog niet duidelijk, maar ik kan m'n zoon weer onder ogen komen!

kaal

Het voelt als uit de kast komen; de bekentenis dat je een blog hebt. Een van de eerste mensen die ik vertelde dat ik een blog had, was mijn zoon. Hij vond er niets aan. Geen smiley's, geen foto's, weinig kleuren, alleen gewauwel. Hij vond het ook een beetje zielig dat ik nog geen reacties had (logisch, ik heb niet bepaald een kermis gebouwd).
Wat ik vandaag gedaan heb, is mijn profiel proberen aan te maken. Voor ik begon met het aanmaken van mijn profiel - zonder foto, op de een of andere manier ben ik altijd een beetje huiverig voor het plaatsen van mijn foto op het internet -was mijn profiel 7 keer bekeken, nadat ik mijn profiel had aangemaakt (een werkje van circa 5 minuten) was mijn profiel al 20 keer bekeken; best scary.

Obama wint

Obama heeft de Amerikaanse verkiezingen gewonnen! Ik had niet anders gedacht dan dat hij een geliefde kandidaat zou zijn: als je zijn naam omdraait, krijg je namelijk amabo. En in het Farsi betekent Obama (Oe ba ma): Hij (is) met ons: Tja, nomen est omen....

Ik blog dus ik besta

Ik blog, dus ik besta.
Tja, nu kan ik dus berichtjes de ether in sturen, maar waar moet ik het in godsnaam over hebben? Vandaag een redelijk saaie dag op kantoor, dus daar ga ik niemand mee lastig vallen (de koffie smaakte overigens wel goed). De hoeveelheid mist vandaag? Beeeh, ook saai.
O.k., dan maar over de naam van dit blog. Festina lente. Dat is natuurlijk een grapje, omdat ik tegenwoordig in Lent woon en de betekenis ervan 'haast je langzaam' is. Een collega van mij vreesde al dat mijn blog in het Latijn zou zijn. Had natuurlijk gekund. De domeinnaam festinalente.blogspot.com was al bezet, dus heb ik maar gekozen voor theeheeftzoveelcharme; dat past ook wel bij mij, weten mensen die mij goed kennen.
Ik had het blog overigens nog niet aangemaakt, of ik kon 'm al niet meer vinden. Googlen op festina lente leverde natuurlijk niet mijn blog op, maar wel leuke sites. Een van de sites verwees naar een man die de gewoonte had elk jaar kerstkaarten te sturen met de titel festina lente; slechts de bijpassende afbeeldingen verschilden elk jaar en - toegegeven - ook de tekst wel enigszins. Op een gegeven moment heeft de goede man ze gedigitaliseerd en dat neemt nu een plaatsje in onze ether in. Vrij bovenaan nog wel. Niet dat mijn blog het meer verdiende om daar te staan, maar dat komt nog wel!
Enfin, met enig zoekwerk heb ik dus mijn blog weer gevonden. De wereld is gered.
De link naar de kerstkaartenman is trouwens http://www.leidenuniv.nl/fsw/verduin/kerst/festlent.htm

digitale snelweg

Ik kan het bijna niet geloven, maar ik zit op de digitale snelweg, ik die eigenlijk niets van snelheid en auto's moet hebben. Maar goed, van verspilling al evenmin en om nou iedereen een krantje te sturen met mijn 'interessante' mededelingen, dat gaat ook weer wat ver. Ik voel me op deze manier wel een snelle meid!