Het voelt als uit de kast komen; de bekentenis dat je een blog hebt. Een van de eerste mensen die ik vertelde dat ik een blog had, was mijn zoon. Hij vond er niets aan. Geen smiley's, geen foto's, weinig kleuren, alleen gewauwel. Hij vond het ook een beetje zielig dat ik nog geen reacties had (logisch, ik heb niet bepaald een kermis gebouwd).
Wat ik vandaag gedaan heb, is mijn profiel proberen aan te maken. Voor ik begon met het aanmaken van mijn profiel - zonder foto, op de een of andere manier ben ik altijd een beetje huiverig voor het plaatsen van mijn foto op het internet -was mijn profiel 7 keer bekeken, nadat ik mijn profiel had aangemaakt (een werkje van circa 5 minuten) was mijn profiel al 20 keer bekeken; best scary.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten