Festina Lente was druk, dus had geen tijd om aan het weblog te werken. Nu, na het kappersbezoek, het pepernoten bakken, het spelen van gezelschapsspelletjes met de kinderen die een dagje thuis waren omdat de juffen een studiedag hadden, is er weer tijd voor reflectie over deze activiteiten.
Het kappersbezoek - laten we het daar eens over hebben - viel mee; het was op de een of andere manier zelfs een beetje surrealistisch (en festina lente houdt van surrealisme), want terwijl de kapster mijn haar stond te verven, stonden er een paar schilders de kapperszaak te schilderen. Het was mooi om te zien hoe kapster en schilder elkaar observeerden qua schilderkunst. De schilders werkten zonder handschoenen, de kapster met. De schilders hadden een emmer verf, de kapster een klein bakje. De kleur verf die de schilders gebruikten, behield dezelfde kleur op het te verven object, namelijk wit; de verf die op mijn hoofd gesmeerd ging worden, zag er ook wit uit, maar zou zich op mijn hoofd hopelijk transformeren tot een andere kleur. En ik, ik dacht alleen maar: 'oh, als de kapster ook nog maar een beetje op mij let, en niet alleen op de schilders'....Maar gelukkig werden mijn haren even bruin als de pepernoten die we die middag zouden gaan bakken. Dat liep weer even mooi af als alle andere verhalen in het Sinterklaasjournaal. Want de waarheid, die is net als de Zwarte Pieten maar gekleurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten