Twee keer maar liefst ben ik naar het 2024-concert van de King geweest. De King? Die is toch al dood en begraven? Nee hoor, hij is opgestaan uit de dood in de persoon van Nick Cave. Wie zijn Wild God tour heeft meegemaakt, voelt zich waarschijnlijk hetzelfde als mensen die vroeger een concert van Elvis hebben meegemaakt: het was uitzonderlijk goed, en een religieuze ervaring tegelijk.
De eerste keer was in de Ziggo Dome, een zitplaats voor de verandering. Maar hey, wel samen met mijn echtgenoot. En ook die genoot. Het was ook onze eerste keer in de Ziggo Dome. En tegelijkertijd was er een voetbalwedstrijd in de Arena (nee, niet die). Een gedenkwaardige avond, eigenlijk al genoeg. Moest ik dan nog een keer? Ja, want ik had al kaartjes en we hadden staplaatsen en staplaatsen bij Nick Cave, vooral dicht bij het podium voegen toch echt iets toe - bijvoorbeeld een aanraking met de King.
Die had ik al een keer eerder gehad (zie hier), en ook deze keer heb ik Hem kunnen aanraken, een veeg over zijn kletsnatte blouse. En ik heb hem ook chocolade gegeven; daar schreef hij later over in zijn Red Hand Files (zie hier, eerste alinea, echt wow om daar in te staan). Het moment van het aanbieden van de chocolade is trouwens opgenomen en zie je hieronder:
Maar het meest bijzondere was misschien wel de liftster die we (mijn Cavevriendin en ik) meenamen; ze had onze dochter kunnen zijn, maar kwam uit Tsjechië en had al een moeder (die overigens óók het concert bezocht had, in Praag). Mooi zoals ze genoot en ook dingen van ons leerde, bijvoorbeeld om vroeg te arriveren om een plekje vooraan te bemachtigen - dat was nog nooit in haar opgekomen. Wij op onze beurt leerden weer van haar airdroppen onderweg. Het gaf ons het tevreden gevoel dat Cave nog héél lang heel veel fans zal blijven houden.
Net als de King uit Tupelo.
(inmiddels heb ik ook de expositie van z'n duivelse keramiekbeeldjes in museum Voorlinden bezocht, maar daarover een andere keer)
