Keramieken Cave

Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel weten, is Nick Cave een behoorlijk veelzijdig artiest: zanger en muzikant, maker van prachtige lyrics, romancier, acteur, you name it, he did it. Maar dat hij ook nog eens een expositie van keramieken beeldjes van zijn hand zou krijgen, daar had ik nooit op gerekend. Hij zelf misschien wel, aangezien hij opgeleid is aan de kunstacademie - die hij overigens na 2 jaar alweer verlaten heeft om te gaan toeren met zijn toenmalige band The Boys Next Door.

Maar enkele jaren geleden openbaarde die duivelse pandemie zich en kon hij niet toeren, dus had hij tijd om zijn oude hobby (of liever gezegd: professie) weer op te pakken. 

Museum Voorlinden zag en kocht zijn werk en bood hem een solotentoonstelling plus boek bij het werk aan. De directrice, Suzanne Swarts, zei dat hij daar als een kind zo blij mee was. En dus werkte hij braaf mee aan een PR-campagne en kwam hij zelfs bij Jinek over zijn werk praten:

Dat was op de donderdag voor de zaterdag waarop zijn tentoonstelling geopend zou worden en hij zijn boek zou gaan signeren. Of ik daar bij was? Natuurlijk! En het was een van de gelukkigste dagen van mijn leven: een ontmoeting met mijn held! Maar het was ook een verdrietige dag, want Karen, mijn Cave-vriendin, kon er niet bij zijn (en zij was het nota bene die mij op de signeermogelijkheid had gewezen). Dat voelde wel heel erg dubbel. En het ergste was: de regels rondom het signeren waren heel streng: alléén 1 exemplaar van alléén het boek The devil: a life en geen enkel ander boek mocht er gesigneerd worden en dus ook geen exemplaar van iemand anders. Je mocht niet eens tas meenemen om het boek in te verstoppen (dat had ik natuurlijk geprobeerd, maar ze waren onverbiddelijk bij het museum); een cadeautje meenemen mocht dan weer wel en gelukkig had ik een reep Tony Chocoloney voor hem bij me. Op advies van Karen; zij is de meest strategisch denker van ons twee.

Vroeg uit de veren dus afgelopen zaterdag om op tijd bij het museum te zijn. Daar aangekomen meteen een extra exemplaar van het boek/ de tentoonstellingscatalogus voor Karen gekocht - helaas mocht ik dat dus niet laten signeren - en in de rij gaan staan. De rij was niet heel lang, omdat we allemaal een tijdslot hadden gekregen en ons op het hart gedrukt was geen minuut eerder te komen. En ik stond nog niet in de rij, of ik werd al geïnterviewd. 'Hoe vind je het om straks Nick Cave te ontmoeten?' 'Geweldig natuurlijk!' 'En hoe vond je de tentoonstelling?' 'Die ga ik straks pas bekijken.' 

En hup, de rij weer in. Om het hoekje lag een hele stapel vol met de duivelsboeken en een stapel post-its. Per persoon mocht je 1 boek pakken en daar een post-it met je naam op plakken. En daarna doorschuifelen, een beetje praten met de mensen in de rij; iedereen was opgewonden. 'Zal ik straks een foto van je maken als hij je boek signeert?', vroeg een vrouw achter me. 'Ja graag!'. Selfies mochten we niet maken, dat was ons al verteld. Alles om de superster niet te ontrieven. Niemand drong ook voor, iedereen wachtte netjes op zijn of haar beurt. En dan kwam uiteindelijk je beloning: het signeren van je duivelsboek door de maestro himself. Plus een minuutje privé-tijd met hem. 

Zelf begon ik mijn private minute met het aanbieden van de reep Tony Chcoloney. 'Ah, Belgian Chocolate', zei hij, 'die ga ik straks lekker opeten'. Ik zei 'sorry, dat is geen Belgische Chocolade, dit is Tony Chocoloney, dat is slaafvrije chocolade. 'Ah, die mogen slaven dus niet eten'. 'Jazeker wel, maar er is geen dwangarbeid aan te pas gekomen bij het vervaardigen van deze chocolade, en bovendien is er een eerlijke prijs voor betaald. De chocolade die ik je gegeven had en waar je op de Red Hand Files over geschreven hebt, dank daarvoor, ik voelde me vereerd, was van hetzelfde merk, dat was ook geen Belgische chocolade'. Zo, dat was eruit, nu wist hij dat ik die attente fan was die hem chocolade gegeven had tijdens het concert in Antwerpen. Tijdens het concert gooide hij de chocolade nog naar de gitarist, dus sowieso had hij zitten fabuleren in zijn Files. Maar goed, dat is artistieke vrijheid en die gun ik hem, hij is een artiest.

'En na afloop, ga je dan een duik nemen in de vijver achter ons?' (ik wist dat hij net als ik winterzwemmer is en tijdens het signeren had hij een prachtig uitzicht op een vijver in de tuin van het museum). 'Haha, dat wil ik de mensen hier niet aandoen'. 'Volgens mij zouden ze dat hilarisch vinden.' 'Ik ga het er maar niet op wagen'. Inmiddels was hij klaar met het signeren van het boek en stak hij zijn hand uit ten teken van het beëindigen van het gesprek. Ik trilde nog na, maar het was eigenlijk een heel relaxed gesprek, alsof ik hem al jaren kende.

Ondertussen was mijn tante, die helaas ook geen kaartje had kunnen bemachtigen, in het museum gearriveerd om samen de expositie(s, er waren er meer) te bekijken. 

Wat een dag!

Dit kon niet meer overtroffen worden. Of toch wel? Ja hoor, er was nog een heel klein kersje op de taart: maandag werd Suzanne Swarts (een minstens even grote bakvis als ikzelf) over de expositie geïnterviewd bij Tijd voor MAX. Ter illustratie waren er ook nog beelden te zien van de interviewtjes met het publiek dat aanwezig was bij de signeersessie en daar dook ik ineens op. Ook dat nog: 2 seconds of fame! 

Straks maar weer gewoon aan het werk, want dit soort highs moet je niet te vaak hebben....

Zie ook hier voor de opname van Tijd voor MAX