Omikronvariant

Soms zit je tijdens een pandemie gewoon te slapen. Dan denk je dat na de deltavariant logischerwijs de epsilonvariant komt. Maar dan blijkt opeens dat we inmiddels al veel verder in het coronavariantenalfabet zijn. Niets van gemerkt! 

In eerste instantie dacht ik dat ik na al die tijd - het is immers al vrij lange tijd geleden dat ik voor de klas stond - de volgorde van het Griekse alfabet enigszins vergeten was, maar na een korte rondgang op Twitter kwam ik erachter dat er al meer varianten van het virus rondgegaan zijn waar we hier gelukkig niets van gemerkt hebben. De laatste variant vóór deze was de mu.

Maar dan hadden we nu de nuvariant moeten hebben! Nee hoor, de nu hebben ze overgeslagen. Waarom? Omdat die in het Engels te veel als 'new' klinkt. En dan zou men het de hele tijd over de 'new variant' hebben gehad, in plaats van de nuvariant. Een beetje raar, maar okay. Wat is er op de xi aan te merken? Ja, stom natuurlijk, je kunt een virusvariant niet naar de Chinese president noemen. Dat zou wel eens helemaal verkeerd kunnen vallen.

De omikronvariant dus.

Ik ben benieuwd wat dit betekent voor het onderwijs in het Griekse alfabet. En of we het voortaan bijvoorbeeld over Eres in plaats van Xerxes gaan hebben. Of over de schrijver Eofo in plaats van Xeonfon. De tijd zal het leren.

Verstoorde yoga

Niet dat er regelmatig berichten zijn over corona-uitbraken bij yogascholen, maar toch moet er sinds een paar weken ook bij onze yogales op QR-codes gecontroleerd worden. We beginnen daardoor standaard 5 minuten later, want het heeft nogal wat voeten in de aarde, dat scannen van die codes. Niet iedereen heeft dit felbegeerde doolhofje namelijk op de telefoon en de smartphone van de yogajuf is niet in staat de papieren codes te lezen. 

'Nou ja, vooruit maar', klinkt het dan ook meestal na zo'n mislukte poging, 'zo'n vaart zal het niet lopen met die controles. Maar probeer de volgende keer toch maar een code op je telefoon te hebben, want áls ik een boete krijg, dan moet ik twee jaar voor niets werken'. En dat willen we haar natuurlijk niet aandoen; bij de yoga zijn we namelijk altijd lief voor elkaar. 

Van stilte tijdens de les is sindsdien echter geen sprake meer; om het kwartier gaat er wel een telefoon af. De vliegtuigmodus op je telefoon vinden is toch altijd nog moeilijker dan in de hondhouding staan. 

Besmettingen zijn er evenwel nog niet gemeld. Dat hebben we toch maar mooi voor elkaar gekregen. De ruis (nou ja ruis) nemen we voor lief.

De lange weg naar Cullaville

Het gebeurt niet elke dag dat je neef een boek schrijft, dus natuurlijk ging ik naar zijn boekpresentatie. Gelukkig was hij er zelf ook, want hij vliegt nogal eens ergens heen to put it mildly. En laat dat reizen nou eens net het onderwerp van zijn boek zijn. Op de eerste plaats het reizen zelf (wat brengt dat je, en is dat niet enorm risicovol, naar al die gevaarlijke landen waar zijn voorkeur naar uit lijkt te gaan?), maar ook en vooral de avonturen die hij tijdens dat reizen beleefd heeft. 16 hoofdstukken vol met de meest romantische en bizarre verhalen uit de meest exotische landen, allemaal zelf beleefd. 

Hoe dat reisvirus in hem gevaren is? Zelf zegt hij altijd dat dat hem bijna letterlijk met de paplepel ingegoten is. Vanaf zijn geboorte werd hij namelijk al door zijn ouders (ook al van die reislustigen) overal mee naar toe gesleept. Vaak werden zijn zus en hij wat langer van school gehouden en moesten ze als tegenprestatie een dagboek bijhouden van wat ze gezien en beleefd hadden. Kleine Boris wist daar toen al veel van te maken en thuis streepte hij alle landen af waar hij geweest was. Eigenlijk niets veranderd dus. 

In de tussentijd heeft hij wel een keurig burgermansbestaan geleid: gestudeerd (politicologie) en daarvoor na een ICT-opleiding vier jaar op kantoor gewerkt. Maar dat was echt de max. Slaafs van negen tot vijf op kantoor zitten terwijl je ook de wereld rond kunt reizen? Voor een romantische avonturier is dat toch echt te beklemmend. Dus maakte hij van zijn studentenbijbaan bij de KLM zijn beroep. 

Minder verdienen, maar wel veel meer beleven. Een uitstekende levensfilosofie lijkt me. Die had van mij kunnen zijn, ware het niet dat zijn leven mij wellicht toch iets té extreem zou zijn. Altijd op weg, is het niet met de KLM, dan wel in vliegtuig, trein, woestijn, oerwoud of boot om zijn uiteindelijk ultieme levensdoel te halen: het zien van alle, maar dan ook letterlijk alle landen van de wereld. Enkele jaren geleden heeft hij dat doel ook bereikt, als een van de weinige aardbolbewoners. Nou, dan is je leven wel klaar, zou je denken. Maar dan ken je Boris nog niet. Want tja, Afghanistan bijvoorbeeld, daar was hij weliswaar als kind al geweest, maar als volwassene was hij daar nog nooit naar toe teruggekeerd, terwijl het toch zo'n ontzettend mooi en boeiend land is met weliswaar door oorlog getekende, maar van huis uit uitermate gastvrije bevolking. 

Het was een van de redenen waarom hij een tijdje lang niet naar de Verenigde Staten van Amerika kon reizen. Te veel visa van moslimlanden in z'n paspoort. Heel verdacht natuurlijk. En vooral dat visum van Iran, een van de aartsvijanden van de VS. Wat heb je daar nou te zoeken als westerling? Eh, natuurschoon en prachtige oude steden misschien? 

Een van de hoofdstukken in het boek gaat trouwens over dat mooie, maar ook onvoorspelbare Perzië. Ik had de eer dat als een van de eersten te mogen lezen. Mijn man, die afkomstig is uit Iran, uiteraard ook. Of het goed genoeg was om naar een uitgever te sturen? Nou, me dunkt! Het avontuur was adembenemend spannend en exotisch tegelijk. 

En nu ik de rest van de hoofdstukken gelezen verslonden heb, ben ik alleen maar enthousiaster geworden. Want het zijn niet alleen de bijzondere avonturen, maar het is ook zijn schrijftalent (mag je dat van je eigen familie zeggen?) dat het boek tot een genot om te lezen maakt. Je wordt het boek echt ingezogen, je loopt daar op die markt, je klimt in gedachten samen met Boris die berg in Tibet op, je speelt dat potje voetbal met die inheemse bevolking in Afrika mee, je wordt verliefd op die dame, je vervloekt die douanebeambte omdat hij weer een slaatje uit die reiziger wil slaan, 

Kortom, ik geloof graag dat de uitgever na een half uurtje lezen al wist dat hij dit boek uit wilde geven. Ik kan nu eigenlijk al niet wachten tot het tweede deel met 16 nieuwe pareltjes uitkomt. Maar moet hem dat eigenlijk wel aangedaan worden? Want dat zou wel weer van zijn reistijd af gaan....

Mocht je nieuwsgierig geworden zijn, neem dan even een sneak preview op de site van zijn boek. Daar zijn ook enkele pagina's te lezen. Kun je gelijk even escapen uit deze (lichte) lockdown.

Groot Dictee in de UB

De faculteit Letteren had gevraagd of het Groot Dictee der Nederlandse Taal misschien vanuit onze UB uitgezonden kon worden. Natuurlijk stemde onze directie daar mee in, want het is wel eervol als je bibliotheek op de radio komt. En tegenwoordig kun je de radio-opnames gewoon live meekijken, zodat het eigenlijk een soort van tv wordt waar je op verschijnt. En schamen hoeven we ons allerminst voor onze leeszaal: die is prachtig!

de deelnemers zitten klaar voor het dictee in de UB

Zoals elk jaar zouden er prominente gasten deelnemen. Dit jaar lag de nadruk begrijpelijkerwijs op de Nijmeegse beroemdheden, dus Hubert Bruls, Pieter Derks, Thomas Verbogt, Lisa Westerveld en Tim Hogenbosch schoven netjes aan bij de andere prominenten. Gelukkig voor ons wist onze Nijmeegse cabaretier uiteindelijk het best te scoren van de bekende Nederlanders: I love you, Pieter! Je hebt onze eer hooggehouden! En ook bij de niet-prominente Nederlanders was de winnares een Nijmeegse: de 20-jarige studente Nederlands Suzanne Voets. Zij had maar 3 fout (en Pieter 5, die was haar dus bijna voorbij)!

Of ik zelf nog meegedaan heb? Natuurlijk! Maar uiteraard was ik niet goed genoeg om bij het taalstaattopteam te horen (want dat is wel een héél select gezelschap), dus heb ik met een aantal collega's het dictee in een aangrenzend zaaltje gemaakt. Wat ook fun was en later schoven er tot onze grote verbazing ook nog twee dames aan die niet doorhadden dat niet iedereen zo maar de leeszaal in kon banjeren; zij waren door de organisatie naar ons select gezelschapje gedirigeerd. 

Of wij goed waren? Nou nee, maar ook niet echt slecht. Michaela, een vrijwilligster van het Katholiek Documentatie Centrum dat bij ons ingehuisd is, was bij ons de winnaar met 13 fouten en zelf was ik tweede met 14 fout.

Geen PR, maar volgend jaar herkansing. Eens kijken of de grand prix volgend jaar wél met een hoofdletter mag!

tekst van het dictee