Als de overheid iets van je vraagt, doe je dat natuurlijk. Dus als de overheid proefkonijnen vraagt voor een proefuitje, dan zorg je dat je een kaartje bemachtigt en dan GA je. Ook als je je van tevoren moet testen en de teststraat niet zoals van tevoren beloofd in je eigen stad, maar Vitessestad blijkt te zijn. En je de optredende band niet eens kent. Dat zijn kleine, overkomelijke problemen.
Want je krijgt er wat voor terug. Een geheel verzorgd optreden. In coronatijd.
En wat was het heerlijk om weer eens een concertje te bezoeken! De opwinding vooraf: jurkje kiezen, opmaken (vooral stippenlift lippenstift natuurlijk), controleren of je je kaartje, testuitslag, legitimatiebewijs en mondkapje bij je hebt, op de fiets en in de rij bij Doornroosje. Je bureaucratie aan toegangsbewijzen laten zien ('heb je je contactgegevens op de site ingevuld, zodat de GGD die bij een eventueel bron- en contactonderzoek beschikbaar heeft?), je naar je plaats laten leiden en neerzijgen.
Hè hè, maar het vertrouwde sfeertje was er. Muziek, drank, iedereen had er zin in. Trouwens, drank? Hoe komen die mensen daaraan? Ah, via de QR-code op het bordje op je tafeltje. De bestelling wordt netjes bij je gebracht. In een emmer met ijs. En niet zo maar een emmer, nee, een emmer met levensgroot 'corona' erop gedrukt. Iedereen z'n eigen emmer. Het leek wel een nachtclub.
En dan komt de artiest op. In een schitterend bont pak. Z'n keybordje stond er al en ook de lichtshow/ animatie was al begonnen. Vrolijk begroette hij ons; 'Welkom mensen, zijn jullie klaar om getest te worden?' Ja hoor, wij waren en klaar voor en ook hij had er overduidelijk zin in. Alleen, hij was wel een beetje jaloers op ons. Want wij waren aan het uitgaan en hij moest werken; hij had eigenlijk ook wel zin om gewoon uit te gaan. Maar hij vermaakte ons prima en was er een meester in om ons steeds op speelse wijze op de absurde situatie waarin we ons bevonden te wijzen. 'Hé wat gaaf, jullie drinken zelfs speciaalbier uit een glas!' Zelf had hij een paar blikjes volksbier op het podium staan, waar hij er op het laatst een van weggaf aan het publiek toen hij doorhad dat wij geen drank meer mochten bestellen, want ja, het was na achten.
Of wij ons nog moesten haasten om voor de avondklok binnen te zijn? Nee, we woonden allemaal dichtbij. Nou jammer dan, want hij moest het toch bij zijn vijf kwartier houden. Als toegift had hij een cover van het nummer Een eigen huis in petto. Het dak ging er bijna af; hij had moeite ons in bedwang te houden. 'Jullie mogen niet meezingen hoor, jongens!' We voelden ons wel een beetje gehandicapten op een rolstoel zonder wielen met al die beperkingen, maar we hadden tóch een ouderwets geweldige avond gehad.
En ik heb er een nieuwe favoriete band bij. Want z'n muziek zal me altijd blijven herinneren aan deze bijzondere soirée. Met de ex-goth Stippenlift, die er tegenwoordig een beetje uitziet als een personage uit Trainspotting. Die zwaarmoedig kan zijn, maar vooral ook humor heeft. Ook in z'n muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten