Nu ik Netflix de rug heb toegekeerd, ben ik aan die andere coronaverslaving begonnen: de podcast. Het belangrijkste voordeel is dat je er geen scherm voor nodig hebt, Ja, wel even om 'm aan te zetten, maar dat is het dan wel. Voor de rest is het gewoon luisteren en dat is toch een stuk minder vermoeiend voor je ogen dan weer voor een scherm gaan zitten. Je kunt er zelfs bij wandelen of fietsen en laat dat nou net de bedoeling zijn: je moet er mee naar buiten en er bij bewégen.
Nu luisterde ik altijd al graag radio, en ook uitgestelde radio, die ook podcast wordt genoemd, maar het in mijn ogen eigenlijk niet is: het is radio, maar dan niet live beluisterd. Echte podcasts hebben een zweem van amateurisme om zich heen, want je hoeft niet per se bij een radiostation aangesloten te zijn als je er een wilt maken; in principe kan iedereen een podcast opnemen.
Vaak bestaan ze uit gesprekken tussen twee of drie mensen, die meestal ook vrienden zijn. Het lijkt in die podcasts net of je een beetje zit mee te luisteren met gesprekken die die vrienden met elkaar in de kroeg hebben. Dat is tenminste een van de soorten. Je hebt ook hoorspelen en interviews, maar dat is niet het soort podcasts waar ik het nu over wil hebben.
Waar ik het over wil hebben zijn de boezemvriendenpodcasts, zoals Teun & Gijs vertellen alles, de Zelfspodcast en Voor de show in Toomler. Het zijn podcasts die in coronatijd begonnen zijn. Uit verveling of om er geld mee te verdienen, dat is voor iedere podcastmaker weer anders. Sander Schemmelpenninck geeft gewoon toe dat hij er geld mee wil verdienen en doet dat ook fors: ongeveer een ton per jaar. Teun en Gijs zouden dat ook wel willen, maar voelen zich toch de mindere broertjes van Sander; hij is jong en succesvol, zij zijn meer wereldverbeteraars en wat ouder en bezadigder. Ze hebben ook wat minder lef, maar zijn ongelooflijk veel liever.
Ze hebben elkaar leren kennen op het Barlaeusgymnasium en hebben alle twee een beroemde ouder. Teun is de zoon van cineast Johan van der Keuken en Gijs de zoon van presentratrice Hanneke Groenteman. Deze laatste is vaste gast bij de wekelijkse podcast van Teun en Gijs en je merkt dat ze alle drie dol op elkaar zijn, hoewel ze soms ook wel nukkig tegen elkaar kunnen zijn; dat laatste duurt evenwel nooit lang.
De podcastafleveringen lopen volgens een vast stramien: eerst mogen zowel Teun als Gijs vertellen wat ze die week hebben meegemaakt. Dat levert altijd meteen een hoop gesprekstof en bespiegelingen op. De ene keer gaat het over ziek zijn, de andere keer over een interview bij OP1 en de beroemdheden die daar ontmoet worden, weer een andere keer over de winterdepressie (waar ze beiden last van hebben), en dan weer over de afslankpogingen van Gijs. Teun vindt dat Gijs daarbij de hulp van een diëtiste moet zoeken, maar Gijs wijst dat af; hij wil het op eigen kracht proberen. En natuurlijk komen er ook veel boeken en films langs die besproken worden. Want het mag allemaal best een beetje elitair zijn, vinden ze; ze behoren immers tot de grachtengordelelite.
Als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog een instagramaccount met foto's die het plaatje compleet maken, onder andere van de recepten van Teun die Gijs probeert te maken en waartoe de luisteraars ook toe uitgenodigd worden. Een vondst zijn de tegeltjes die van gedenkwaardige uitspraken van zowel Gijs als Teun gemaakt worden en waarover enige competitie bestaat. Wie scoort de meeste tegeltjes en krijgt daar vervolgens de meeste likes op? Guusje, de producer at large, van wie niemand echt zeker weet of ze wel bestaat, ontwerpt deze tegeltjes.
Sinds kort kun je ook een abonnement nemen op een betaalde extra variant op de podcast: Teun en Gijs vertellen meer. Daar wilde ik eigenlijk geen lid van worden, want linkse mensen die zakken vullen, daar houd ik eigenlijk niet van, maar in een gekke bui werd ik het tóch. Heel veel anders is er namelijk niet te beleven momenteel en ergens gun ik het ze ook wel. Het zijn zulke lieve jongens, die mannen, en ze moeten ook allebei een gezin onderhouden. Het bespaarde me ook meteen een abonnement op de LINDA, die ze in hun eerste aflevering gerecenseerd hebben. Ze kraakten het blad zo heerlijk en gedegen af, dat ik waarschijnlijk nog wel een tijdje lid blijf.
Maar dan moeten ze wel links-elitaire content blijven leveren, en niet in Sanders veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten