´Hé, hoe was Woodstock eigenlijk?'
'Dat was toen wij nog in de wieg lagen, heren. Hoe lang denken jullie dat dat geleden is?'
'Nou, eh, 25 jaar geleden of zo?'
'Oké, aangenaam kennis met jullie te maken en succes met je opleiding verder; we hopen dat ze ook iets aan rekenen doen daar.'
Nee, we waren bepaald niet de jongsten op het festival Down The Rabbit Hole ('superleuk dat jullie hier ook komen!', voegden een paar schattige achttienjarige meisjes ons de laatste dag toe toen we ze onze laatste muntjes gaven), maar zeker ook niet de oudsten en soms konden we zelfs een beetje moederen over jongeren die iets meer gebruikt hadden dan goed voor ze was en bijvoorbeeld als een hond over de grond kropen bij het concert van Iggy Pop waardoor ze bijna verdrukt werden door de massa. Als dank kregen we natte kusjes op de mond en knuffels, iets wat ze zich later vast niet meer willen herinneren.....
Maar mensen, wat een sfeer daar op het festivalterrein, heerlijk op het terrein van recreatieplas De Groene Heuvels. Iedereen kon lekker genieten van de fantastische optredens en tussen de optredens door heerlijk zwemmen, schommelen, hoelahoepen, een vlot bouwen, timmeren, zich laten ingraven, weedburgers en pizza's eten, op het gras of strand liggen, of gewoon rond z'n tentje of camper hangen.
Ja, zo moet Woodstock ook ongeveer geweest zijn.
Maar hier en nu was het natuurlijk veel georganiseerder; het terrein was bijvoorbeeld zo groen mogelijk gemaakt en versierd met prachtige psychedelische visuals. Lowlands zoals het vroeger was, laat de recensent ons weten.
Hoogtepunten waren wat mij betreft de optredens van Patti Smith en natuurlijk Iggy Pop, de op z'n 68ste nog stoere en sexy hoofdheld van het festival. We hadden ons best gedaan om vooraan te komen en dat is ons aardig gelukt. Twee keer tweede rij; de eerste rij werd steevast ingenomen door 'hekmannen', mannen die zo'n beetje als blokken beton aan het hek vastgeketend waren en van geen wijken wisten, zelfs niet voor de jonge klein-formaat-meisjes waar wij ons over ontfermd hadden. Bij de konijnen af!
Ook The War on Drugs op de laatste dag was goed, maar o zo arrogant, ik denk niet eens dat ze gemerkt hebben dat ze voor een publiek stonden. Dan kunnen ze nog zo'n mooie plaat gemaakt hebben, geef mij dan maar liever de mannen van Che Sudaka. Wat een enthousiasme, ze kregen echt de hele tent aan het springen en dansen. 'Hey there, I don't see everybody jumping, put down your cellphone and dance!' Ze hadden ook hun best gedaan om Nederlands te leren: 'Geen mens is illegaal!' werd ons verzocht mee te scanderen (de bandleden zijn zelf ooit als illegaal naar Barcelona gekomen). Bovendien draaiden ze hun hand er niet voor om om lekker te crowdsurfen en namen ze na afloop als enige van de bands die ik gezien heb, ook nog de tijd om te babbelen met het publiek, met ze op de foto te gaan en ons, oudere festivaldames, welgemeende kusjes te geven.
Geweldig toch?
Zoals het hele festival geweldig was. Eat your heart out, Woodstockers!
Bekijk hier het optreden van Che Sudaka (ja, wij komen ook prominent in beeld)
Het geheim van Down the Rabbit Hole ontrafeld
3 voor 12 verslagen en video´s
