Een mooi Frans sprookje

Met een tante als Katharina verveel je je nooit: altijd wilde ideeën. Zoals nu ook weer het voorstel om samen een vakantiebezoek aan haar vriend Kees Wieringa en zijn vrouw Moos d'Herripon, het talentvolle echtpaar dat een kunstcentrum aan het opzetten is in Frankrijk, te brengen. 

Ze zijn het nog volop aan het verbouwen daar, maar het is al bewoonbaar en er zijn al prachtige, ruime en stijlvolle kamers met gouden randjes voor (de) gasten ingericht. Je ziet nu al hoe luxe het straks gaat worden, ook al zijn de concertzaal, dansstudio en expositieruimte nog niet klaar. Wat uiteindelijk expositieruime moet worden is nu bijvoorbeeld nog wijnkelder (wat ook niet te versmaden is natuurlijk en voor een deel zal het zeker deze functie blijven behouden gelukkig...). Maar je kunt je er al een voorstelling van maken hoe mooi die ruimte straks gaat worden, met al die nissen en doorkijkjes.

En niet alleen het landhuis/ kasteeltje is prachtig, ook de heerlijk groenglooiende omgeving; enfin, wie kent de wijnrijke Bourgogne niet? Gelukkig was het mooi weer, dus we hebben lekker buiten kunnen eten (en champagne drinken) en door het bos achter het huis kunnen wandelen. Een deel hiervan zal straks als camping gaan fungeren; fijn voor de wat minder rijke kunstenaars!

Het gebouw zelf dateert uit de 19e eeuw (1837 om precies te zijn) en is gelegen tegenover de kerk. Dat laatste maakt het uitzicht ook aan de voorkant zeer pittoresk en maakt wekkers overbodig. Want zeg nou zelf, hoe fijn en landelijk is het niet om gewekt te worden door het luiden van de klokken van de eeuwenoude dorpskerk? Je waant je gelijk in een lang vervlogen tijd.

Kortom, het was een sprookjesweek.

Maar ook 'hard werken': 's ochtends yoga in de dansstudio-in-opbouw onder de professionele leiding van Moos, daarna ontbijt met onder andere verse croissants en jus d'orange geserveerd door Kees, vervolgens een stukje fietsen door de schitterende omgeving en een kopje koffie drinken op een van de terrasjes aan de rivier de Yonne, terugkeren voor een heerlijke lunch in de tuin met soep van verse groenten en kruiden uit de moestuin, stokbrood en kaasjes, 's middags wat lezen en door het dorp kuieren, een kasteel bezoeken of eventueel wat pastis drinken, om een uur of vijf gaan zwemmen in de rivier en daarna een uitgebreid diner met (alweer) verse groenten uit de tuin, de nodige flessen wijn en interessante gesprekken met de rest van de gasten, die (nu) voor een groot deel (nog) bestond uit klussende vrienden en familie. 

Soms was er ook nog een excursie, zoals naar de lichtshow op (ja óp) de kathedraal van Sens en af en toe een privépianoconcert van Kees of uitstekende compilatie Franse chansons. 

Bestaat volmaaktheid? Wat mij betreft de afgelopen week in Villeblevin wel. It's a villa I believe in en ik zal zeker op korte termijn naar deze oase terugkeren.

Verder gun ik iedereen een tante Katharina.

Bloedzuigertherapie

 Als je vader je iets aanraadt, moet je daar naar luisteren, vind ik. Dus toog ik een tijdje geleden naar de praktijk van Susanna om bloedzuigertherapie voor mijn heupartrose te te ondergaan; een vriend van hem had er namelijk een heupoperatie door voorkomen.

Een beetje zenuwachtig was ik wel voor deze ongewone behandeling, maar de 'vampiersessie' viel me alleszins mee. Er werden vier bloedzuigers in de buurt van mijn lies gezet en ondanks dat ik, zoals iedereen in insectenland weet, heerlijk bloed heb en de beestjes mij meteen gretig begonnen leeg te zuigen, deed het geen pijn en na een half uur hadden de bloedzuigers hun buikjes vol en werden ze van mijn huid gehaald. Verband eromheen tegen de nabloedingen en klaar was kees, of waren de kezen - je mocht de bloedzuigers een naam geven.

Lekker de trein terug, boekje erbij, af en toe even voelen of het verband nog goed zat. Dat ging op zich goed, hoewel ik wel voelde dat ik niet heel lang extra in de trein zou moeten zitten, want het verband raakte rap voller en ik moest ook nog naar de drogist of supermarkt om extra verband en leukoplast te kopen, zo was mij (na afloop, liever had ik dat eerder geweten) verteld. En zo was ik net op tijd thuis om het verband te wisselen voordat ik druipend van het bloed de supermarkt had verlaten.

Dus verband eraf en nieuw verband erop. Niet dat dat zo makkelijk ging, want de wondjes die ik verwacht had, bleken best grote wonden te zijn, eerder een soort schotwonden dan de insectenbeten die ik gewend was; het bloed (voor het grootste deel eigenlijk lymfevocht, zo had Susanna mij verzekerd) spoot er ook eerder uit dan dat het druppelde. Met als resultaat dat ik om de twee uur (ja mensen, ook 's nachts) het verband moest wisselen. Maar in de loop van de volgende dag hield het bloeden op en kon ik mijn gewone gang weer oppakken. Helaas bleef de wonderbaarlijke genezing uit, maar soms heb je een aantal meer van deze sessies nodig wil het succesvol blijken, vandaar dat ik op aanraden van Susanna meteen twee afspraken had gemaakt. 

De volgende afspraak zal tegelijk met een andere dame zijn; zij heeft last van tandvleesproblemen. Ik durf me er geen voorstelling van te maken waar de bloedzuigers in haar geval geplaatst gaan worden, maar ik heb al zo een idee.

Ik geloof dat daar voor mij de grens zou liggen, hoezeer mijn vader het mij ook aan zou raden.