Van de week was ik in de abdij van Nieuwkuijk (of all places) voor de voorstelling Goden & (pantoffel-)helden, een concert met godenvertellingen, waar een bevriende classicus de verteller was. Een goddelijk concert. Helaas eenmalig, maar wat mij betreft kunnen ze er zó mee op tournee gaan!
Het leuke was ook nog eens dat ik bij de koffie vooraf en de borrel erna in het keldercafé van de abdij nog was oud-classici tegenkwam. Oud-classici omdat zij tijdens de studie een jaar of vier, vijf boven ons zaten. Mensen waar wij destijds enorm tegenop keken natuurlijk. Eén van hen was zelfs mijn mentor geweest en herkende mij dan ook meteen. Ik hem niet, maar dat zegt meer over mij dan over hem. Verzachtende omstandigheid was dat hij nu een bril droeg en toen niet. Ik ook tussen haakjes, maar ik schijn niet te veranderen. En ik had alcohol op en hij niet...
Hij ontfermde zich nog steeds over mij en zorgde dat ik een lift terugkreeg naar Nijmegen met een van de ouderejaars die ook aanwezig was en waar hij nog steeds mee omging. Some things never change.
Frappant was verder dat zij net als wij elk tweede weekend van september een weekendje weggaan met met de oud-studiegenoten. En ik maar denken dat we origineel waren.Wat een pantoffelhelden zijn we toch, dat we hen blijken na te apen! Nu nog jaarlijks mee gaan doen aan de Ken-je- Klassiekenpubquiz in Leiden en we blijken exacte kopieën van hen te zijn geworden.
Wie had dat ooit kunnen denken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten