Obgrigada Lisboa!

Soms heb je het geluk dat je dochter een half jaar gaat studeren op een prachtlocatie en dat ze het prima (leuk zelfs) vindt dat je haar komt opzoeken. De reis naar Lissabon was snel geboekt! En naast het geluk van de charme van de vriendelijke stad aan de Taag hadden we ook nog eens prachtig weer: een dikke 22 graden en een staalblauwe hemel. Wat wil een mens nog meer in februari?

Gezellig terrasjes pakken, genieten van het heerlijke eten en de mooie straatjes en gebouwen, swingende openluchtoptredens en zonsondergangen aan het water. Het leek wel zomer! Zelfs voor Portugese begrippen viel die vroeg; normaal tikken ze dit soort temperaturen pas in april aan.

Naast de stad, de zon en de rivier vond ik ook de Portugese mens een heel aangenaam soort: hartelijk, behulpzaam en open. Echt harde werkers zijn het echter niet volgens mijn dochter: alles wat ze van het werk af kan houden, houdt ze ook van het werk. En de colleges dan? Die beginnen sowieso altijd een kwartier te laat en ook de eindtijd die er voor staat wordt vaak niet gehaald. Stress lijken ze niet te kennen, lage lonen wel. Dat leidt onder andere tot extreem lage Uberprijzen: als je het ritje met z'n tweeën of drieën deelt is het nog goedkoper dan een bus- of metrokaartje. En je krijgt er ook nog eens gratis een leuk gesprek bij geserveerd! De Portugezen die wij hebben ontmoet spraken allemaal behoorlijk goed Engels, veel beter dan bijvoorbeeld de Spanjaarden of Fransen. Ze hebben dan ook bijna allemaal een tijdje in het buitenland gewerkt. Lage lonen hè, dan moet je wel...

Ter voorbereiding op onze reis hadden we een aflevering van In Europa gezien waarin de volksaard van deze mensen goed in beeld wordt gebracht: het zijn vrolijk tsjirpende krekels en ze kennen geen zorgen voor morgen.Grappig detail in die docu vond ik dat een hoge ambtenaar enkele jaren geleden een mooi spel speelde met die volksaard door de belastingmoraal van de Portugezen op te krikken middels een loterij: elke week werd een Audi verloot onder de mensen die hun BTW-bonnen instuurden. Dat werkte als een tierelier! Mensen verzamelden massaal hun bonnetjes en stuurden ze op. Ook wij kregen overal nu nog een bonnetje bij, zelfs bij ons metrokaartje.

Een enorme bak vind ik dat.

Verder hebben ze het 'golden visum' bedacht voor rijke buitenlanders die kapitale villa's opkopen. Voilà, kassa! Alleen zijn de huizen inmiddels niet meer te betalen voor de gewone Portugezen. Met name de goedopgeleide jongeren vertrekken daarom massaal naar het buitenland om een beetje een goed loon te krijgen. En ik kan ze geen ongelijk geven. Hoewel? Ik zou er misschien best een lager loon voor over hebben om in het Portugese paradijs te wonen.

Als ik mijn dochter was, zou ik het wel weten....

Cascais, badplaatsje bij Lissabon

Later was alles beter

Peter Pannekoek is zo grappig, dat zelfs zijn naam al als een grap klinkt (en hij de eerste is om dat toe te geven). Toen ik las dat hij met z'n nieuwe show Later was alles beter naar Nijmegen kwam, heb ik dan ook meteen kaartjes gekocht, ook al moest dat al ruim een jaar van tevoren.

En ik heb geen moment spijt gehad. Wel buik- en kaakpijn van het lachen. Het heeft geen zin om de grappen hier te herhalen, want dan doe ik ze geen recht; er zit natuurlijk een opbouw in de show die de grappen het best doen uitkomen. Voor een voorproefje kun je beter naar dit fragment bij DWDD kijken, dan heb je wel zo'n beetje een idee waar het heenging gisterenavond.



Maar afgezien van de grappen was de avond ook enigszins filosofisch door het spel dat Pannekoek speelde met de tijd, waarbij hij liet zien dat die niet lineair maar circulair is. En zijn roast op zowel de man (naarling) als de vrouw (gekkin) was werkelijk fenomenaal en hield beide geslachten een hele grote spiegel voor; alles behapbaar gemaakt door zijn enorme vaart en zelfspot.

Mocht je zin hebben om de show te gaan bekijken: jammer voor je, want ze zijn allemaal uitverkocht. Misschien kun je je hier mee behelpen.

Valentijnsdag in de UB: blind date with a book

De spinningdocente verontschuldigde zich vandaag over het feit dat ze geen Valentijnsdagmuziek had meegenomen. De UB daarentegen was wel voorbereid op Valentijnsdag; bij ons kon je een blind date met een boek maken:

Het idee komt van Gülay Peters, een medewerker van de UB die met de actie studenten en medewerkers op de hoogte wilde stellen dat de UB niet alleen studieboeken, maar ook veel romans heeft. ‘Veel studenten en medewerkers weten dat niet. Daarom, en ook als knipoog naar Valentijnsdag natuurlijk, hebben we allerlei verschillende boeken ingepakt die je vandaag kan lenen.’ Welke auteur en welk genre het is blijft dus een geheim. ‘Misschien ontdek je wel een nieuw genre dat je niet kende!’ luidt de aankondiging vrolijk. Op de boeken zijn er wel een aantal steekwoorden geplakt om een beetje een idee te krijgen. ‘Maar welk boek het precies is, dat kun je thuis pas zien’, aldus Peters.

Mooi initiatief, toch? Maar goed, we zijn dan ook super-roman-tisch ingesteld bij ons in de bieb!

Innovatie in escaperoomland

Een innovatie in escaperoomland: een escaperoom (-boot) waar je nog moeilijker in dan uit komt!

Oudere oudejaars

Van de week was ik in de abdij van Nieuwkuijk (of all places) voor de voorstelling Goden & (pantoffel-)helden, een concert met godenvertellingen, waar een bevriende classicus de verteller was. Een goddelijk concert. Helaas eenmalig, maar wat mij betreft kunnen ze er zó mee op tournee gaan!

Het leuke was ook nog eens dat ik bij de koffie vooraf en de borrel erna in het keldercafé van de abdij nog was oud-classici tegenkwam. Oud-classici omdat zij tijdens de studie een jaar of vier, vijf boven ons zaten. Mensen waar wij destijds enorm tegenop keken natuurlijk. Eén van hen was zelfs mijn mentor geweest en herkende mij dan ook meteen. Ik hem niet, maar dat zegt meer over mij dan over hem. Verzachtende omstandigheid was dat hij nu een bril droeg en toen niet. Ik ook tussen haakjes, maar ik schijn niet te veranderen. En ik had alcohol op en hij niet...

Hij ontfermde zich nog steeds over mij en zorgde dat ik een lift terugkreeg naar Nijmegen met een van de ouderejaars die ook aanwezig was en waar hij nog steeds mee omging. Some things never change.

Frappant was verder dat zij net als wij elk tweede weekend van september een weekendje weggaan met met de oud-studiegenoten. En ik maar denken dat we origineel waren.Wat een pantoffelhelden zijn we toch, dat we hen blijken na te apen! Nu nog jaarlijks mee gaan doen aan de Ken-je- Klassiekenpubquiz in Leiden en we blijken exacte kopieën van hen te zijn geworden.

Wie had dat ooit kunnen denken?