Jubileum

Vijfentwintig jaar werk ik nu op de kop af voor de overheid. Eerst zes jaar in het middelbaar onderwijs als docent klassieke talen en negentien jaar alweer (ja, daar schrok ik ook even van!) voor de Universiteitsbibliotheek, aanvankelijk als financieel geweten en daarna als informatie- en collectiespecialist.

En als je vijfentwintig jaar in dienst bent van de overheid, heb je recht op een gratificatie. Dat is vrij makkelijk te verkrijgen als je vijf en twintig jaar voor dezelfde baas werkt; als je bij verschillende instellingen hebt gewerkt, wordt het al een stuk moeilijker, dan moet je je dienstjaren zelf gaan aantonen. De personeelsfunctionaris legde mij uit dat je dat het best kon doen met behulp van 'mijn ABP'. Daar heb je namelijk het beste controleerbare overzicht. Prima, lekker makkelijk, dan hoef ik de Carmelstichting niet lastig te vallen voor bewijzen van mijn aanstelling, dacht ik.

Maar dat was te simpel gedacht, want dan kom je in het woud van het ABP, of beter gezegd, de DigiD, terecht. Ik had al een DigiD app, maar had die nog niet geactiveerd. Dat eerst maar eens 'even' doen via allerlei SMS-berichtjes en schimmige codes.

Pfew. Nu kon ik de ABP-site via mijn app benaderen. Wat een luxe. Dacht ik. Want ik kreeg de melding 'sessie verlopen'. Hoezo, ik had nog geen sessie gehad! Gelukkig bood de DigiD-site soelaas. Ik hoefde maar tien dingen te checken die er misschien aan de hand zouden kunnen zijn. Eerst maar eens mijn wifi uitschakelen, want die zou wel eens te goed beveiligd kunnen zijn. Check. Hielp niet. Dan maar een paar van de andere aanbevelingen opvolgen. Hielpen ook niet. Gelukkig boden ze hulp via Twitter. Lekker openbaar om hulp vragen en als kluns te boek staan. Maar ja, ik was bepaald niet de enige en via e-mail hulp vragen zou twee werkdagen wachten betekenen.

Gelukkig konden ze me daar wel helpen: ik moest het eens proberen via een andere browser. Ja, Safari is ook een heel onbekende browser, logisch dat die niet werkt? Dan maar even Chrome installeren op de telefoon. Warempel, dat lukte. Onderhand was ik wel een uur verder. Hoe doen mensen dat die nóg ouder zijn dan ik dat dan, vroeg ik me af. Is dit mijn overheid, de instantie waar ik al 25 jaar voor werk? Wel een snelle helpdesk kunnen bemannen, maar niet zorgen dat je belangrijkste apps op alle browsers werken en mensen onnodig tot wanhoop drijven? Volgens mij is er nog een hoop werk te doen, dus ik blijf nog maar even, voor mijn superkleine aandeel in het opbouwen van een sterkere overheid. Help je mee (vooral als je getalenteerd IT’er bent)?

Ambulo et emergo

De laatste tijd geniet ik ineens steeds meer van wandelen. Dat is misschien gek voor een fietser, maar het is een feit. Het kan ook door de tijd van het jaar komen; in het najaar is wandelen eigenlijk ook fijner dan fietsen. Met wandelen heb je namelijk niet zo'n last van de regen en de wind bijvoorbeeld. En ook in sneeuw en ijs (als we die ooit nog mogen aanschouwen in Nederland) loopt het lekkerder dan dat het fietst.

In je eentje wandelen is echter niet zo leuk. Voor korte stukjes leen ik af en toe de hond van de buurvrouw, maar die is helaas niet altijd beschikbaar, zeker niet voor lange wandelingen. En mijn man kan ook maar korte stukjes lopen vanwege een probleem met z'n voeten.

Natuurlijk vind ik het ook leuk om af en toe met vrienden te lopen, maar ook die zijn uiteraard niet altijd beschikbaar. En toen dacht ik ineens weer aan de slakkengang, de wandelclub voor mensen met een verminderd energieniveau waar ik een jaar of 15 geleden tijdens mijn burn-out lid van was. Zou die nog bestaan? En warempel, die bestond nog! Zou ik daar misschien een keer met mee kunnen wandelen? Of had ik daar te veel energie voor? Enfin, een jonge hond ben ik in ieder geval niet meer, dus laat ik ze maar eens aanschrijven via het contactformulier, dacht ik.

Geen enkel probleem, ik kon gewoon meelopen, zei de opperslak, nog steeds dezelfde als 15 jaar geleden. Ja, hij herinnerde zich mij ook nog wel van toen. Ik was vaste wandelaar op de dinsdagmiddag, wist hij nog.

Inderdaad, dat klopt, maar dat kan nu dus niet meer, want doordeweeks werk ik gewoon en ik kan dus eigenlijk alleen in het weekend. Ook geen probleem, want een keer in de drie weken is er een stiltewandeling op de zondag, zei hij; dat zou perfect zijn voor mij.

Dus ik afgelopen zondag op pad met zeven andere slakken. Het voelde meteen weer heel vertrouwd en huiselijk, vooral tijdens het nakoffiën. Dat vond iedereen - slakken zijn heel sociale dieren - dus gaan we vanaf volgend jaar elke zondagochtend wandelen. Om te beginnen met drie slakken, van wie er een voor zo'n wandeltochtje altijd helemaal uit Den Haag komt. Eens kijken of we die randstadslak er met z'n tweeën uit kunnen lopen!

Blije slak met hond

Beds are burning

Eindelijk heb ook ik een Spotify-account. Dat had ik al eerder kunnen hebben, want we zijn met ons hele gezin volledig (internet, mobiel en televisie) klant bij KPN, en dan krijg je een Spotify-abonnement voor het hele gezin gratis, maar na vijf jaar heb ik het account ook eindelijk eens geactiveerd. En wat een plezier om playlists te maken en door de Spotify-suggesties nieuwe muziek te leren kennen! Een lijstje voor de top 2000 opstellen? Fluitje van een cent.

Maar vooral lekkere nummers van vroeger luisteren natuurlijk.

En dan stuit je vanzelf op nummers die je vroeger leuk vond. Een van die nummers is Beds are burning van Midnight Oil. Dat blijft toch wel een heel krachtig nummer; je hoeft maar een paar coupletten te veranderen en je hebt een prachtige klimaatprotestsong.

How can we dance
When our earth is turning
How do we sleep
While our beds are burning

The time has come
To say fair's fair
To pay the rent
Now to pay our share

Dacht ik in mijn naïeviteit. Blijkt dat dat lied al lang (2009) is ingezet voor een campagne tegen de gevolgen van ons klimaatvandalisme:

Maar toen sliep ik zeker nog....Enfin, het origineel is toch mooier!

De overgangsconsulente

Daar zat ik dan, bij de persoon waar ik van m'n hele leven nooit van gedacht zou hebben dat ik er bij zou aanschuiven: de overgangsconsulente.

Mijn huisarts had gezegd dat ik er niets te zoeken had en braaf als ik ben, ben ik er ook niet actief naar op zoek gegaan. Totdat er op mijn werk een lezing werd georganiseerd door een gynaecologe, Pauline Ottervanger. De kwalen en kwaaltjes die zij noemde, waren allemaal toch wel heel herkenbaar, en niet alleen voor mij, maar voor het voltallig verzameld publiek.
Het feit dat zij vrouwenarts en vrouw was, maakte het des te geloofwaardiger wat ze vertelde.

Naast het doorlezen van haar lezenswaardige boekje raadde zij van harte aan om eens naar een overgangsconsulente te gaan. Omdat je daar even lekker lang de tijd krijgt het over deze boeiende fase van je vrouwenleven te hebben en wat die persoonlijk voor je betekent. En natuurlijk ook wat je allemaal aan je kwalen en kwaaltjes kunt doen. Van je huisarts krijg je dat namelijk niet altijd te horen. Eén van de missies van Ottervanger is ook om juist de huisartsen bij te scholen in dit onderwerp, maar daar is ze nog maar net mee begonnen, dus er is volgens haar nog een lange weg te gaan.

Ik dus naar zo'n overgangsconsulente en dat was een prettige ervaring. Uitgebreid legde ze het hele verhaal van de geleidelijke vermindering van het lievelingshormoon (oestrogeen en ja, vooruit, ook progesteron) van de vrouw uit. En wat dat met je lichaam en jezelf doet. Veel vrouwen krijgen opvliegers door al die hormoonschommelingen. Ik niet. Bij mij uit het zich meer mentaal. Heb ik weer. IK HAD LIEVER OPVLIEGERS GEHAD! Maar ja, je kunt dus helaas niet kiezen: de een krijgt dit, de ander krijgt dat en nog weer een ander merkt er eigenlijk nauwelijks iets van. Hoe je in je puberteit reageerde op je hormoonschommelingen schijnt een goede indicator te zijn van wat je tijdens de overgang te wachten staat. Hoe ik er in mijn vroege puberteit aan toe was? Nou, ik zag voornamelijk lijkbleek en had altijd hoofdpijn. De artsen konden niets vinden wat dat zou kunnen veroorzaken. En ineens was het over. Hormoonschommelingen, weet ik nu. Toen kon ik er ook al niet tegen. En ook toen waren de artsen er niet  op bedacht, op de hormoontrigger.

En de premenstrueel consulent? Die bestond toen nog niet. Of die er ooit zal komen, dat betwijfel ik. Maar bewustwording bij de huisartsen zou al heel wat zijn. Pauline, waar ben je?