De telefoongids

telefoongids in actie

Ik had jullie al verteld over de gids, die ons een dagje mee op sleeptouw had genomen in Marrakesh, toch? Nou, dat was een prima gids, die behoorlijk wat talen sprak en veel van de geschiedenis van zijn stad wist.

Dat was fijn, en hij was ook een leuke gesprekspartner en probeerde ons het een en ander bij te brengen over de islam en de animositeit tussen het zuiden en het noorden van Marokko. Verder vertelde hij het een en ander over zijn thuissituatie, dat hij vier kinderen had en zijn zus twee honden (een unicum in Marokko). En hij vond dat ik leek op Lalla Salma, de vrouw van koning Mohammed. Zoals je hier kunt zien, klopt daar geen hout van, maar hij stond erop om een selfie met mij te maken. Ter verdediging van hem kan worden aangevoerd dat hij nog nooit buiten Marokko was geweest, dus misschien dat hij iedere vrouw die er niet typisch Marokkaans uitziet, op Lalla Salma vindt lijken.

So far so good.

Maar hij was ook irritant, want hij kreeg om de haverklap telefoon. Eerst grapten we nog dat het vast Mohammed VI was om te vragen waar zijn vrouw was, maar na een tijdje vonden zelfs wij dat geen leuke grap meer. De gebouwen waar hij ons langs leidde waren evenwel schitterend, met name het Bahiapaleis. Dus heel erg stoorden we ons er ook niet aan, want we keken onze ogen uit; daar maakte hij dankbaar gebruik van. Zaken gaan immers voor de meisjes.

Rond lunchtijd zeiden we dat we honger hadden. Nee, jullie moeten eerst naar de Majorelletuin, want ik heb al een auto geregeld. Was hij daar de hele tijd over aan het bellen? Gelukkig hadden we een paar crackers bij ons om de ergste honger te stillen en was het tripje aangenaam.

Maar nu dus de lunch. We hadden gelezen dat het Alhambracafeetje op het El Fnaplein goed en goedkoop was. Nee, dat was te toeristisch. Hij wist een veel beter restaurant. Vreetschuur bedoelde hij zeker? En goed en goedkoop was het er ook niet. We zagen wel veel mannen met bruin-wit gestreepte djellaba's rondlopen: zijn collega's! 'Ik laat jullie even alleen, dan kan ik mijn gebed inhalen, het is immers vrijdag.' Sure, zagen we een kwartier later, toen we naar het toilet moesten en hem gezellig met zijn vrienden zagen kletsen. Daar had hij ook tijd genoeg voor, want echt snel was de bediening niet in het restaurant; men had veel toeristen gevangen die dag. Heel veel.

Door zijn (telefonische) gebeden?

Excursie naar het Atlasgebergte

Eerst wilde we 'm vanuit Nederland boeken, de excursie naar het Atlasgebergte. Maar dat  bleek nogal duur: 140 euro per persoon voor een dag. Laat maar zitten, reisbureau, we kijken ter plekke wel of we iets kunnen regelen.

En ja, bleek al gauw, voor 30 euro konden we vanuit onze riad een excursie naar de Ourikavallei in het Atlasgebergte boeken: vervoer, gids ter plekke et cetera. En dan zouden we een prachtige vallei met watervallen en berberaapjes gaan zien.
We zouden dan wel met een busje met meer personen gaan. Geen probleem, leuk juist. En wat bleek: de meeste van onze medereizigers waren Nederlanders. Hadden wij weer.
Gelukkig waren er ook nog twee Ieren bij. Konden we toch nog ons Engels oefenen. En Dari, want een van de twee bleek oorspronkelijk uit Afghanistan te komen.

Maar nu even over die Nederlanders. Die waren bij nader inzien heel tof en nog goedlachser. Een stel uit Helmond en een stel uit Rotterdam. We vroegen ze natuurlijk - we blijven Hollanders - meteen hoeveel zij betaald hadden voor de excursie. Het stel uit Rotterdam wist het niet; ze hadden het vanuit Nederland geregeld en het zat in de pakketprijs. Het stel uit Helmond had de trip net als wij vanuit de riad geboekt. Voor 25 euro per persoon! Hmm, waren we toch nog weer een beetje opgelicht.

Enfin, wij rijden met dat busje. Onderweg zou er gestopt worden bij een klein, authentiek berberdorpje, waar we gratis thee zouden krijgen. Er werd door de chauffeur niet bij vermeld dat we om de thee te verkrijgen een schoonheidsbehandeling zouden moeten ondergaan en de daarbij gebruikte arganolie moesten afnemen. Daar hadden we op dat moment - hoewel ons verzekerd werd dat al onze rimpels door het smeren van deze olie op onze huis als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen - geen behoefte aan. We hadden vooral dorst!

Bij het plaatsje Setti Fatma aangekomen stond er al een gids op ons te wachten. Een gids? Om naar die watervallen te lopen? Dat konden we toch zeker zelf wel? Nou nee, niet dus. Want die watervallen bleken best hoog te liggen. Dat had niemand ons verteld. En we waren er dus ook helemaal niet op gekleed. Katharina had een witte broek aan en ik sandalen en een jurkje. Gelukkig bleek de gids een vaardige helper, met name waar het de gladde stenen en bruggetjes betrof. O ja, en het wiebelige laddertje omhoog. Als we dat allemaal van tevoren geweten hadden, waren we er 100% zeker niet aan begonnen! Maar er was nou eenmaal geen weg terug. Die Marokkanen toch. Hadden ze ons weer tuk!

Maar toch hadden we het voor geen goud willen missen. Net als de gehele reis niet. Meer dan 100% niet. En op de terugweg durfde de chauffeur niet eens meer te stoppen.