Mocrofever

Marrakesh: de Joodse buurt in de Medina

Katharina en ik hadden er al een tijdje last van: Mocrofever. En eindelijk hebben we vorige week de stoute sloffen aangetrokken en zijn we naar de rode stad, oftewel Marrakesh gevlogen. Wat een avontuur!

Natuurlijk had het vliegtuig vertraging en natuurlijk werden we met alle egards door de taxichauffeur ontvangen - die daar op zijn beurt ook iets voor terug verlangde. Dat zou een terugkerend patroon blijken: Marokkanen zijn best aardig, maar ze willen eigenlijk altijd dat je ze iets toestopt en ze laten het goed merken als dat niet genoeg is. In het uiterste geval pakken ze het zelf wel; maar zo ver is het bij ons gelukkig niet gekomen.

onze riad (Aladdin) - oase van rust in de drukke Medina

Zeker niet alle Marokkanen zijn echter zo. En het personeel van onze riad zeker niet! Wat een lieve mensen. Alles deden ze voor ons en ze verlangden er niets voor terug. En daardoor kregen ze natuurlijk de grootste fooien van ons: omdat je zag dat het ze daar niet om te doen was. Ingewikkelde gebruiken hoor, in zo'n land.

Alles krioelt er door elkaar in de smalle straatjes van de rode stad: verkopers, ezels, auto's, brommers en wandelaars. Een heerlijke chaos! En aangezien we afgesproken hadden niets te kopen, werden we niet lastiggevallen. De arrogante blik van 'we hoeven niets' werkte prima. En we hoefden ook echt niets. Alleen kijken, ons verwonderen en oké, soms iets uit de heerlijke Marokkaanse keuken eten.

Eén dag hadden we (vanuit Nederland al) een gids gehuurd. Die troonde ons langs alle culturele hoogtepunten van Marrakesh (het Bahiapaleis, de Majorelletuin, de Koutoubiamoskee, het Elbadipaleis, de mausolea van de Saädische sultans etc.). Het beroemde El Fnaplein en de souks hadden zelf al verkend. Sprookjesachtig mooi allemaal, vooral ook 's avonds.

Logisch dat hier vele films zijn opgenomen - puur duizend-en-een-nacht!

Eén dag hebben we ook een excursie naar het Atlasgebergte geboekt, maar daarover een andere keer.