Slangenman

cobra´s onder de parasol

Ik ben er mijn hele leven al bang voor: slangen. En op het El Fnaplein liep ik dus steeds met een grote boog om de slangenbezweerders heen. Ik had al begrepen dat de cobra's die ze daar uit het mandje laten komen vaak te duf zijn om spectaculair te worden, dus dat de slangenbezweerders losse slangen bij zich hebben om om de nekken van de toeristen te leggen voor een foto.

Geen haar die op m'n hoofd die er aan denkt om zo'n foto met echte slang te willen!

De laatste dag was ik echter toch iets dichterbij het slangentafereel gekomen om het van een afstandje te filmen, met de muziek en sfeer erbij. Komt er uit het niets zo'n slangenbezweerder met slang achter op z'n rug op me af. Of ik even wil betalen.
'Eh, hier 20 dirham (2 euro).'
'Nee, 200 dirham! De slangen moeten ook eten. Of nee, eerst mee op de foto met de slang.'
'Nee, dat wil ik niet. Ik vind slangen eng.'
'Ja, maar dit is een waterslang, die doet niets.'
'Hoor eens, ik wil het niet, ja!'
'Oké, dan krijg je korting: 100 dirham. Dan hoef je ook niet op de foto met de slang.'
En hij gooide de slang achter zich op de grond. Alsof het daar beter door werd. Een andere slangenman kwam hem bijstaan.
'Wat is hier aan de hand?'
'Ze wil niet betalen en is bang voor slangen.'
Maar dat was buiten Katharina gerekend. Want die kwam net aanlopen en kan heel streng kijken met haar mooie bruine ogen.
Gelukkig werden de mannen daar zenuwachtig van en kozen ze (slangen?)eieren voor hun geld. Wat een helden.

Mijn liefde voor slangen is er niet groter op geworden. Mijn liefde voor Katharina wel...

De telefoongids

telefoongids in actie

Ik had jullie al verteld over de gids, die ons een dagje mee op sleeptouw had genomen in Marrakesh, toch? Nou, dat was een prima gids, die behoorlijk wat talen sprak en veel van de geschiedenis van zijn stad wist.

Dat was fijn, en hij was ook een leuke gesprekspartner en probeerde ons het een en ander bij te brengen over de islam en de animositeit tussen het zuiden en het noorden van Marokko. Verder vertelde hij het een en ander over zijn thuissituatie, dat hij vier kinderen had en zijn zus twee honden (een unicum in Marokko). En hij vond dat ik leek op Lalla Salma, de vrouw van koning Mohammed. Zoals je hier kunt zien, klopt daar geen hout van, maar hij stond erop om een selfie met mij te maken. Ter verdediging van hem kan worden aangevoerd dat hij nog nooit buiten Marokko was geweest, dus misschien dat hij iedere vrouw die er niet typisch Marokkaans uitziet, op Lalla Salma vindt lijken.

So far so good.

Maar hij was ook irritant, want hij kreeg om de haverklap telefoon. Eerst grapten we nog dat het vast Mohammed VI was om te vragen waar zijn vrouw was, maar na een tijdje vonden zelfs wij dat geen leuke grap meer. De gebouwen waar hij ons langs leidde waren evenwel schitterend, met name het Bahiapaleis. Dus heel erg stoorden we ons er ook niet aan, want we keken onze ogen uit; daar maakte hij dankbaar gebruik van. Zaken gaan immers voor de meisjes.

Rond lunchtijd zeiden we dat we honger hadden. Nee, jullie moeten eerst naar de Majorelletuin, want ik heb al een auto geregeld. Was hij daar de hele tijd over aan het bellen? Gelukkig hadden we een paar crackers bij ons om de ergste honger te stillen en was het tripje aangenaam.

Maar nu dus de lunch. We hadden gelezen dat het Alhambracafeetje op het El Fnaplein goed en goedkoop was. Nee, dat was te toeristisch. Hij wist een veel beter restaurant. Vreetschuur bedoelde hij zeker? En goed en goedkoop was het er ook niet. We zagen wel veel mannen met bruin-wit gestreepte djellaba's rondlopen: zijn collega's! 'Ik laat jullie even alleen, dan kan ik mijn gebed inhalen, het is immers vrijdag.' Sure, zagen we een kwartier later, toen we naar het toilet moesten en hem gezellig met zijn vrienden zagen kletsen. Daar had hij ook tijd genoeg voor, want echt snel was de bediening niet in het restaurant; men had veel toeristen gevangen die dag. Heel veel.

Door zijn (telefonische) gebeden?

Excursie naar het Atlasgebergte

Eerst wilde we 'm vanuit Nederland boeken, de excursie naar het Atlasgebergte. Maar dat  bleek nogal duur: 140 euro per persoon voor een dag. Laat maar zitten, reisbureau, we kijken ter plekke wel of we iets kunnen regelen.

En ja, bleek al gauw, voor 30 euro konden we vanuit onze riad een excursie naar de Ourikavallei in het Atlasgebergte boeken: vervoer, gids ter plekke et cetera. En dan zouden we een prachtige vallei met watervallen en berberaapjes gaan zien.
We zouden dan wel met een busje met meer personen gaan. Geen probleem, leuk juist. En wat bleek: de meeste van onze medereizigers waren Nederlanders. Hadden wij weer.
Gelukkig waren er ook nog twee Ieren bij. Konden we toch nog ons Engels oefenen. En Dari, want een van de twee bleek oorspronkelijk uit Afghanistan te komen.

Maar nu even over die Nederlanders. Die waren bij nader inzien heel tof en nog goedlachser. Een stel uit Helmond en een stel uit Rotterdam. We vroegen ze natuurlijk - we blijven Hollanders - meteen hoeveel zij betaald hadden voor de excursie. Het stel uit Rotterdam wist het niet; ze hadden het vanuit Nederland geregeld en het zat in de pakketprijs. Het stel uit Helmond had de trip net als wij vanuit de riad geboekt. Voor 25 euro per persoon! Hmm, waren we toch nog weer een beetje opgelicht.

Enfin, wij rijden met dat busje. Onderweg zou er gestopt worden bij een klein, authentiek berberdorpje, waar we gratis thee zouden krijgen. Er werd door de chauffeur niet bij vermeld dat we om de thee te verkrijgen een schoonheidsbehandeling zouden moeten ondergaan en de daarbij gebruikte arganolie moesten afnemen. Daar hadden we op dat moment - hoewel ons verzekerd werd dat al onze rimpels door het smeren van deze olie op onze huis als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen - geen behoefte aan. We hadden vooral dorst!

Bij het plaatsje Setti Fatma aangekomen stond er al een gids op ons te wachten. Een gids? Om naar die watervallen te lopen? Dat konden we toch zeker zelf wel? Nou nee, niet dus. Want die watervallen bleken best hoog te liggen. Dat had niemand ons verteld. En we waren er dus ook helemaal niet op gekleed. Katharina had een witte broek aan en ik sandalen en een jurkje. Gelukkig bleek de gids een vaardige helper, met name waar het de gladde stenen en bruggetjes betrof. O ja, en het wiebelige laddertje omhoog. Als we dat allemaal van tevoren geweten hadden, waren we er 100% zeker niet aan begonnen! Maar er was nou eenmaal geen weg terug. Die Marokkanen toch. Hadden ze ons weer tuk!

Maar toch hadden we het voor geen goud willen missen. Net als de gehele reis niet. Meer dan 100% niet. En op de terugweg durfde de chauffeur niet eens meer te stoppen.

Mocrofever

Marrakesh: de Joodse buurt in de Medina

Katharina en ik hadden er al een tijdje last van: Mocrofever. En eindelijk hebben we vorige week de stoute sloffen aangetrokken en zijn we naar de rode stad, oftewel Marrakesh gevlogen. Wat een avontuur!

Natuurlijk had het vliegtuig vertraging en natuurlijk werden we met alle egards door de taxichauffeur ontvangen - die daar op zijn beurt ook iets voor terug verlangde. Dat zou een terugkerend patroon blijken: Marokkanen zijn best aardig, maar ze willen eigenlijk altijd dat je ze iets toestopt en ze laten het goed merken als dat niet genoeg is. In het uiterste geval pakken ze het zelf wel; maar zo ver is het bij ons gelukkig niet gekomen.

onze riad (Aladdin) - oase van rust in de drukke Medina

Zeker niet alle Marokkanen zijn echter zo. En het personeel van onze riad zeker niet! Wat een lieve mensen. Alles deden ze voor ons en ze verlangden er niets voor terug. En daardoor kregen ze natuurlijk de grootste fooien van ons: omdat je zag dat het ze daar niet om te doen was. Ingewikkelde gebruiken hoor, in zo'n land.

Alles krioelt er door elkaar in de smalle straatjes van de rode stad: verkopers, ezels, auto's, brommers en wandelaars. Een heerlijke chaos! En aangezien we afgesproken hadden niets te kopen, werden we niet lastiggevallen. De arrogante blik van 'we hoeven niets' werkte prima. En we hoefden ook echt niets. Alleen kijken, ons verwonderen en oké, soms iets uit de heerlijke Marokkaanse keuken eten.

Eén dag hadden we (vanuit Nederland al) een gids gehuurd. Die troonde ons langs alle culturele hoogtepunten van Marrakesh (het Bahiapaleis, de Majorelletuin, de Koutoubiamoskee, het Elbadipaleis, de mausolea van de Saädische sultans etc.). Het beroemde El Fnaplein en de souks hadden zelf al verkend. Sprookjesachtig mooi allemaal, vooral ook 's avonds.

Logisch dat hier vele films zijn opgenomen - puur duizend-en-een-nacht!

Eén dag hebben we ook een excursie naar het Atlasgebergte geboekt, maar daarover een andere keer.

Paasshelfie

De Radbouduniversiteit had een leuke Instagramactie met Pasen: ze hadden (onder andere in de UB) enkele paashazen verstopt en als je een selfie met een van die paashazen opstuurde, dan maakte je kans op een cadeaubon van 15 euro bij de campusshop (waarvan ik niet eens wist dat die alleen nog maar online was trouwens; zo leer je nog eens wat!).

Ik weet niet of medewerkers ook mee mochten doen. Er stond nergens van niet....

We wachten af. En als ik win, geef ik ze netjes een pootje.

#radboudlife