Ons huis moest nodig geschilderd worden, de verf begon op sommige plekken echt slecht en sleets te worden. Dus we maakten gebruik van de actie collectieve inkoop schilderwerk van Vereniging Eigen Huis.
Het voelde heel lux, de schilders buiten en jij binnen, thuiswerken, en af en toe koffie serveren. ´Ziet er mooi uit, mannen!´ En wat fijn dat ik dit niet zelf hoef te doen met m´n twee linkerhanden....
Enfin, meteen de eerste dag kwam er ook een inspecteur van de collectieve inkoop. Kijken of het allemaal goed ging. Hij was direct al wat wantrouwend. ´Is de schilder er al?' 'Ja'. 'Maar ik zie geen busje.' 'Klopt, heeft hij niet, zijn collega heeft de spullen gebracht'. 'Maar ik zie helemaal geen schilder.' 'Klopt, die is op het dak bezig.' 'Kan ik met hem praten dan?' 'Ja hoor.' 'Eh, maar ik ga niet de ladder op hoor, ik heb namelijk hoogtevrees'. 'Dan gaan we binnendoor.'
'Durft u wel op het dak?' 'Ja hoor, van binnenuit wel'. 'Ha, gelukkig, de schilder heeft een wit pak aan.' Na enkele kritische vragen over het materiaal (is het wel echt Sikkens? Mag ik het verfblik zien?) vertrok de inspecteur weer.
We moesten er wel een beetje om lachen, een schilderscontroleur met hoogtevrees. Hopelijk geeft hij de schilder zonder busje maar met de goede blik verf een goede beoordeling. Hij verdient het.
Vanaf dag drie kwam er een tweede schilder bij; de klus zou anders te lang duren. De week erop moest er namelijk een kasteel geverfd gaan worden. Deze tweede schilder had wel een busje; de inspecteur zou blij zijn. Op dag vier was de klus geklaard. Ik blij en tevreden, maar wel een beetje verkouden van al die deuren en ramen die tegenover elkaar open moesten staan: klein leed vergeleken bij het vliegje dat ik de volgende dag op de beschilderde deur vond, uit alle macht proberend van de deur te vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten