Van de week reisde ik met de trein. In de stiltecoupé. Tot Utrecht was dat heerlijk rustig; bijna Erik of het klein instectenboek uitgelezen. Ik vlijde me heerlijk in de Wollewei.
Maar toen.
Toen kwamen er een paar jongens de coupé binnen die niet gesteld waren op stilte. 'Kijk, ik heb ff wat plaatsen gefikst'. 'Hé, wat is het hier stil; is het hier eerste klas of zo?' 'Nee, man, dit is een stiltecoupé.' 'Een wat?' 'Dat je je bek moeten houden, joh.'
'Ik ben een Noordafrikaan. Ik kan me bek niet houden. Wacht, ik zet ff muziek op'. Gelukkig met oordoppen op, maar niet gelukkig ook meezingend.
Een vrouw uit de coupé werd het te veel. 'Jongens, weten jullie dat het hier een stiltecoupé is?' 'Ja, dat je je bek moet houden dus jij ook'. Gelach uit acht jongenskelen. Vrouw beledigd exit.
Dat het het komende halfuur niet meer stil zou worden, voelden mijn medereizigers en ik op hun klompen aan. Maar we waagden het niet er iets van te zeggen.
We keken wel uit. We weten wanneer we onze bek moeten houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten