Sinds vandaag voel ik me naakt met één scherm. Want er zijn wéér een paar mensen bijgekomen met twéé schermen op het werk. Eigenlijk gek, dat je je eerst volmaakt gelukkig voelt met wat je hebt, en als anderen dan twéé van dat soort dingen hebben, dat je dan het gevoel krijgt dat het maar kaal is, één zo'n ding. En dat terwijl ik thuis meestal ook met twee schermen werk (iPad en laptop).
O ja, en de schermen van de collega's zijn ook nog eens gróter, zodat ik mijn eigen scherm, waar ik tot voor vandaag nog perfect gelukkig mee was, nu ineens heel klein vind.
Kun je nagaan hoe relatief bezit eigenlijk is.
4 opmerkingen:
Zoals: "Wat is het leven anders zonder iPad." Gesteld in, pak 'm beet, 2002.
Of erger nog: zonder wordfeud!
Grappig. Heb daar ook al vaak naar staan kijken en zelf nooit de behoefte gevoeld om met meer schermen te werken, terwijl ik er toch altijd mooie verhalen over hoor. Ben stik tevreden met al mijn tabs en shortcuts, maar misschien weet ik wel niet wat ik mis. Je bijdrage zet me weer aan het denken :-)
Het is een beetje van zien doet begeren; waarschijnlijk is het verlangen morgen weer weg; het schijnt trouwens slecht voor je ogen te zij, twee van die schermen. Zelf zou ik op m'n werk liever een iPad erbij dan een computer met 2 schermen hebben...
Een reactie posten