Mijn eerste maanden als collectieondersteuner

Het is al bijna niet meer nieuw voor mij, het collectieondersteunerschap. En toch moet ik nog zo veel leren! Gelukkig heb ik collega's die dezelfde taak hebben, maar dan voor andere vakgebieden in de humaniora (moderne vreemde talen, kunstgeschiedenis, filosofie en theologie), dus die hebben mij al een flink stuk ingewerkt en verder geholpen.

En eindelijk zijn mij de geheimen prijsgegeven van de grote, gemeenschappelijke catalogus van Nederland, zodat ik nu eindelijk weet wat exemplaarblok, plaatsingscodes, holdings, ppn en obx betekenen. Tot nu toe knikte ik alleen maar vriendelijk als deze termen gebezigd werden, alsof ik ze begreep.....

Het contact met de collectiecoördinatoren (hoogleraren die als coördinator voor de collectie van hun vakgroep optreden) loopt tot nu toe soepel, al heb ik er tot nu toe nog maar 1 van de 8 gezien. De meesten mag ik al met je en jij aanspreken; dat communiceert een stuk prettiger. Eén van de coördinatoren ondertekent zelf steevast met 'je P.' Een groot voordeel is dat ik ze in ieder geval ook met hun financiële vragen kan helpen; daar ben ik tenminste al 9 jaar in getraind.....

Ook met de adviesering over boektitels gaat het inmiddels redelijk goed; de coordinatoren nemen tenminste soms suggesties van mijn kant aan.

Maar nu komt er een groot project aan: overplaatsingen. Elke vakgroep moet minstens 500 boeken uit de open opstelling naar het magazijn laten verhuizen om plaats te maken voor nieuwe boeken. En dat gaan ze niet leuk vinden. De collectieondersteuners maken de preselectie (oei, wat een enorme verantwoordelijkheid!) en de collectiecoördinatoren van de faculteit mogen daarvan tegen 25% hun veto uitspreken. Gelukkig hebben we een aantal objectieve criteria zoals een lijst met boeken die al meer dan 10 jaar niet uitgeleend zijn en zo, maar je zult zien dat ik NET de verkeerde titels voor overplaatsing selecteer. Dan zal het misschien ineens afgelopen zijn met de goede relatie met 'je P.'.