Dromen en lunchen met de rector maginficus

Het Teaching and Learning Centre van onze universiteit bestaat deze maand vijf jaar en had ter ere daarvan onder andere een prijsvraag uitgeschreven. Je mocht je onderwijsdroom opsturen en de vijftien beste inzendingen zouden beloond worden met een lunch met de rector. En yeah, ik was een van de gelukkigen!

Mijn pitch - iedereen kreeg 30 seconden om zijn of haar droom voor het voetlicht te brengen - luidde als volgt:

Stel je voor dat iedereen op deze campus zijn onderwijsmateriaal met elkaar zou delen? En stel je voor dat iedereen dat in heel Nederland zou doen? Of misschien wel heel Europa?

Zou dat iedereen niet heel veel tijd besparen? En zouden we niet enorm geïnspireerd raken door elkaar? 

En hoe mooi zou het zijn als de docenten de studenten zouden uitnodigen hun onderwijsmaterialen samen met hen nog beter te maken? Voor studiepunten of edubadges? Hoe trots zouden ze niet zijn dat ze écht zouden kunnen bijdragen aan de kwaliteit van ons onderwijs?

En dat dit goede onderwijs ook gedeeld zou worden met landen die het minder goed hebben? In plaats van het te verstoppen op Brightspace?

Zou dat niet eerlijker, inspirerender, efficiënter en duurzamer zijn?

Een robuust, herbruikbaar en open materiaal (en hierbij toonde ik een herbruikbare beker) in plaats van een plastic wegwerponderwijsflesje? (die had ik er ter vergelijking naast gezet). 

En natuurlijk kreeg iedereen van mij een boekenlegger uit onze GO-Open campagne.

Ik voelde me heel bevoorrecht om daar aan tafel te zitten. Het was een feestelijk gedekte tafel en de rector was scherp, humoristisch en empathisch - ik was meteen fan van haar! 

Het was ook heel inspirerend om de andere dromen te horen: pleidooien over beter luisteren naar de student (bijvoorbeeld als deze mantelzorger of eenzaam is en dat niet durft te uiten), meer kansen voor ondersteuners om aan onze eigen universiteit te studeren, meer harmonie in het orkest van ondersteunende technieken in het onderwijs, vaker naar buiten gaan met de studenten, meer duurzaamheid en kunst in de colleges, meer oog voor diversiteit, vaker online sessies of collegereeksen met andere, verre universiteiten met andere culturen, kortom, wat vaker over je eigen muurtje heen kijken. 

Al deze dingen ondanks de aanstormende bezuinigingen? Ja, daar waren we het met z'n allen over eens: ondanks en misschien wel juist gedurende de tijd van gure bezuinigingen: elkaar niet loslaten, maar nóg steviger vasthouden, waarderen, stimuleren en voor het goede gaan.

We can do it! 💪

De nieuwe bank

We hadden een nieuwe bank besteld. En als je een nieuwe bank bestelt, moet je van de oude af, 'm naar de stort brengen. Maar het was een enorme hoekbank en we zouden een busje moeten huren om hem af te voeren. De DAR maar laten langskomen dan, dat mag één keer per jaar als je grof-afvalpakket niet groter dan twee kubieke meter is. En beng, geregeld na twintig formulieren!

Hij zou vrijdag opgehaald worden, maar eigenlijk hadden we daar steeds minder zin in, want we zouden er voor thuis moeten blijven en de bank zou weggegooid in plaats van hergebruikt worden. Een gratis-op-te-halen-advertentie op Nextdoor had al een no show opgeleverd, dan nog maar een advertentie op Marktplaats erachteraan. En zowaar, er was belangstelling voor de bank.

Sven zou de bank komen ophalen. Woensdag om tien uur, precies op de dag dat de nieuwe zou komen. Betere timing was niet mogelijk! En daar kwam Sven. Sven had z'n soldatenpak aan, net als zijn sjouwmaatje. 'Ja, we doen dit gewoon in diensttijd, want we mochten de kantine opknappen en dachten, een hangbank zou daar niet misstaan.'

Ze hadden een (niet militair) busje bij zich en vaardig laadden ze de drie stukken waaruit de hoekbank bestond in het voertuig. Ik was trots op ons leger, dat ze dit zo handig aanpakten. Hier gingen we de oorlog wel mee winnen!'

De DAR had ik inmiddels afgebeld, voor het afbellen hoefde je gelukkig geen formulier in te vullen. Een waarschuwing dat de bank om 7.30 uur 's ochtends aan de weg moest staan en geen spatje regen mocht bevatten, omdat-ie anders niet meegenomen zou worden en je per se de hele dag thuis zou moeten blijven om te tekenen voor overgave aan de afvaldienst, zou ik nog wel ontvangen, dat konden ze niet meer uitzetten.

Nee, dan liever Sven. Formulieren waren bij hem niet nodig en spatjes regen kon hij ook wel hebben. We waren uit hetzelfde hout gesneden, Sven en ik. En ik had wat goeds gedaan met mijn oude bank: ik had het leger geholpen, ze hadden nu tenminste een plek om te chillen na hun zware gevechtsoefeningen. Wat voelde het goed om daar aan bijgedragen te hebben, dit zou misschien wel een voordeel in de oorlog kunnen zijn, een nog grotere daad dan Arie Temmes, die ijskoud de Duitse soldaat de verkeerde kant op wees, toen deze vroeg waar het station was.

Kom maar op met dat lintje!

Wereldkampioen dammen

Dammen is - volgens kenners - minstens even moeilijk als schaken of Go, maar heeft absoluut niet dezelfde status. Vandaar dat het ook weinig opzien baarde dat de Nederlandse Jan Groenendijk onlangs wereldkampioen is geworden in deze discipline, terwijl dat een enorm knappe prestatie is.

Gelukkig maakte de NOS er nog even melding van, maar verder bleef het vrij stil. Totdat de Vox, het universiteitsblad, er deze week eindelijk een artikel aan wijdde. Ik dacht al 'waar blijven ze nou?' Want Jan studeert toch al een aantal jaren aan onze universiteit. Hoe anders zou dat zijn geweest als hij wereldkampioen schaken of Formule 1 zou zijn geworden!

En dat terwijl dat dammen zo'n mooi spel is. Ik kan hier nu ook best verklappen dat ik wel eens tegen Jan gespeeld heb; hij was toen 11 jaar oud en al een grote belofte in de damwereld. Mijn dochter trouwens ook - zij was net als hij in Polen voor de Europese jeugdkampioenschappen en ik mocht toen mee om haar te begeleiden.

Jan nodigde mij daar uit voor een potje sneldammen. Na 1 minuut stond ik al dik achter. 'Zullen we van plaats ruilen', stelde hij voor. 'Nou, prima, dan maak ik misschien nog een kans.' Niet dus, want na 1 minuut stond hij vanuit die achterstand weer flink voor.

En ik had nog wel m'n speciale damsokken aangetrokken....

Blue Friday

Met zoveel goede voornemens kan het niet anders of het moet wel op een deceptie uitlopen. Ik doen én mee aan dry January én wil het eerste deel van het jaar de extra gekweekte kilo's door het niet of nauwelijks kunnen sporten voor, door en na de heupoperaties kwijtraken. O ja, en ik wil weer meer gaan bloggen. Iets met een frisse start of zo.

Het eerste voornemen heb ik echter gisteren al verbroken: we zouden met vrienden een nieuwjaarsborrel gaan drinken bij Sound en Soul in Lent. Even kijken wat voor een plaatjes onze favoriete DJ voor ons in petto had. Maar helaas kreeg onze favoriete DJ een fles wijn van de eigenaar en die wilde hij met ons delen - en ik had al gezondigd doordat ik al een glaasje bubbels gedronken had ter ere van deze eerste nieuwjaarsborrel, dus tja, dat kon ik met goed fatsoen niet weigeren. Maar vanaf nu ga ik sterk zijn.

Echt.

Want ik voel nu de kater van de droge maand al.

Open education en GenAI

Er is momenteel wereldwijd een grote discussie gaande tussen believers en sceptici over de mogelijkheden van GenAI en het maken van Open Educational Resources. 

Als je David Wiley (de believer) mag geloven, zal GenAI het einde betekenen van de Open Education beweging en repository's: daar zal geen behoefte meer aan zijn, omdat je in de toekomst met behulp van goede prompts en het tweaken van de modellen prima leermaterialen door AI kunt laten genereren. Koud kunstje, dat de docenten heel veel tijdwinst zal opleveren.

Maar er zijn ook sterke tegengeluiden van andere onderwijswetenschappers, zie bijvoorbeeld de sprekers bij dit onderwijscafé:

Zij wijzen met name op de duistere kanten van AI in open education: het gevaar bestaat dat we op basis van de enorme hoeveelheid historische data waarmee de AI getraind is zeer bevooroordeelde en racistische informatie blijven rondpompen als we met Open AI leermaterialen gaan maken. Bij het maken van regulering van AI zijn de politici en beleidsmakers 'vergeten' met de computerdeskundigen te praten. We moeten oppassen dat we de commerciële (blockchain) jongens, die banden hebben met de opkomende fascistische (sic) partij in Amerika niet in de kaart spelen. We moeten echt heel, heel voorzichtig zijn met het gebruik van genAI in open education. 

Open education is de meest dogmatische pijler in de 'open paraplu': we zitten (onterecht?) vast aan de 5 R's. Bij open access/ data maakt men meer gebruik van (FAIR) principes, wat het veel flexibeler en beter uitwisselbaar maakt. Binnen de bibliotheken wordt bijvoorbeeld veel gebruik gemaakt van LibGuides om leermaterialen te delen, maar dat is allerminst interoperabele software: zodra je er niet meer betaalt, is de inhoud weg en je kunt het ook niet makkelijk in een ander systeem krijgen.

Studenten zijn er beter mee gediend als we de werking van open AI (en hoe statistische modellen in het algemeen werken) uitleggen, dan dat we ze opzadelen met middelmatige en racistische door GenAI geproduceerde leermiddelen. Ook AI-tutors zijn tot nu toe zeer middelmatig qua performance: de belofte is vooralsnog groter dan de realiteit ons biedt. Vraag het bijvoorbeeld de Wikimediamoderatoren, die hun handen vol hebben aan twijfelachtige AI-content die hun kant op wordt gestuurd....

Volgens de sprekers is er behoefte aan een Europees platform voor het verzamelen van kwalitatief goede digitale open leermaterialen, zoiets als Zenodo, maar dan geschikt voor onderwijsmaterialen. Liever dat dan door AI gegenereerde rommel.

In Nederland zijn we gelukkig gezegend met zo'n platform, namelijk Edusources. Kwaliteit van de leermaterialen gegarandeerd! En als ik de vergelijking met zelfsturende auto's mag maken: die belofte is ook nog niet echt waargemaakt; ongelukken daarmee zijn nog steeds aan de orde van de dag, mensen blijken nog altijd beter te kunnen rijden dan de machines zelf.

Lees ook de blog van Robert Schuwer over dit onderwerp.