We hadden een nieuwe bank besteld. En als je een nieuwe bank bestelt, moet je van de oude af, 'm naar de stort brengen. Maar het was een enorme hoekbank en we zouden een busje moeten huren om hem af te voeren. De DAR maar laten langskomen dan, dat mag één keer per jaar als je grof-afvalpakket niet groter dan twee kubieke meter is. En beng, geregeld na twintig formulieren!
Hij zou vrijdag opgehaald worden, maar eigenlijk hadden we daar steeds minder zin in, want we zouden er voor thuis moeten blijven en de bank zou weggegooid in plaats van hergebruikt worden. Een gratis-op-te-halen-advertentie op Nextdoor had al een no show opgeleverd, dan nog maar een advertentie op Marktplaats erachteraan. En zowaar, er was belangstelling voor de bank.
Sven zou de bank komen ophalen. Woensdag om tien uur, precies op de dag dat de nieuwe zou komen. Betere timing was niet mogelijk! En daar kwam Sven. Sven had z'n soldatenpak aan, net als zijn sjouwmaatje. 'Ja, we doen dit gewoon in diensttijd, want we mochten de kantine opknappen en dachten, een hangbank zou daar niet misstaan.'
Ze hadden een (niet militair) busje bij zich en vaardig laadden ze de drie stukken waaruit de hoekbank bestond in het voertuig. Ik was trots op ons leger, dat ze dit zo handig aanpakten. Hier gingen we de oorlog wel mee winnen!'
De DAR had ik inmiddels afgebeld, voor het afbellen hoefde je gelukkig geen formulier in te vullen. Een waarschuwing dat de bank om 7.30 uur 's ochtends aan de weg moest staan en geen spatje regen mocht bevatten, omdat-ie anders niet meegenomen zou worden en je per se de hele dag thuis zou moeten blijven om te tekenen voor overgave aan de afvaldienst, zou ik nog wel ontvangen, dat konden ze niet meer uitzetten.
Nee, dan liever Sven. Formulieren waren bij hem niet nodig en spatjes regen kon hij ook wel hebben. We waren uit hetzelfde hout gesneden, Sven en ik. En ik had wat goeds gedaan met mijn oude bank: ik had het leger geholpen, ze hadden nu tenminste een plek om te chillen na hun zware gevechtsoefeningen. Wat voelde het goed om daar aan bijgedragen te hebben, dit zou misschien wel een voordeel in de oorlog kunnen zijn, een nog grotere daad dan Arie Temmes, die ijskoud de Duitse soldaat de verkeerde kant op wees, toen deze vroeg waar het station was.
Kom maar op met dat lintje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten